ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ ΑΕΚ – Ολυμπιακού έγινε. Σημειώσατε 1. Μαζί έγινε και το ντέρμπι των οπαδών. Σημειώσατε Χ. Είμαστε κι εμείς εκεί. Γύρω από τις θύρες του γηπέδου, πάνω στις οργισμένες εξέδρες, μέσα στις ομάδες που συνθηματολογούν το «μίσος» τους για τους «αντιπάλους». Τσαλαβουτήσαμε στο πάθος που το είδαμε να γίνεται λάσπη. Ζήσαμε τον ρυθμό της ντρίμπλας μαζί με τις παρέες που χαρακτηρίζονται οι «φανατικοί» των γηπέδων. Πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το ντέρμπι. Η βόλτα στο γήπεδο κατέγραψε επαναλαμβανόμενες ατάκες ανάμεσα στους κίτρινους και στους κόκκινους εύκολα μπορείς να αλλάξεις το χρώμα της φανέλας που λατρεύεται. Κατέγραψε στάσεις που διαμορφώνονται στην ομαδοποιημένη λατρεία και γίνονται ευαγγέλιο συμπεριφοράς που απλώς αλλάζει εξώφυλλο. «Η θρησκεία μου είναι η ΑΕΚ»/ «Ο Θεός μου είναι ο Ολυμπιακός»/ «Θρησκεία για μένα είναι η ομάδα». Εκεί όπου σωριάζεται η λογική. Αργοσαλεύει ο ρατσισμός της κραυγής. Παίρνουν θέση οι «καθαρόαιμοι» και οικτίρεται ο «άλλος». Υψώνεται το τείχος της εκτόνωσης και γίνεται θύρα για να περάσει η «κόντρα» της φανέλας χωρίς… νούμερο.
«Τα μυαλά στα κάγκελα» έγραφε ένας τοίχος πέριξ του γηπέδου. Και κάποιοι απέδειξαν ότι όντως τα άφησαν εκεί. Περιέφεραν τη μικρόνοιά τους ή καλύτερα την άνοιά τους σαν λάφυρο μέσα στο γήπεδο εν είδει πανό. Προσωπικά και οικογενειακά θέματα του Ντούσαν Μπάγεβιτς έγιναν μαύρες αράδες για να πλήξουν τον «προδότη». Τι εύκολα που εκστομίζονται οι λέξεις στο γήπεδο. Απέναντι οι «γαύροι» έστελναν εν ριπή… στόματος τους Τούρκους έξω από την Ελλάδα. Οψεις του φανατισμού μέσα από τον ιδιότυπο φασισμό των συνθημάτων. Ολα αυτά το μόνο που απέδειξαν για όσους έχουν πράγματι τα μάτια και τα ώτα ανοιχτά είναι ότι όσοι, παράγοντες και παραγοντίσκοι, ηθελημένα δημιουργούν τον φανατισμό των θυρών, για ίδιον όφελος συντηρούν τη λογική του παραλογισμού και ας έρχονται εκ των υστέρων να οδύρονται ένθεν και ένθεν. Πολύ απέχει το φίλαθλο πνεύμα από την οπαδοποίηση. Αυτή είναι που προωθείται. Εκεί βρίσκεται η σέντρα για να γίνει γερό παιχνίδι.
Αυτό το παιχνίδι παρακολουθήσαμε και σας παρουσιάζουμε μια παράλληλη εικόνα, ανακατεμένη με γκολ, φάσεις αλλά και στιγμές που διαρκούν πολύ περισσότερο από τα ενενήντα λεπτά ενός αγώνα.
