Μάνια Παπαδημητρίου, ηθοποιός-σκηνοθέτις

«Ζωή είναι μόνο ό,τι υπάρχει τώρα»

«Λοιπόν… Δεν πιστεύω τα τελεολογικά σενάρια, αλλά αν πρέπει να φανταστώ οπωσδήποτε ότι καταστρέφεται ο κόσμος, τότε το πρώτο που θα σκεφτόμουν είναι να δώσω ένα ζεστό φιλί σε όλους αυτούς που έχω πραγματικά αγαπήσει.

Να πω ένα ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου σε όσους με έχουν ευεργετήσει.

Να θυμηθώ όλους αυτούς που έχω μοιραστεί μαζί τους ξεχωριστές στιγμές και να τιμήσω με τη μνήμη μου αυτές τις στιγμές μία μία.

Να συγχωρήσω, αν μπορώ, αυτούς που με έχουν αδικήσει και να ζητήσω συγγνώμη από αυτούς που έχω αδικήσει εγώ.

Να νιώσω στο κορμί μου σημείο προς σημείο την κάθε ζεστή ανάσα ζωής που πέρασε από την αγκαλιά μου.

Και επειδή στη σκηνή έζησα όμορφες στιγμές επίσης, να τις φέρω στον νου μου και να τις ξαναζήσω μία μία με τη μνήμη μου.

Αλλά κυρίως να πιάσω στα χέρια μου τον κάθε κινδυνολόγο, εσχατολόγο, που μιλάει για βιβλικές καταστροφές και τελεολογικές προφητείες και τρομάζει τον κόσμο, και να τον κάνω να τρομάξει τόσο πολύ ο ίδιος, που να μην ξαναμιλήσει… Γιατί αν είναι να καταστραφεί ο κόσμος, τότε καλύτερα να μην το ξέρουμε. Αφού ζωή είναι μόνο ό,τι υπάρχει τώρα και τόσο καλύτερα ζεις όταν νομίζεις πως θα ζεις για πάντα. Και τόσο χειρότερα πεθαίνεις όταν πεθαίνεις κάθε μέρα από τον φόβο…

Και αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να γλιτώσεις τη ζωή σου και τη ζωή αυτών που αγαπάς, τι νόημα έχει να ξέρεις πότε θα τελειώσει;

Αρα, λοιπόν, το καλύτερο που έχει να πάρει κανείς μαζί του σε περίπτωση ενδεχόμενης καταστροφής του κόσμου κατά τη γνώμη μου είναι θάρρος και πείσμα για την ανατροπή αυτής της “βεβαιότητας”».

– Η Μάνια Παπαδημητρίου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Σόλο Ντουέτο» στο Θέατρο οδού Κεφαλληνίας (ως τις 27/1) και σκηνοθετεί και εμφανίζεται στο μουσικοθεατρικό «Ο γνωστός μας άγνωστος Νίκος Γκάτσος» στο Τριανόν (13-15/1).

Θοδωρής Αθερίδης, ηθοποιός

«Ας πέσουν οι μάσκες»

«Το τέλος του κόσμου είναι ολοφάνερo. Τα μαγαζιά δεν έχουν καθόλου κόσμο, δεν κινείται η αγορά, δεν κινείται τίποτα. Βέβαια, αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι οι Μάγιας μπόρεσαν να προβλέψουν το δικό μας τέλος τόσα χρόνια πριν, αλλά όχι και το δικό τους. Η οπτική τους ήταν καθαρή μόνο για το τέλος των άλλων. Ετσι και εμείς δεν έχουμε καθαρή οπτική για το δικό μας τέλος. Δεν το βλέπουμε. Νομίζουμε ότι υπάρχει ακόμη μέλλον. Τέρμα, όμως, τα ψέματα. Το καρναβάλι τελείωσε. Να βγάλουμε όλοι τη μάσκα και να πούμε τι είχαμε ντυθεί».

– Ο Θοδωρής Αθερίδης θα πρωταγωνιστήσει στην παράσταση «Θα σε δω ξανά του χρόνου» στο θέατρο Βρετάνια από τις 11 Ιανουαρίου.


Λένα Παπαληγούρα, ηθοποιός

«Να ’χεις ερωτευτεί τρελά»

«Προτού καταστραφεί ο κόσμος, κάποιος πρέπει να ’χει ερωτευτεί τρελά, να ’χει ερωτευτεί τρελά, να ’χει ερωτευτεί τρελά. Να ’χει χάσει τον εαυτό του και να τον έχει ξαναβρεί, να ’χει ταξιδέψει πολύ (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και να ’χει διεκδικήσει μερικές στιγμές ουσιαστικής επικοινωνίας με αγαπημένους του ανθρώπους. Αυτά μάλλον ξέρω εγώ. Μετά μπορεί να αφεθεί στην “ηδονή της καταστροφής”».

– Η Λένα Παπαληγούρα εμφανίζεται στις παραστάσεις «Αουστρας ή Η αγριάδα» και «Η αόρατη Ολγα» στο Βρυσάκι (1, 7, 8 και 11 Ιανουαρίου).

