Στις 19.1.1997, μετά τη λήξη του ποδοσφαιρικού αγώνα Καβάλας – Ολυμπιακού με σκορ 1 – 2, ο βουλευτής Καβάλας του ΠαΣοΚ Ιωάννης Τσακλίδης θεώρησε ότι η ομάδα του αδικήθηκε. Εισέβαλε λοιπόν στον αγωνιστικό χώρο και επετέθη στον διαιτητή. Οι αστυνομικοί που καιροφυλακτούσαν δεν μπορούσαν να επέμβουν λόγω της βουλευτικής ασυλίας. Λίγον καιρό μετά ετέθη θέμα άρσης της βουλευτικής του ασυλίας, ώστε να δικαστεί για τα αδικήματα της αυθαίρετης εισόδου στον αγωνιστικό χώρο, της βιαιοπραγίας και εξύβρισης σε αθλητικό χώρο. Την Τρίτη το βράδυ η Βουλή καταψήφισε την άρση της ασυλίας του κ. Τσακλίδη με 187 ψήφους κατά, 55 υπέρ, 8 «παρών» και 4 λευκά.
Τον Μάρτιο του 1989, μετά τη λήξη του ποδοσφαιρικού αγώνα Ηλιούπολης – Μαρκό με σκορ 1 – 2, ο 17χρονος οπαδός της Ηλιούπολης Ηλίας Ε. θεώρησε ότι αδικήθηκε η ομάδα του. Ετσι, περίμενε στα αποδυτήρια και όταν ήρθε ο διαιτητής τού επιτέθηκε, τον ξυλοκόπησε και του έσχισε τη φανέλα. Οι αστυνομικοί δεν επενέβησαν γιατί γνωρίζονταν με τον νεαρό, αφού και οι ίδιοι ήταν Ηλιουπολίτες. Ουδείς ενόχλησε περαιτέρω τον Ηλία. Απλώς οι τοπικές εφημερίδες της επόμενης ημέρας ανεφέρθησαν σε «κάποιον νεαρό χούλιγκαν που προπηλάκισε τον διαιτητή».
Παραθέτουμε αφενός τη μαρτυρία του κ. Τσακλίδη στη Βουλή και αφετέρου την περιγραφή του Ηλία Ε. για τον ξυλοδαρμό του διαιτητή. Τα συμπεράσματα, δικά σας.
«Μετά την ισοφάριση της Καβάλας διέκρινα μια αγωνία του διαιτητή, ο οποίος έδινε κάποια φάουλ ανύπαρκτα. (…) Εψαχνε δηλαδή εναγωνίως να πέσει κάποιος μέσα στην περιοχή της Καβάλας με οποιονδήποτε τρόπο. Σε κάποια φάση λοιπόν γίνεται μια σέντρα μέσα στην περιοχή της Καβάλας και αποκρούει ο αμυντικός κανονικότατα. (…) Ξαφνικά ο σπίκερ λέει: “Αν είναι δυνατόν, νομίζω ότι σφύριξε πέναλτι”. (…) Εδώ κύριοι συνάδελφοι δεν υπήρχε ανθρώπινο λάθος. Υπήρχε σκοπιμότητα. Το δηλώνω κατηγορηματικά, δεν έχω καμία αμφιβολία. (…)
Αυτό γίνεται περίπου στο 75ο – 80ό λεπτό του αγώνα. Οπότε εγώ ήρθα σε επαφή με πέντε – δέκα φιλάθλους που παίζουν έναν ηγετικό ρόλο στην κερκίδα και περίπου συμφώνησα μαζί τους, γιατί υπήρχε μια φοβερή αγανάκτηση και απειλή ότι θα μπουν στο γήπεδο, όπως μπαίνουν σε άλλα γήπεδα, ότι θα μπω εγώ στο γήπεδο. (…) Οταν μπήκα στο γήπεδο γύρω από τον διαιτητή ήταν 50 αστυφύλακες, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να με εμποδίσουν γιατί είμαι βουλευτής.
Ενα μήνυμα που ήθελα να στείλω στον διαιτητή ήταν ακριβώς και αυτό: επειδή εγώ είμαι βουλευτής και έχω ασυλία, μπορώ να τον δείρω χωρίς να μπορεί να τον προστατεύσει η Αστυνομία. Αυτό ήθελα εκείνη την ώρα να το αισθανθεί ο διαιτητής. Περίμενε από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο ότι εγώ θα τον δείρω. Αυτό ήθελα να του δείξω με τη συμπεριφορά μου, ότι μπορώ να το κάνω και το περίμενε αυτός. Αλλά δεν το έκανα και του είπα ότι επειδή έχω ασυλία, είναι δίκαιο, το θεωρείς σωστό να σε δείρω; (…)
Το μήνυμα που ήθελα να στείλω ήταν αφενός μεν στους διαιτητές. Επειδή είναι άρχοντες και μπορούν να διαμορφώσουν το αποτέλεσμα, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να το κάνουν.
