Τι κι αν η ένδειξη Ρετσίνα, προστατεύεται από τους ευρωπαϊκούς Κανονισμούς; Ο ελληνάρας, έστω και δεύτερης γενιάς, δεν κολλάει πουθενά!
Πριν μερικά χρόνια, δόθηκαν σκληρές μάχες στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να αναγνωριστεί η Ρετσίνα, ως παραδοσιακό ελληνικό προϊόν, να καθοριστούν οι προδιαγραφές του και βέβαια να κατοχυρωθεί η ονομασία του.
Ό,τι συνέβη δηλαδή και με μια σειρά άλλα παραδοσιακά προϊόντα μας, όπως το ούζο, η τσικουδιά και η φέτα. Σύμφωνα λοιπόν με τον Καν. (ΕΕ) 1234/2007 Ρετσίνα είναι ο οίνος που παράγεται αποκλειστικά στη γεωγραφική επικράτεια της Ελλάδας, από γλεύκος σταφυλιών επεξεργασμένο με ρητίνη πεύκης Χαλεπίου. Πολύ καθαρά και πολύ ωραία.
Όμως ένας «δαιμόνιος», ελληνικής καταγωγής, επιχειρηματίας, που δραστηριοποιείται στη Γερμανία, θυμήθηκε ότι πριν χρόνια είχε δοκιμάσει στην Κρήτη, Ρετσίνα με Cola και σκέφτηκε να δημιουργήσει ένα αλκοολούχο ποτό, με βάση αυτή τη συνταγή.
Ως εδώ, τίποτα μεμπτό. Θα μπορούσε μάλιστα να διεκδικήσει και εύσημα πρωτοτυπίας. Το κακό είναι ότι ονόμασε το προϊόν του Black Retsina Original, δημιουργώντας την εντύπωση ότι πρόκειται για πραγματική Ρετσίνα και παραβαίνοντας τον Κανονισμό που αναφέρουμε πιο πάνω. Ο οποίος βέβαια επιφυλάσσει την ένδειξη Ρετσίνα, μόνο σε ελληνικά κρασιά και όχι σε αεριούχα, αλκοολούχα ποτά, που μάλιστα παράγονται στην… Αυστρία!
Πέρα από το νομικό μέρος της ιστορίας, το οποίο χειρίζεται ήδη το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, αξίζει να σταθούμε στην επικοινωνιακή της πλευρά. Γιατί δεν ήταν λίγα τα μέσα επικοινωνίας που πρόβαλαν και εκθείασαν την μεγαλοφυή ιδέα του επιχειρηματία, κάποια μάλιστα οικτίροντας την… ελληνική στενοκεφαλιά, που δεν του επέτρεψε να κυκλοφορήσει το «σκεύασμά» του και στη χώρα μας.
Τώρα, αν ισχυρισθώ ότι έχουμε υποχρέωση να προστατεύουμε τον συλλογικό μας πλούτο – και τέτοια είναι τα παραδοσιακά μας προϊόντα – θα ακουστώ παλιομοδίτης, ίσως και σοβινιστής, οπότε άστο καλύτερα!