Σοφία Φιλιππίδου, ηθοποιός-σκηνοθέτις

«Να ταΐσω τον Λουκάνικο λουκάνικα Φραγκφούρτης!»

«Προτού καταστραφεί ο κόσμος, ίσως πρέπει κάθε λαός να στείλει ένα μήνυμα μέσα σε μια άλλη κιβωτό, αυτή τη φορά μια διαστημική. Εμείς ας πούμε, ως Ελληνες, να στείλουμε τον Ομηρο, αρχαία κείμενα, τους ποιητές μας, δείγματα από όλες τις ποικιλίες βοτάνων Βόλου και Κρήτης, κάνα δυο ελαιόδεντρα, απαραιτήτως ένα αμπέλι, σύκα, καρύδια και μέλι και πολλούς ηλιόσπορους. Α! Και τα ρεμπέτικα τραγούδια μας, και τον Παπαδιαμάντη, και το “Θα ποτίσω μ’ ένα δάκρυ μου αλμυρό τον καιρό” με τη φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη. Και ποιος ξέρει, ίσως η νέα διαστημοκιβωτός αράξει ύστερα από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια σε έναν πλανήτη με άλλη ζωή. Θα τους τρελάνουμε τους εξωγήινους. Χα χα! Προσωπικά, προτού καταστραφεί ο κόσμος θέλω να προλάβω να ταΐσω με τα χεράκια μου τον ηρωικό σκύλο, τον Λουκάνικο, μερικά λουκάνικα Φραγκφούρτης!».

– Η Σοφία Φιλιππίδου σκηνοθετεί το «Το πράσινο λεμόνι» στο Bar2 στα Εξάρχεια.

Τζόυς Ευείδη, ηθοποιός

«Μότσαρτ, πατάτες τηγανητές και ακόλαστο σεξ»

«Προτού καταστραφεί ο μάταιος τούτος κόσμος, πρέπει κάποιος να έχει ακούσει τον “Ντον Τζιοβάνι” του Μότσαρτ, να έχει δει τις “Περιπέτειες του βαρόνου Μινχάουζεν” του Τέρι Γκίλιαμ, να φάει αβγά με πατάτες τηγανητές, να υιοθετήσει ένα αδέσποτο και να κάνει ακόλαστο σεξ με κάποιον που αγαπάει».

– Η Τζόυς Ευείδη εμφανίζεται στην παράσταση «Ράους» στο θέτρο Πειραιώς 131 ως τις 8 Ιανουαρίου.

Θύμιος Καλαμούκης – Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης, παραγωγοί της εκπομπής «Ελληνοφρένεια»

«Στο κομμωτήριο με τη Διαμαντοπούλου, στο μπουντουάρ με τη Μέρκελ»

«Να προλάβουμε να είμαστε καλεσμένοι σε τηλεοπτικό πάνελ. Είναι ένα μεγάλο απωθημένο. Στόχος είναι να μας καλέσουν σε σοβαρή εκπομπή, π.χ. Μενεγάκη, Σκορδά, αλλά, αν δεν τα καταφέρουμε εκεί, συμβιβαζόμαστε και με την “Ανατροπή”.

Να μιλήσουμε για πάνω από μία ώρα με τον Γιώργο Παπανδρέου για θέματα πρακτικής εφαρμογής του σοσιαλισμού. Αν δε ξέραμε και τη συγκεκριμένη ώρα που θα καταστραφεί ο πλανήτης, θα θέλαμε εκείνη τη μοιραία στιγμή να μας αναπτύσσει ο Γιώργος τα σχέδιά του για την ανατροπή του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Να είμαστε στο γραφείο του Ευάγγελου Βενιζέλου τη στιγμή που η Ελλάδα θα καταγράφει το πρώτο ευρώ από το πρωτογενές πλεόνασμα. Με ένα ποτήρι γαλλικής σαμπάνιας στο χέρι θα θέλαμε να τσουγκρίζαμε με τον επιτυχημένο πολιτικό και να απολαμβάναμε το ηφαίστειο της ευφυΐας του σε ρητορική έξαρση. Αν ήταν στο χέρι μας θα θέλαμε να είναι αυτή η στιγμή της καταστροφής. Αν και πιστεύουμε ότι και μετά την καταστροφή ο Βενιζέλος θα συνεχίσει τον ρητορικό παροξυσμό του.

Να ντυθούμε μια ολόκληρη ημέρα σαν τον Δημήτρη Τάκη και να κυκλοφορήσουμε στους δρόμους της Κουάλα Λουμπούρ.

Να τραγουδήσουμε παρέα με τον Γιώργο Νταλάρα σε συναυλία επάνω στη δεξαμενή εξόρυξης πετρελαίου της Κύπρου.

Να δούμε γερμανική τσόντα με πρωταγωνίστρια την Ανγκελα Μέρκελ, σε λεσβιακό τρίο με την Τζούλια Αλεξανδράτου και τη Μαρία Δαμανάκη.

Να κλειστούμε σε ασανσέρ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για πάνω από μία ώρα χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα. Μόνο να τον παρατηρούμε θέλουμε, σιωπηλοί.