ΣΕ ΕΝΑ κλειστού τύπου φορτηγάκι εξέχει εντέχνως από το παράθυρο, για να φαίνεται, ένα κασκόλ κιτρινόμαυρο. Στην Κατεχάκη, που πνίγεται από τη βροχή, στις 4.00 το απόγευμα της περασμένης Κυριακής το κόκκινο βαν με την επιγραφή «ηλεκτρικά είδη» μεταφέρει εντός του έναν άλλου είδους «ηλεκτρισμό». Δέκα οπαδοί της ΑΕΚ, σωριασμένοι ο ένας πάνω στον άλλον για να χωρέσουν, κατευθύνονται προς τη Νέα Φιλαδέλφεια. Τι κι αν ο αγώνας ξεκινάει τέσσερις ώρες αργότερα. Μαζί τους και εμείς. «Ανοιξαν οι ουρανοί. Κλείσε τις κάνουλες, Μεγάλε, να μην πάθουμε καμιά στραβή απόψε». Τραγουδούν ομαδικά: «Μια ομάδα στον κόσμο αγαπώ. Το όνομά της πια είναι γνωστό. Την καρδιά αν ρωτήσεις θα πει: Μοναχά Ενωση – Ενωση».
Στις παύσεις «κατεβάζουν καντήλια» για τον Μπάγεβιτς. Ενας από αυτούς μιλάει, ολίγον άσχετα, για γυναίκες σκάρτες που τον άφησαν. Είναι 26άρης και λέει ότι έχει πείρα από προδοσίες, γυναικείες αλλά και τύπου Μπάγεβιτς…
Είναι βαρύς τύπος ο Κώστας, που μένει στην Καισαριανή. Μόνο όταν μιλάει για γήπεδο λύνεται η γλώσσα του. Δουλεύει σε μια βιοτεχνία ρούχων και τσατίζεται που το αφεντικό του τον πρεσάρει, που ο πατέρας του ακόμη του κοπανάει ότι δεν έγινε δικηγόρος… «Εκτονώνομαι στην εξέδρα. Περιμένω την Κυριακή στο γήπεδο σαν τονωτική ένεση για την υπόλοιπη βδομάδα». Ο Κώστας παρκάρει το φορτηγάκι δίπλα σε μια καντίνα απέναντι από το γήπεδο. Κατεβαίνουμε. Χέρια κολλάνε στον αέρα. Είναι οι φίλοι που έχουν έρθει στο ραντεβού. Και εκείνοι από νωρίς. Κάνουμε όλοι μαζί μια γύρα έξω από τις θύρες του σταδίου. Στραβοκοιτάζουν τους αστυνομικούς. «Οσο και αν τον φυλάτε τον πουλημένο, δε θα γλιτώσει το φτύσιμο…».
Εχουν μαζί τους τα πεντοχίλιαρα που τυπώθηκαν με τη μορφή του Μπάγεβιτς επάνω τους. Τα σκορπίζουν στον αέρα. Κρατούν όμως «καβάντζες» για την ώρα του αγώνα, για τη στιγμή όπου θα μπει ο Μπάγεβιτς για να πάει στον πάγκο. «Α, το λιγούρη. Είδε τα μάτσα που του έταξε ο Κόκκαλης και αλληθώρησε. Φλόμωσε στο δεκαχίλιαρο και την έκανε…». Μοιάζει να έχουν μια μυστική σχέση μεταξύ τους. Σαν να έχει ο καθένας έναν ρόλο να διεκπεραιώσει, τοποθετημένος στη θέση του οπαδού που έχει το βάρος μιας αποστολής να σηκώσει: «Οπως άλλοι είναι πωρωμένοι με ένα κόμμα, εγώ είμαι πωρωμένος με την ομάδα μου. Γι’ αυτήν ζω. Δεν μπορώ να βλέπω να μου κουνιούνται οι λελέδες και να μου τη βγαίνουν πιο δυνατά οι θύρες των άλλων. Εμείς είμαστε πιο σκληροί. Μου αρέσει να με φοβούνται…».
