Δυο λέξεις αρκούν για να συνοψίσεις την πορεία του Μπρους Γουίλις:επιπολαιότητα και «επιστροφή».O άνθρωπος έχει σημειώσει ρεκόρ «επιστροφών»στην προσπάθειά του να θεραπεύσει τις αλλεπάλληλες επιπολαιότητες της καριέρας του.Αυτές τις ημέρες «επιστρέφει» για τρίτη (!) φορά ως Die Ηard αστυνομικός Τζον Μακ Λέιν.Ο ηθοποιός που έδωσε νέες,πικάντικες διαστάσεις στην εικόνα του ιδιωτικού ντεντέκτιβ παίζοντας τον Ντέιβιντ Αντισον στην τηλεοπτική σειρά «Αυτός,αυτή και τα μυστήρια» (1985-1989),ο light comedien που μεταλλάχτηκε σε θυμωμένη μάζα κρέατος και καλογυμνασμένων μυών (ούτε αντίζηλος του Σιλβέστερ- Ράμπο- Σταλόνε δηλαδή)επανέρχεται στον πιο διάσημο κινηματογραφικό ρόλο του επειδή, προφανώς,δεν έχει και τίποτε άλλο να κάνει. «Τα κάνεις συχνά όλα αυτά;» ρωτά έκπληκτος ο νεαρός χάκερ τον υπαστυνόμο Τζον Μακ Λέιν μόλις «χωνεύει» ότι ο τελευταίος έχει μετατρέψει το σπίτι του σε χαλάσματα από πόλεμο προκειμένου να τον προστατέψει από αυτούς που τον απειλούν.
« Δεν το έχω κάνει για πολυυύ καιρό!» απαντά ο Μακ Λέιν χασκογελώντας, ενώ οι σφαίρες σφυρίζουν απειλητικά πάνω απ΄ τα κεφάλια τους. Στην πραγματικότητα ο Μακ Λέιν λέει μόνον εν μέρει την αλήθεια. Εντάξει, έχει όντως να σηκώσει όπλο από το 1995. Από τη χρονιά δηλαδή που ο σημερινός «Πολύς σκληρός για να πεθάνει 4.0» (η ταινία στην οποία ανήκει η παραπάνω σκηνή) ήταν ο «Πολύ σκληρός για να πεθάνει 3». Μόνον που ο Τζον Μακ Λέιν δεν είναι άλλος από τον Μπρους Γουίλις , ένας ηθοποιός ο οποίος κοντεύει να πάρει σύνταξη ως… πιστολέρο. Είτε στη σωστή μεριά του νόμου είτε στη λάθος. Γι΄ αυτό και όταν τον ακούς να λέει ότι έχει πάρα πολύ καιρό να μπλέξει σε φασαρίες γελάς με την ψυχή σου. Πόσο καιρό, βρε Μπρους; Αφού στις περισσότερες ταινίες δεν κάνεις και τίποτε άλλο από το γκρεμοτσακίζεις ό,τι βρίσκεις μπροστά σου!
Παραλλαγές σε ένα θέμα
Είτε υποδυόμενος τον Μακ Λέιν είτε οποιονδήποτε άλλον ο Γουίλις τώρα τελευταία μας έχει κουράσει με το να βγάζει όπλα από τη θήκη τους παίζοντας αποφασιστικούς αστυνομικούς, σκληρούς στρατιωτικούς ή δεξιοτέχνες επαγγελματίες δολοφόνους. Παντού με το ίδιο ειρωνικό γελάκι, το ίδιο μπλαζέ ύφος, το ίδιο το τάχα μου δήθεν πονηρό βλέμμα. Πάρτε μία μία την πρόσφατη φιλμογραφία του Μπρους Γουίλις και θα τον δείτε σε παραλλαγές του ιδίου θέματος. Στα «16 τετράγωνα» ήταν ο αλκοολικός βετεράνος αστυνομικός που λίγο πριν από τη σύνταξη «ξυπνά» και θυμάται τον παλιό καλό εαυτό του για να ξεμπλέξει από τη χειρότερη αποστολή της ζωής του. Στη «Διπλή ομηρεία» τα ίδια. Αποσυρμένος από το Σώμα της Αστυνομίας ξανασηκώνει τα κουμπούρια όταν η κόρη του πέφτει θύμα απαγωγής. Ακόμα και στις κωμικές του, τον «Μαφιόζο της διπλανής πόρτας» ή το «Στοίχημα του Σλέβιν», με ένα πιστόλι παίζει.
Το ζήτημα με τον Μπρους Γουίλις είναι ότι ανέκαθεν έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μας αποτρέψει από το να τον δεχθούμε στα σοβαρά. Ως ηθοποιός έχει χειρισθεί τσαπατσούλικα την καριέρα του κάνοντας αψυχολόγητες κινήσεις, όποτε έβγαινε από το τέλμα. Και υπήρξαν αρκετές φορές με πιο πρόσφατο παράδειγμα το πρώτο «βήμα» του μετά από τη συναρπαστική «Εκτη αίσθηση»: στην «Ιστορία της ζωής μας» το άχαρο χρονικό δυο καλοκακοπαντρεμένων, ο Γουίλις και η Μισέλ Πφάιφερ, κατάφεραν να μας «προσφέρουν» την ιστορία μιας αφόρητης πλήξης.