Οπως και εγώ σαν βουλευτής θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε και δεν το έκανα. Ηθελα να του δείξω όμως, για να πάρει και αυτός το μήνυμα ότι μπορώ και εγώ να το κάνω! (…) Δεν πήγα στο γήπεδο για να δείρω τον διαιτητή. Μπήκα όταν τελείωσε ο αγώνας. Είπα και το λέω και τώρα ότι ενήργησα με απόλυτη ψυχραιμία και πήγα στο γήπεδο όταν τελείωσε το παιχνίδι. (…) Εγώ πιστεύω ότι ήταν μια πράξη οριακή από πλευράς συμπεριφοράς μου. Δεν υπερηφανεύομαι για αυτό που έκανα. (…) Δείτε όμως πώς συμπεριφέρονται οι φίλαθλοι της Καβάλας. Σε ένα μεγάλο μέρος οφείλεται στην προσπάθεια τη δική μου. Είμαι κοντά τους, αισθάνονται ότι τους παρακολουθώ, ότι είμαι φίλος τους και μέσα από αυτές τις συνεχείς επαφές τούς καθοδηγώ, ώστε να έχουν σωστή συμπεριφορά». Ηλίας Ε.
«Επαιζε η Ηλιούπολη με το Μαρκό και αν κερδίζαμε θα περνούσαμε πρώτοι στη βαθμολογία της Δ’ Εθνικής. Ηταν λοιπόν στο 85ο λεπτό του αγώνα. Το ματς 1 – 1 και ο διαιτητής να σφυρίζει από το πρώτο δεκάλεπτο αλλοπρόσαλλα. Από παλιά τον ξέραμε πως τα παίρνει αλλά εκείνη τη μέρα μας είχε σφάξει: ανάποδα φάουλ έξω από την περιοχή μας, οφσάιντ μόλις έφευγε ο δικός μας σέντερ φορ στην επίθεση… Οπότε πέντε λεπτά πριν από το τέλος του αγώνα κάνει το Μαρκό σέντρα από δεξιά και όπως πέφτει η μπάλα βρίσκει τον δικό μας αμυντικό στον ώμο, ενώ το χέρι του ήταν μαζεμένο. Και ο διαιτητής σφυρίζει πέναλτι. Οπότε αρχίζει το μπουκάλι να πέφτει βροχή από την εξέδρα, μαζί με πέτρες και φτυσιές.
Εγώ φεύγω από την εξέδρα και πάω και τη στήνω στη φυσούνα, έξω από τα αποδυτήρια. Με το που έρχεται ο αρχηγός της Ηλιούπολης να μπει για να υπογράψει το φύλλο αγώνα, χώνομαι και εγώ μέσα το παιδί με ήξερε, όλοι γνωστοί είμαστε εκεί. Βλέπω λοιπόν από το βάθος τον διαιτητή που ερχόταν με αστυνομική δύναμη να τον φυλάει, γιατί όλος ο κόσμος ήθελε να τον δείρει. Μένουν οι αστυνομικοί απ’ έξω και αυτοί γνωστοί μου Ηλιουπολίτες και μπουκάρει ο διαιτητής στα αποδυτήρια με το φύλο αγώνα. Οι αστυνομικοί με είδανε αγριεμένο αλλά σιγά μη με πείραζαν. “Τα ‘χεις πάρει βρωμιάρη” του λέω και τον αρπάζω.
“Ποιος θα σε σώσει τώρα ρε;” εννοείται πως οι μπάτσοι κάνανε τους κουφούς. Οπότε τον αρχίζω σε κάτι κλωτσιές και φάπες… Ηρθανε και άλλα παιδιά από την εξέδρα που πήρανε χαμπάρι και όλοι μαζί τον πλακώσαμε. Από τη φανέλα του ένα κουρέλι έμεινε.
Τελικά όταν χόντρυνε το πράγμα, μπήκαν στη μέση οι αστυνομικοί και τον μαζέψανε. Αλλά έφυγε νύχτα το κοράκι από το γήπεδο. Γιατί έξω στις κερκίδες οι δικοί μας έκατσαν ως τις 11.00 το βράδυ, να τον περιμένουνε να βγει, να τον ξεσκίσουνε.
Οσο για το ξύλο που του έριξα εγώ, καλά του έκανα. Γιατί να το μετανιώσω; Ούτε τώρα ούτε ποτέ δεν θα το μετανιώσω. Αμα οι διαιτητές θέλουνε να βγάλουν λεφτά από τη δική μας τη χασούρα, καλά να πάθουνε. Αφού μας έσφαξε η αρπάχτρα και μας γ…, τον γ… και εγώ, να δει πώς είναι. Γιατί άμα είσαι με μια ομάδα και βλέπεις να της κάνουν αυτά τα πράγματα, τρελαίνεσαι. Σου γυρίζει το μάτι. Και άμα δεν δείξεις στους διαιτητές τι μπορούν να πάθουν, δεν μαθαίνουνε. Εμείς δεν πήγαμε στο γήπεδο για να τον δείρουμε. Αλλά με αυτά που έκανε… Ας είχε μάθει ο κύριος αυτός να σφυρίζει δίκαια. Τότε ούτε μύτη δεν θα άνοιγε».