Η ώρα δεν περνάει γρήγορα. «Πάμε να την αράξουμε στο μπαράκι. Να χτυπήσουμε κα’να “σπίρτο” να ζεσταθούμε». Οι μισοί κατευθύνονται προς τη «Βυζαντινή γωνιά». Οι άλλοι προς την οδό Κιλικίας, απέναντι από τη θύρα 17, στο μπαράκι «Αντίκα». Ο Κυριάκος τινάζει τη χαίτη του. Τα μακριά μαλλιά του έχουν βραχεί. Βγάζει το μπουφάν του. Φοράει μια μπλούζα της ΑΕΚ, όπως και οι περισσότεροι της παρέας. Παραγγέλλει με ύφος στον μπάρμαν ποτό: «Ενα Τζακ Ντάνιελς. Να πιούμε ουίσκι στο όνομά του…». Εννοούσε βέβαια στο όνομα του Ντανιέλ Μπατίστα, που για τον Κυριάκο είναι «ο παιχταράς», όπως λέει. Ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά ό,τι έχει σχέση με ποδόσφαιρο. Παρακολουθεί τα παρασκήνια στον Τύπο και δεν του ξεφεύγει οξεία από τις αθλητικές σελίδες. «Δεν διαβάζω τίποτε άλλο από τις εφημερίδες εκτός από τα αθλητικά. Μια ματιά στο πρωτοσέλιδο και πάμε γι’ άλλα. Τι περισσότερο να μου πουν; Παίρνω τον “Δικέφαλο” και καθαρίζω. Και ο Αποδυτηριάκιας τούς τα ρίχνει ωραία ολονών».
Δεν έχουν την καλύτερη γνώμη για τους δημοσιογράφους. Τους έχουν χωρίσει σε «χρώματα» και είναι βέβαιοι ότι «και αυτοί τα τσιμπάνε από τους προέδρους». Για το μόνο που τους ζηλεύουν είναι ότι μπορούν να μπαίνουν τσάμπα στο γήπεδο. Τα εκατομμύρια εκτοξεύονται από το στόμα τους σαν να υπάρχει ένα αόρατο κοπτήριο χρημάτων σε λέξεις. Η προσωπική τους σχέση με τα χρήματα δεν είναι τόσο καλή: «Οι τσέπες μου είναι συνήθως άδειες. Ξέρω όμως από δικαιοσύνη. Μου τη δίνει να πηγαίνουν τα λεφτά σε παίκτες που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν την μπάλα από το πεπόνι. Και μου τη δίνει ακόμη περισσότερο να παίζουν εκατομμύρια πίσω από την πλάτη μου αυτοί που κάποτε πίστεψα και με πρόδωσαν». Το σχόλιο πάει στον Μπάγεβιτς βεβαίως. Ο Κυριάκος τοποθετεί αλλιώς το θέμα για να μας δώσει να καταλάβουμε πώς νιώθει. «Τον βάλαμε στο σπίτι μας και έφυγε από την πίσω πόρτα». Σπίτι του νιώθει την ΑΕΚ. Λέει ότι το έχτισε αυτός και οι οπαδοί της με τα χέρια τους. «Δεν είναι υπερβολή. Είναι η θρησκεία μου η ΑΕΚ. Είμαι πιστός».
Ενα παιδί 15-16 χρόνων φοράει στο κεφάλι ένα κασκόλ. Εχει ξυρισμένο το κεφάλι του και κάθε τόσο πετάγεται να πει κάτι. Οι μεγαλύτεροι συνήθως τον διακόπτουν. Και αυτός δεν φαίνεται να δυσανασχετεί. Ακούει με προσοχή ό,τι λέγεται. «Αυτοί ξέρουν. Εχουν γυρίσει όλα τα γήπεδα σε όλη τη χώρα με την ΑΕΚάρα. Και εγώ αργότερα το ίδιο θα κάνω. Τώρα δε με αφήνουν από το σπίτι μου να φεύγω εκτός Αθηνών…». Οι ενημερωμένοι παίρνουν πάντα κεφάλι στην παρέα.
