Ο κ. Σόλων Αμαρίλιο γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1934. Σπουδές στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς. Από το 1958 ασχολείται με την αντιπροσώπευση και το εμπόριο ειδών υγιεινής και στη συνέχεια και άλλων δομικών υλικών. Ασχολήθηκε με τον συνδικαλισμό του χώρου του σε κοινοτικά πλαίσια. Μιλάει αγγλικά, ιταλικά, γαλλικά, ισπανικά. Είναι διαζευγμένος και έχει ένα γιο που γεννήθηκε το 1964.
Αυτοδημιούργητος, στον αγώνα από το 1957 ο κ. Σολομών (Σόλων) Αμαρίλιο. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου ο πατέρας του Δαυΐδ είχε μια επιχείρηση ποτών. Οι διωγμοί του εβραϊκού πληθυσμού τούς έφεραν στην Αθήνα. Από σύμπτωση και με τη βοήθεια καλών φίλων, όπως λέει ο κ. Αμαρίλιο, σώθηκε όλη του η οικογένεια, ενώ 41 συγγενείς χάθηκαν.
Τελείως καταστρεμμένος μετά τον πόλεμο, ο πατέρας αρχίζει πάλι από το μηδέν. Τα δύο μικρά αγόρια του τον βοηθούν. Ο μικρός Σολομών συγχρόνως πηγαίνει και στο Βαρβάκειο. Η δουλειά του πατέρα του δεν τον γεμίζει. Δεν είχε προοπτικές. Ετσι, μόλις βρήκε την ευκαιρία φεύγει από τον πατέρα του και αρχίζει μόνος του, χωρίς καμία βοήθεια, να κάνει διάφορες δουλειές που δεν απαιτούσαν κεφάλαια: πλασιέ, αντιπρόσωπος. Τα πρώτα χρήματα που κέρδισε τα χρησιμοποίησε για να νοικιάσει ένα γραφείο 30 τετραγωνικά μέτρα· σε δύο – τρεις μήνες προσέλαβε μια ανειδίκευτη υπάλληλο για να απαντάει στο τηλέφωνο, κατόπιν άρχισε να τυπώνει επιστολές και να τις στέλνει στο εξωτερικό προκειμένου να βρει αντιπροσωπείες. «Επειδή δεν ήξερα ξένες γλώσσες τις έφτιαχνα στα ειδικά γραφεία της Σανταρόζα» λέει. Πήγαινε στο εξωτερικό, έβρισκε διάφορα είδη οικιακού εξοπλισμού και τα πουλούσε εδώ με επιτυχία. Οι δουλειές πήγαιναν καλά, οπότε αγόρασε κι ένα μεταχειρισμένο Φιατάκι! Ομολογεί πως παρ’ ότι πάντοτε έκανε καλή ζωή, έβγαζε περισσότερα χρήματα από όσα ξόδευε.
Στα ταξίδια του, κυρίως στην Ιταλία και στη Γερμανία, είδε ότι είχε αρχίσει να αναπτύσσεται μια νέα αισθητική στα είδη υγιεινής. Ηταν πολύ όμορφα, προορισμένα να δώσουν σε αυτόν τον τότε παραμελημένο χώρο μια δική του προσωπικότητα. Δεν διστάζει καθόλου. Τα φέρνει στην Ελλάδα. Είναι αρχές της δεκαετίας του ’60 και ο κ. Αμαρίλιο αλλάζει το παραδοσιακό ελληνικό εμπόριο ειδών υγιεινής με τα κλασικά είδη που αγόραζαν όλοι από την οδό 3ης Σεπτεμβρίου, όπου ήταν η κατ’ εξοχήν αγορά ειδών υγιεινής. Αποφασίζει να κάνει μπουτίκ ειδών υγιεινής και να αλλάξει περιοχή. Επιλέγει το Κολωνάκι: Σόλωνος 18. Ενας χαρισματικός αρχιτέκτων, ο Βασίλης Μπογάκος, του φτιάχνει το μαγαζί κι ενώ είχε αποφασίσει να το βαφτίσει «VIP-Bagno», ο Μπογάκος του λέει: «Μα έχεις πολύ ωραίο όνομα: Αμαρίλιο. Ετσι θα ονομάσουμε το μαγαζί». Του έκανε κι έναν ωραίο λογότυπο κι έγινε… χαμός! Διστακτικός στην αρχή για την υποδοχή που θα επεφύλασσε το ελληνικό κοινό σε τέτοια πρωτοποριακά για την εποχή είδη, έφερε δείγματα που έγιναν ανάρπαστα. Ηταν η αρχή μιας άλλης εποχής στο ελληνικό σπίτι. Ο χώρος του μπάνιου γινόταν πολυτελής και άρχισε συναγωνισμός για το ποιος θα φτιάξει το καλύτερο μπάνιο. Ο Αμαρίλιο έγινε συνώνυμος με αυτή τη νέα εποχή.