Εν τω μεταξύ εκτελώντας τα συζυγικά καθήκοντά του ο Γουίλις φρόντιζε επί πολλά χρόνια να υπερασπίζεται τη γυναίκα και μητέρα των τριών παιδιών τους, την ηθοποιό Ντεμί Μουρ, φτάνοντας συχνά σε υπερβολές. Για να προωθήσει, π.χ., το «Striptease», τη χειρότερη ταινία της Μουρ, δέχθηκε να κάνει ο ίδιος στριπτίζ σε τηλεοπτικό σόου!
Τα μουσικά «διαλείμματά» του ως αρχηγός του γκρουπ Αccelerators (με το οποίο μάλιστα εμφανίστηκε στην Αθήνα) δεν πρόσθεσαν και πολλά στην ιστορία της ποπ μουσικής. Για την ακρίβεια υπήρξαν κάνα δύο «φωτοβολίδες», που κι αυτές ήσαν… ριμέικ κάποιων παλαιών επιτυχιών των Drifters.
Ως επιχειρηματίας o Γουίλις υπήρξε και πάλι θύμα απερισκεψίας· δικής του και των συμβούλων του. Η αλυσίδα εστιατορίων «Ρlanet Ηollywood» άνοιξε το 1991 και όταν το 1995 εγκαινιάστηκε το παράρτημα του Μπέβερλι Χιλς, το Χόλιγουντ δεν είχε ξαναδεί τόσο λαμπρή τελετή εγκαινίων εστιατορίου. Από τον Απρίλιο του 1999 όμως, και ενώ τα εστιατόρια είχαν γίνει εκατό, η επιχείρηση κρίθηκε προβληματική με αποτέλεσμα να καταφύγει στο αρμόδιο, προστατευτικό όργανο περί χρεοκοπίας των ΗΠΑ.
Ακόμα και η στάση του Γουίλις απέναντι στην πολιτική είναι βουτηγμένη στη σύγχυση. Ενθερμος οπαδός των Ρεπουμπλικανών, ο Γουίλις έχει στηρίξει κάθε σημαντικό υποψήφιο του κόμματος, εκτός από τον… σημαντικότερο, τον Μπομπ Ντόουλ. Ο λόγος για τον οποίο ο Γουίλις δεν τον στήριξε είναι το ίδιο γελοίος με την αφορμή που του έδωσε ο Ντόουλ όταν επιτέθηκε δημοσίως στην Ντεμί Μουρ για το «Striptease»!
Εμπορικός και επιπόλαιος
Γρουσούζης στους περισσότερους τομείς της ζωής του αλλά παρ΄ όλα αυτά χαρισματικός ο Μπρους Γουίλις αποτελεί αξιοπερίεργη περίπτωση αστέρα. Αρέσει αλλά και δεν αρέσει, πείθει αλλά και δεν πείθει, τον απορρίπτεις αλλά και δεν τον απορρίπτεις. Με άλλα λόγια είναι μια διασημότητα που θέλει να διχάζει με την απρόβλεπτη, συχνά επιπόλαιη στάση της. Παραμένει εμπορικότατος σταρ, έτοιμος να κάνει τα πάντα για να διασφαλίσει τον παχυλό μισθό των πάμπολλων εκατομμυρίων δολαρίων που καρπώνεται ανά ταινία αλλά ταυτοχρόνως έχει την ικανότητα να οσφραίνεται την καλή πρώτη ύλη φαινομενικά «πτωχών» ταινιών, όπως η «Εκτη αίσθηση» και το «Ρulp fiction» του Κουέντιν Ταραντίνο.
Επί χρόνια ο Γουίλις εξέπεμπε ανεξήγητη οργή αναμεμειγμένη με εκνευριστική σιγουριά τόσο εκτός όσο και εντός οθόνης (στην ιστορία του κινηματογράφου δεν νομίζω να έχω δει πιο «ξινό» αστυνομικό από τον Τζον Μακ Λέιν του Γουίλις στην τριλογία του «Πολύ κακός για να πεθάνει»). Την ίδια οργή που είχε από μικρός όταν μεγάλωνε στα περίχωρα του Νιου Τζέρσι και που πολλές φορές του δημιούργησε προβλήματα με τις αρχές.
Παρ΄ ολίγον να χάσει την τελευταία γυμνασιακή χρονιά του όταν ενεπλάκη σε καβγά «ρατσιστικού περιεχομένου», ενώ αργότερα βρέθηκε πολλάκις αντιμέτωπος με τον νόμο είτε μπλέκοντας σε καβγάδες είτε επειδή συνελήφθη να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ.
Στην τελευταία ταινία του, ο Μπρους/Μακ Λέιν χρησιμοποιεί γροθιές για να αντιμετωπίσει τον «αόρατο» εχθρό του Διαδικτύου και της πληροφορικής, των βιντεοπαιχνιδιών και των ψηφίδων· αντίπαλοι αλλά και σύμμαχοί του είναι χάκερ με υψηλό ΙQ που μιλούν γλώσσα που ο ίδιος δεν καταλαβαίνει αλλά και δεν ενδιαφέρεται να μάθει, όπως και οι άλλοι δεν ενδιαφέρονται να μάθουν ποιοι είναι οι Creedence Clearwater Revival. Την ώρα που τον παγιδεύουν με downloading, εκείνος παιδεύεται αλλάζοντας γεμιστήρες.
Από τη μία πλευρά τον χαίρεσαι που επιμένει παραδοσιακά και από την άλλη τον λυπάσαι βλέποντας το άγχος του να μη «μείνει πίσω». Γιατί ακόμα και ως νικητής ο Μακ Λέιν προδίδεται από τα χρονάκια του και το μόνο για το οποίο σίγουρα πείθει είναι ότι σίγουρα έχει φτάσει η ώρα για να κρεμάσει τα πιστόλια του. Μια και καλή.
