«Τ ο σινεμά δεν είναι αγαθοεργία» πιστεύει η Ολγα Μαλέα. «Μια ταινία είναι πρωτίστως επένδυση η οποία για να λειτουργήσει πρέπει να δώσει συναίσθημα στον κόσμο· γέλιο,χαρά,δάκρυ,κάτι.Ειδάλλως είναι σαν το φαγητό που το φτιάχνεις αλλά δεν το τρώει κανένας». Μιλάμε στο τηλέφωνο και είναι Πέμπτη βράδυ. Η τελευταία ταινία της κυρίας Μαλέα, το «Πρώτη φορά νονός», έχει μόλις «ξετυλιχθεί» στις αίθουσες. Περιμένω από τη φωνή της κάτι που να δηλώνει άγχος, αγωνία, ανησυχία. Τουναντίον, η ηρεμία της σκηνοθέτριας είναι εντυπωσιακή. Ισως επειδή, όπως η ίδια θεωρεί, έκανε ακριβώς αυτό που ήθελε να κάνει, μέσα στο χρονικό διάστημα που έπρεπε να το κάνει και κάτω από πολύ ευχάριστες συνθήκες. Με άλλα λόγια η Ολγα Μαλέα είναι ευχαριστημένη με τον εαυτό της…
Κόρη νομικού και νομικός η ίδια, η Ολγα Μαλέα έκανε πάντοτε αυτό που ήθελε, αγγίζοντας με «παραμυθένια» ελαφρότητα τον παλμό της ελληνικής πραγματικότητας. Στον «Οργασμό της αγελάδας» δύο επαρχιωτοπούλες ανιχνεύουν την Αθήνα για το μέλλον τους, στη «Διακριτική γοητεία των αρσενικών» (1999) τρεις αδελφές αγωνίζονται για να βγουν από το ερωτικοσεξουαλικό αδιέξοδό τους, στο «Ριζότο» μαμάδες γίνονται μπαμπάδες και το αντίθετο. Το σενάριο του «Πρώτη φορά νονός» είναι εμπνευσμένο από το πρώτο κεφάλαιο του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος «Δέκα μύθοι και μία ιστορία» του γιου του Ανδρέα Παπανδρέου Νίκου Παπανδρέου. Ο τελευταίος, σε πρώτο πρόσωπο, αφηγείται τις περιπέτειες ενός παιδιού που στέλνεται από τον πολιτικό πατέρα του στην Κρήτη για να βαφτίσει ένα κορίτσι. Μόνο που απώτερος στόχος του πατέρα είναι να χρησιμοποιήσει το παιδί με σκοπό να «μαζέψει» ψήφους για το κόμμα. Το παιδί αισθάνεται ότι το μέλλον της Ελλάδας διακυβεύεται αν δεν εκτελέσει τα καθήκοντά του. Δεν παύει όμως να είναι ένα παιδί το οποίο το μόνο που θέλει είναι μια βόλτα με τον πολυάσχολο μπαμπά του, ο οποίος προτιμά το μπάσκετ από τις επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι και το να δοκιμάζει κρητικές λιχουδιές για να κερδίσει «ψηφαλάκια».
«Ηθελα η πέμπτη ταινία μου να ασχολείται οπωσδήποτε με ένα παιδί και σε καμία περίπτωση να μην είναι νοσταλγική » εξηγεί η σκηνοθέτρια, η οποία αφοσιώθηκε στο «Πρώτη φορά νονός» αμέσως μετά το «Ριζότο», δηλαδή το 2001. Από τότε μεσολάβησε σοβαρή μετατροπή του αρχικού σεναρίου (πολύ πιο μεγαλόπνοου) αλλά και μια άλλη ταινία, οι «Λουκουμάδες με μέλι». «Αρχικώς η ταινία επρόκειτο να γίνει κάτι σαν τοιχογραφία της Ελλάδας από το 1967 ως το 1981.Ο προϋπολογισμός όμως ήταν τεράστιος και γι΄ αυτό ύστερα από ιδέα του ιδίου του Νίκου περιορίσαμε την ιστορία στο επεισόδιο της Κρήτης…».
Υπήρξαν, ασφαλώς, κάποιες δημιουργικές διαφωνίες. «Ο Νίκος φοβήθηκε την ιδέα της διακωμώδησης του Ανδρέα Παπανδρέου» σημειώνει η σκηνοθέτρια. « Τον τρόμαξε το γκροτέσκο,η φάρσα.Προσπάθησα να τον πείσω ότι ένα σημαντικό θέμα μπορεί να προβληθεί κάτω από το στρώμα της κωμωδίας και του χιούμορ. Οπως και αν το κάνουμε, όταν έχεις ένα 11χρονο παιδάκι σε υπαρξιακή κρίση, ένα παιδάκι που αναρωτιέται “to be or not to be!,Τι είμαι;Τι κάνω;”,έχεις εξ ορισμού μια κωμωδία…Μια κωμωδία όμως μέσω της οποίας βλέπεις πώς ένα παιδί εισπράττει έναν πατέρα τον οποίο στην πραγματικότητα δεν γνώρισε ποτέ, γιατί, όπως μου εξομολογήθηκε ο Νίκος, δεν την έκανε ποτέ αυτή τη βόλτα με τον πατέρα του…».
Το «Πρώτη φορά νονός», με πρωταγωνιστές τους Τεξ Παρντού, Αντώνη Καφετζόπουλο Ελένη Καστάνη και Γιώργο Κιμούλη, προβάλλεται στις αίθουσες.