Η αρχή έγινε από τη μεγαλοαστική τάξη. «Παρακαλούσαν στην ουρά να αγοράσουν» λέει ο κ. Αμαρίλιο! Βέβαια οι εισαγωγές και μάλιστα πολυτελών ειδών δεν ήταν εύκολες τότε. Χωρίς καμία διαφήμιση, μέσα σε τέσσερα χρόνια ήταν γνωστός σε όλη την Ελλάδα. Ούτε ο ίδιος περίμενε αυτή την επιτυχία. «Δεν είχα την πρόβλεψη του επιχειρηματία αλλά την αισθητική του καλλιτέχνη» ομολογεί. Εντυσε τα σπίτια και μετά παρέλαβε τα ξενοδοχεία. Περισσότερα από 200 πολυτελή ξενοδοχεία της χώρας έχουν χώρους υγιεινής φτιαγμένους με είδη από τις επιχειρήσεις «Αμαρίλιο»!
Εκ των πρώτων διαβλέπει την εξέλιξη της λεωφόρου Κηφισιάς. Το 1973-74 παίρνει το πρώην ζαχαροπλαστείο «Σαγιονάρα» και το κάνει ένα κατάστημα – παλάτι. Με το βήμα αυτό καθιερώνεται πλέον ως επιχειρηματίας στα είδη υγιεινής. Ακολουθούν η δημιουργία αποθηκών και καταστημάτων στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στον Πειραιά, στο Ηράκλειο. Σήμερα, με την είσοδο του γιου του Δαυΐδ στην επιχείρηση ακολουθείται άλλη πολιτική. Κρατούν τρία μεγάλα καταστήματα και δύο συνεργασίες. Τα καταστήματα είναι στη λεωφόρο Κηφισιάς, στο ύψος της Φιλοθέης, όπου δημιουργείται τώρα ένας πολύ μεγάλος νέος χώρος, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης και ένα στην παραδοσιακή 3ης Σεπτεμβρίου. Εκτός Αθηνών διατηρούν συνεργασίες. Οι πρώην συνεργάτες τους με το σύστημα φρανσάιζινγκ πήγαν τόσο καλά που θέλησαν να συνεχίσουν μόνοι τους. «Συνεργαζόμαστε τώρα προμηθεύοντάς τους είδη και οι σχέσεις μας είναι άριστες» εξηγεί ο κ. Αμαρίλιο. Ο ανταγωνισμός εντάθηκε και ήταν φυσιολογικό, όπως λέει. «Ο δρόμος του γιου μου είναι πολύ πιο δύσκολος από τον δικό μου» ομολογεί.
Σήμερα ο κ. Αμαρίλιο δηλώνει συνταξιούχος, καλλιτέχνης και λάτρης καθετί ωραίου. «Μέσα στα ωραία που μου αρέσουν είναι και η ωραία ζωή, γι’ αυτό κι έχω τη φήμη του γλεντζέ» χαριτολογεί. Μετά τον επιτυχή συνδυασμό επαγγελματικής επιτυχίας και καλοπέρασης τι θα συμβούλευε τον γιο του; «Μάλλον του μετέδωσα φορτία. Για εμένα ήταν πιο εύκολα. Το να αρχίσεις από το μηδέν και να ανεβαίνεις σιγά σιγά είναι πιο εύκολο από το να παραλάβεις κάτι που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να το κρατήσει, να το βελτιώσει και να του δώσει τη δική του μορφή. Στην εποχή μου αρκούσε να είσαι αρτίστας. Τώρα ο ανταγωνισμός απαιτεί γνώσεις: στρατηγική, μάρκετινγκ, προγραμματισμό, χρήση υπολογιστών. Χρειάζεται υποδομή επιχειρηματία για να προχωρήσεις. Εγώ ποτέ δεν σκέφθηκα να βγάλω χρήματα. Οταν έκανα το μαγαζί στο Κολωνάκι το έκανα για το κέφι μου. Μου έφερε λεφτά. Εμεινα έκπληκτος».
Το μυστικό της επιτυχίας; «Ταξιδεύοντας πολύ, διείδα τη νέα τάση που ερχόταν και από αισθητική διάθεση θέλησα να τη φέρω στην Ελλάδα. Ηταν τύχη. Για τον εαυτό μου δέχομαι απλώς ότι ήμουν και είμαι πάντα πολύ συνεπής και τίμιος. Θα μπορούσα να έχω πολύ περισσότερα χρήματα. Μου δόθηκαν ευκαιρίες, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που θα πει ότι τον γέλασα. Οι καλύτεροι διαφημιστές μου ήταν πάντα οι πελάτες μου. Εχουν τα είδη μου τόσα χρόνια και δεν τους πρόδωσαν».