«Ακούσατε τον Αλέφαντο χθες; Είπε ότι έχουμε δίκιο να είμαστε τσατισμένοι για τη στάση του Μπάγεβιτς. Είπε ότι δεν φέρθηκε εντάξει. Επρεπε να μας πει ότι θα φύγει στο τέλος της περιόδου και όχι να έχει κλείσει με τον Ολυμπιακό από τον Φεβρουάριο…». Ολοι τον επικροτούν. «Πες τα, ρε Αλέφαντε…». Κάποιος άλλος όμως δεν φαίνεται να τον παίρνει στα σοβαρά. «Εντάξει, μωρέ. Ο Αλέφαντος έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Μπάγεβιτς, τι περίμενες να πει;». Η κουβέντα έρχεται στον Σαμπανάτζοβιτς. Ο Κώστας δεν του κακιώνει: «Αυτός τουλάχιστον έφυγε σαν επαγγελματίας. Του είχε υποσχεθεί φράγκα ο Τροχανάς, δεν του τα έδωσε και έκλεισε με τον Ολυμπιακό, που τον πλήρωσε καλύτερα». Στις άλλες παρέες η κουβέντα έχει πάρει φωτιά. Ακούγεται συνεχώς η πόλη του Κιάτου. Αμέσως καταλαβαίνουμε ότι μιλούν για τον Αλεξανδρή. «Του είχε τάξει ο Μελισσανίδης ότι, αν έβγαινε η ΑΕΚ στο Τσάμπιονς Λιγκ, θα έπαιρνε επιπλέον πριμ 50 εκατομμύρια. Σηκώθηκε και έφυγε όμως για να πάρει τα σίγουρα από τον “κ. Ξυστό”…».
Ηδη τους έχουν ζώσει τα φίδια ότι μπορεί να μη γίνει ο αγώνας. «Θα σκέφτηκαν οι “κουλοί” στο γήπεδο να βάλουν προστατευτικό κάλυμμα πάνω στο γκαζόν για να μη γίνει λίμνη;». Κάποιος πετάγεται από δίπλα: «Ακουσα ότι πέρυσι πήραν ένα μουσαμά για το γήπεδο και έσκασαν κάμποσα εκατομμύρια». Ενας νεαρούλης τούς «προγκάει». «Τι λέτε, μωρέ; Δεν χρειάζεται τίποτα το γήπεδό μας. Ξέρετε πόσα μέτρα είναι σκαμμένο από κάτω; Τι νομίζετε, ότι είναι Ριζούπολη εδώ, που με μια βροχούλα το γήπεδο γίνεται παπάρα; Εχει έξι στρώματα σκαμμένα από κάτω για να στραγγίζουν τα νερά». Τρώει σφαλιάρα από τον μεγάλο του αδελφό. «Σιγά, ρε ξερόλα. Θα σε κάνουμε υδραυλικό εσένα…». Η παρέα γελάει. Πετάγεται πάλι ο Κώστας και τους αποσυντονίζει: «Ωραίο γούστο έχει ο Μπάγεβιτς. Με τη Στανίση να τραγουδάει “πρώτος στις προπονήσεις, πρώτος στον έρωτα”…».
Ξαφνικά αρχίζουν να πέφτουν στοιχήματα. Οχι βέβαια για το αποτέλεσμα του αγώνα, αλλά για το αν θα γίνει ο αγώνας. Το πεντοχίλιαρο βγήκε από την τσέπη και ανέμισε επάνω από το τραπέζι πνιγμένο στον καπνό των τσιγάρων που άναβαν και έσβηναν το ένα πίσω από το άλλο η αγωνία, βλέπεις… Τρεις – τέσσερις πιτσιρικάδες μετράνε τα ψιλά τους και τα ενώνουν για να τους βγει το αντίτιμο του στοιχήματος. Τζιράρουν, κόντρα στον καιρό, ότι ο αγώνας δεν θα αναβληθεί. «Ως πότε ο Μπάγεβιτς θα έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας;», σχολιάζουν.
Μπαίνει μούσκεμα από τη βροχή ένας νεαρός. «Τι ακούς; Θα γίνει ο αγώνας;». Ο ψηλόλιγνος νεοφερμένος στην παρέα κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Οι άλλοι ξεσπούν σε γέλια. «Ποιος είσαι, αδελφέ; Ο κύριος ΥΕΝΕΔ; Η ΕΜΥ σε νέες περιπέτειες; Σε ρωτάμε αν έμαθες κάτι, όχι να κοζάρεις τα σύννεφα…».
