Στο Καλοχώρι, μόλις λίγα χιλιόμετρα από τη δυτική έξοδο της Θεσσαλονίκης βρίσκεται το νέο πια οινοποιείο Κεχρή, μιας εταιρείας που φέτος κλείνει τα πρώτα εκατό της χρόνια.
Αν πρέπει να επισημάνουμε το βασικότερο χαρακτηριστικό της οινοποιίας Κεχρή σήμερα είναι η δημιουργία μιας ευγενικής ρετσίνας υψηλών προδιαγραφών. Πρώτο χρονικά το Κεχριμπάρι, από Σαββατιανό και Ροδίτη, και στη συνέχεια το αγαπημένο Δάκρυ του Πεύκου, αποτελούν δύο από τα καλύτερα δείγματα ρετσίνας νέας γενιάς.
Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Είμαστε στο 1911 και ο Ευάγγελος Κεχρής αποφασίζει να εισάγει γυάλινα μπουκάλια από τις Η.Π.Α., με σκοπό την εμφιάλωση κρασιού.
Η συνέχεια έρχεται το 1939 στην ταβέρνα «Ο Κόκορας» των αδελφών – και γιων του Ευάγγελου – Κεχρή στην Καλλιθέα Θεσσαλονίκης, όπου οι λάτρεις του μεζέ και του καλού κρασιού απολαμβάνουν τη ρετσίνα και τα λιαστά κρασιά της οικογένειας.
Το 1954, η οινοποιία-ποτοποιία Αφοί Κεχρή μεταφέρεται στο Καλοχώρι και η εταιρεία παίρνει τη σύγχρονη μορφή της.
Το 1972 τα προϊόντα της ξεφεύγουν από τα σύνορα της χώρας και από το 1984 με επωνυμία Σ. Κεχρής & Σία Ο.Ε. συνεχίζει να παράγει κρασιά αλλά και λικέρ. Έτσι γεννιούνται τα λικέρ Δωρική, τα οποία αν και δύσκολα βρίσκω στην αγορά, πιστεύω ότι είναι από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει. Τόσο το λικέρ κράνο όσο και το πράσινο καρυδάκι – μαζεμένα από δέντρα της Μακεδονίας – παγωμένα ή με λίγο τριμμένο πάγο έχουν κλείσει με μεγάλη επιτυχία δείπνα στο σπίτι.
Σήμερα, επικεφαλής της οινοποιίας είναι ο Στέλιος Κεχρής, εκπρόσωπος της τρίτης γενιάς – ο οποίος μετά τις σπουδές βιολογίας στη Θεσσαλονίκη συνέχισε με οινολογία στην Ντιζόν της Γαλλίας. Πλάι του, η σύντροφός του Κωνσταντία και οι κόρες του, Ελένη, Μαρία και Ζωή. Η Ελένη, μάλιστα, η μεγαλύτερη από τις τρεις αδελφές, επέστρεψε στο οικογενειακό οινοποιείο το 2003 με σπουδές χημικού μηχανικού στη Θεσσαλονίκη, μεταπτυχιακό στο Δίκαιο Οικονομίας και Διαχείρισης του Αμπελοοινικού Κλάδου στη Νομική Σχολή του Μπορντό και πτυχίο οινολογίας DNO (Diplome Nationale d’Oenologie).
Η ετήσια παραγωγή της σε φιάλες είναι λίγο κάτω από το ένα εκατομμύριο, με την μερίδα του λέοντος να κατέχει η ρετσίνα Κεχριμπάρι με ετήσια παραγωγή 700-750.000 φιάλες, ενώ το 35% της συνολικής παραγωγής κατευθύνεται στο εξωτερικό, σε χώρες όπως η Γερμανία, Γαλλία, Παρίσι, Αμερική, Καναδάς, Βέλγιο και Ολλανδία.
Κατά πώς δείχνουν τα πράγματα το μέλλον διαγράφεται οινικό και για τις επόμενες τέσσερις (τουλάχιστον) γενιές της οικογένειας. Καλό δρόμο!
