Ξαφνικά μέσα στο καταχείμωνο, πέραν όλων των άλλων, τρία αρχικά ήλθαν να ταράξουν όχι μόνο την αίθουσα της Βουλής (κατά τη συζήτηση για την εξωτερική πολιτική) αλλά και τους αρθρογραφούντες για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Και τα αρχικά αυτά συνθέτουν το περιώνυμο ακρωνύμιο ΑΟΖ, δηλαδή την κατά το διεθνές δίκαιο Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Τώρα αν βγει κάποιος στον δρόμο και αρχίσει να ρωτάει τους γύρω του αν γνωρίζουν την ΑΟΖ και τι αυτή σημαίνει, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα λάβει έστω και μία θετική απάντηση. Και όμως, σύμφωνα με την αντιπολίτευση και ορισμένους γνωστούς για τα υπερπατριωτικά τους αισθήματα αρθρογράφους, αν η Ελλάδα είχε προχωρήσει στη χάραξη αυτής της περίφημης ΑΟΖ, τότε ούτε λίγο ούτε πολύ θα είχε λύσει, περίπου ως διά μαγείας, τα προβλήματα που υπάρχουν με την Τουρκία σχετικά με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων του Αιγαίου. Εχουν όμως έτσι τα πράγματα; Η απάντηση είναι πως όχι, αλλά αυτό απαιτεί μια εξήγηση που εισχωρεί στα δύσβατα για έναν κοινό θνητό μονοπάτια του διεθνούς δικαίου.
Ανεξάρτητα όμως από τις πολύπλοκες και συχνά ακατανόητες θεωρίες του διεθνούς δικαίου, το βέβαιον είναι ότι ως προς τα εθνικά μας συμφέροντα αυτό που προέχει είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και όχι της ΑΟΖ. Για τον απλούστατο λόγο ότι τα δικαιώματα ενός κράτους υπάρχουν στην υφαλοκρηπίδα εξ υπαρχής (ab initio) και αυτοδικαίως (ipso facto) ενώ στην ΑΟΖ μόνον κατόπιν σχετικής διακήρυξης. Γι’ αυτό η σημερινή κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες, επιμένει στη θέση για οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, ακριβώς για να διασφαλίσει αυτά τα αυτοδίκαια δικαιώματα του ελληνικού κράτους. Ο φόβος είναι μάλιστα ότι μια μονομερής ανακήρυξη ΑΟΖ στις γνωστές ευαίσθητες περιοχές θα τίναζε στον αέρα τις διερευνητικές επαφές με την Τουρκία για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας δίνοντας στην Αγκυρα το πλεονέκτημα να ισχυρισθεί ότι η Ελλάδα δεν επιθυμεί την ειρηνική διευθέτηση των διαφορών. Από πρακτική άποψη, άλλωστε, στο Αιγαίο τουλάχιστον, η υφαλοκρηπίδα συμπίπτει ως προς τα όριά της με την ΑΟΖ, δεδομένου ότι πουθενά δεν υπάρχει μια έκταση 200 ναυτικών μιλίων που προβλέπεται για την ΑΟΖ. Αυτό φυσικά δεν ισχύει για άλλες περιοχές όπου το ζήτημα θα πρέπει να εξετασθεί κάτω από μια διαφορετική σκοπιά.
Πέρα όμως από τις επιπτώσεις στις ευαίσθητες ελληνοτουρκικές σχέσεις που προκαλεί όλη αυτή η ιστορία, επιχειρείται παράλληλα να δημιουργηθεί η εντύπωση (ιδιαίτερα μετά τη γνωστή συμφωνία της Κύπρου με το Ισραήλ) ότι δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου και τεράστιες ποσότητες υδρογονανθράκων βρίσκονται κάτω από τον βυθό της Ανατολικής Μεσογείου και ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ θα μετατρέψει την Ελλάδα και την Κύπρο σε μια νέα Σαουδική Αραβία και ένα νέο Αμπου Ντάμπι. Πρόκειται για μία ακόμη εκδήλωση του γνωστού λαϊκισμού που ταλαιπωρεί όχι μόνο την εσωτερική αλλά και την εξωτερική πολιτική της χώρας όλα αυτά τα χρόνια αποτρέποντας να εξετασθεί το σοβαρότατο αυτό θέμα κάτω από την αρμόζουσα επστημονική πλευρά του, η οποία τελικά και θα αποκαλύψει πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα. Ο λαϊκισμός αυτός, που συνοδεύεται από τη νοοτροπία ότι η Ελλάδα έχει πάντα δίκιο σε όλα, αποτελεί άλλωστε και το κύριο εμπόδιο στην επίτευξη ρεαλιστικών στόχων, οι οποίοι θα στηρίζονται στις διατάξεις του διεθνούς δικαίου και στις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης και όχι στο τι θέλει να πιστεύει ο καθένας.