Βγαίνει ραδιο-αρβύλα ότι έφθασε το πούλμαν με την αποστολή του Ολυμπιακού. Οι ΑΕΚτζήδες ξεχύνονται σαν τα ποντίκια από πλοίο που βυθίζεται, έξω στον δρόμο. Ο μπάρμαν προσπαθεί να τους συγκρατήσει: «Τα λεφτά, παιδιά, από τις παραγγελίες». Κανένας δεν τον ακούει. Επιστρέφουν λίγα λεπτά αργότερα απογοητευμένοι. Ο «στόχος» δεν είχε φανεί.
«Πω, πω, βροχή. Ακόμη και ο Θεός μαζί του είναι. Ο Μπάγεβιτς έχει τον Θεό μπάρμπα». Στρέφονται προς τον αρχηγό της παρέας: «Μπαλαμπασάκη, πήγαινε εσύ, που έχεις τα μέσα, στην αίθουσα των Μέμπερς και στην μπουτίκ να δεις τι θα γίνει». Εκείνος όμως έχει ανοίξει μαύρα πανιά. Είναι απογοητευμένος. «Ασε, θα κάνω πιο ωραίο σκηνικό για να δούμε αν θα γίνει ο αγώνας: θα τηλεφωνήσω μέσα στο γήπεδο και θα πω ότι είμαι από το Filmnet». Παίρνει εικοσάρικο και οδεύει προς το τηλέφωνο. Κάνει χειρονομίες αγανάκτησης. Δεν μπορεί να πιάσει γραμμή και όταν τα καταφέρνει η γραμμή είναι κατειλημμένη. Ακαρπη η προσπάθεια. «Δεν μας βάζουν μέσα στο γκαζόν, να δεις για πότε ρουφάμε τα νερά. Με καλαμάκι ακόμη μπορούμε να τα πιούμε για να γίνει το ματς. Ας μας δώσουν και σκούπες, να δεις για πότε καθαρίζουμε…».
Ξαφνικά πανικός. Ηρθε η αποστολή της ομάδας του Ολυμπιακού. Ορδές οπαδών της ΑΕΚ ξεχύνονται στον δρόμο. Πέτρες εκτοξεύονται και ένα καπνογόνο περνάει ξυστά στον Μπάγεβιτς. Από εκεί οι οπαδοί της ΑΕΚ μπαίνουν στο γήπεδο. Η βροχή πέφτει τουλούμι αλλά η φαντασία τους δεν εξαντλείται και αυτό φαίνεται από τα πανό. Ορισμένα ξεπερνούν τα όρια της αξιοπρέπειας και μοιάζουν να είναι βγαλμένα από νοσηρά μυαλά.
Δεν πιστεύουμε στα μάτια μας. Δεν πιστεύουμε και στα αφτιά μας όταν ακούμε κάποιους από την εξέδρα να λένε «καλά τού κάνανε». Ο φανατισμός τούς έχει κυριεύσει. «Είναι αυτά τα παιδιά που είναι η σημαία των ομάδων, που τους κινούν με ευκολία οι κεφαλές των ΠΑΕ στην κατεύθυνση που θέλουν», λέει κάποιος που κάθεται δίπλα μας. Είναι θυμωμένος. Είμαστε θυμωμένοι. Ντρεπόμαστε κιόλας. «Τα τυφλώνουν για να μπορούν να υπάρχουν οι καυτές θύρες και μέσω αυτών να παίζουν τα παιχνίδια τους οι πρόεδροι και οι παραπρόεδροι των ομάδων. Αυτά που βλέπεις εκεί είναι σαν να τα έγραψαν τα δικά τους χέρια· της μιας ή της άλλης πλευράς. Τους χρειάζονται τους ανόητους για να υπάρχουν αυτοί. Και ας κάνουν μερικές φορές πράγματα που ξεφεύγουν και από τον έλεγχό τους».
Ερχεται όμως η στιγμή όπου οι διαιτητές εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο για να ανακοινώσουν στις ομάδες ότι ο αγώνας δεν θα διεξαχθεί, και οι οπαδοί αποχωρούν…
