Ένα σκυλί, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου κάνει ένα πέρασμα στην σκηνή της Στέγης, επιλογίζοντας τον «Φάουστ»
σε ό,τι ήθελε επακριβώς ο Γκαίτε να πει: πίσω από το σοφό γέροντα υπάρχει ακόμη η ζωή του ζώου που θέλει να ξαναζήσει χωρίς να σκέφτεται το βάρος της ζωής (τη γνώση)».
Αυτό το μαύρο σκυλί του Μαρμαρινού, που ξεσήκωσε τους ζωόφιλους, είναι «μέρος της δύναμης που καλείται να κάνει το κακό, και σε καλό το φτάνει». Είναι δηλαδή ο δαίμων της ζωής και όχι ο διάβολος της θρησκείας, της ηθικολογίας και της ζωοφιλίας (τωνpet shop). Και είναι η ζωντανή απόδειξη επί σκηνής, της μνήμης και όχι της μνησικακίας, της υποκριτικής και όχι της υποκρισίας.