Να βρεθούμε στο ίδιο κομμωτήριο με την Αννα Διαμαντοπούλου, καθισμένοι σε διπλανά σεσουάρ, μιλώντας για ανάλογα θέματα, για τα οποία είμαστε σίγουροι ότι θα είναι ποταμός.

Να είμαστε στον Βόρειο Πόλο, όταν ο Λουκάς Παπαδήμος θα είναι στον Νότιο Πόλο και θα αναλύει τι ρόλο έπαιξε ο έρωτας στη ζωή του και πόσο τον καθόρισε η πρώτη αγάπη».

Βασίλης Ντούπας, ιδιοκτήτης της γκαλερί The Apartment

«Με τον Μπέκαμ στο Αγιον Ορος»

«Οι ημέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες. Πες στον εργοδότη (πολυεθνική, CEO, καλύτερο πελάτη, χονδρέμπορο, αφέντη, μεγαλοσυλλέκτη, διάλεξε όποιο ταιριάζει στη δική σου περίπτωση) την πραγματική γνώμη σου για εκείνον/η και θύμισέ του όλες τις φορές που η μικροψυχία του και τα “γαλλικά του” σε έκαναν να ιδρώνεις μπροστά από τον υπολογιστή σου νιώθοντας μηδενικό. Φρόντισε να κατανοήσει ότι και για ένα αδίστακτο καπιταλιστικό κήτος με μηδενική συναισθηματική νοημοσύνη η Ημέρα της Κρίσης θα είναι οδυνηρή.

Πιάσε τα όρη και τα βουνά. Ακόμη και αν είσαι άθεος ή χωρίς ιδιαίτερες θεολογικές ανησυχίες, επισκέψου το Αγιον Ορος. Η δοκιμασία, η νηστεία και η επαφή με τη συγκλονιστική φύση δεν θα σε κάνει πιστό, αλλά σίγουρα θα σου θυμίσει πως υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα, πέρα από τη γυναίκα, τα παιδιά, την γκόμενα, το εξοχικό, τη Μύκονο και τη δόση του δανείου.

Κάν’ το όπως ο Μπέκαμ. Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ήρωα της μαζικής κουλτούρας, ο άγγλος ποδοσφαιριστής ξεχώρισε όχι μόνο για το ταλέντο του στην μπάλα ή τα good looks του, αλλά επειδή επέλεξε να διαφοροποιηθεί από το “κοπάδι”, επενδύοντας στην ξεχωριστή προσωπικότητά του. Μέσα σε έναν χρόνο δεν προλαβαίνεις να γίνεις Μπέκαμ, μπορείς όμως να αφήσεις πίσω σου “το κοπάδι” και να προτάξεις τις δικές σου αναζητήσεις.

Αφαίρεση. Στην τέχνη και στη ζωή».

– www. theapartment.gr

Χρήστος Λαϊνάς, μουσικός

«Απενοχοποίηση – Απομυθοποίηση τώρα»

«Οφείλεις να έχεις σβήσει το αδικαιολόγητο μίσος που κάποιοι φύτεψαν βαθιά μέσα σου… μίσος απέναντι σε ανθρώπους που δεν γνωρίζεις πραγματικά, όπως μετανάστες και ανθρώπους άλλων κοινωνικών τάξεων. Οχι τίποτε άλλο, αλλά θα τους βρεις όλους μπροστά σου στην επόμενη πίστα και δεν θα σου αρέσει καθόλου!

Οφείλεις να έχεις απομυθοποιήσει τα περισσότερα από αυτά που σου προσφέρει απλόχερα ο μοντέρνος τρόπος ζωής γιατί είναι αστεία και σου τρώνε πολύτιμο χρόνο.

Οφείλεις να έχεις ζήσει έναν μεγάλο έρωτα…».

– Το άλμπουμ του Χρήστου Λαϊνά «Η Αγάπη θα λάμψει» κυκλοφορεί από την Inner Ear.

Μισέλ Φάις, συγγραφέας

«Σαν σε συντελειακή εκπομπή»

«Τελικώς η πλήξη είναι αθάνατη. Καθώς έχει επιβιώσει του τέλους του Θεού, της Ιστορίας, της Αφήγησης, του Χρόνου, των μεγάλων ουτοπιών, του πλανήτη, της χώρας, του ευρώ, της γλώσσας μας, της ταυτότητάς μας κτλ.

Η άφθαρτη και αειφόρος πλήξη που τόσο συχνά τροφοδοτεί με τερατολογία όλες τις αλλαγές, τις ανόδους και τις καθόδους της ανθρώπινης μοίρας. Και ας μην ξεχνάμε ότι η πλήξη εφάπτεται της πληγής και συνθετότερα της κατάπληξης. Το 2012, λοιπόν, έχουμε 2012 λόγους για να πληγωθούμε (ή να πληγώσουμε) και άλλους τόσους για να εκπλαγούμε (ή να εκπλήξουμε). Από αυτή τη σκοπιά, η εσχατολογία του Ημερολογίου των Μάγιας μού θυμίζει χριστουγεννιάτικη εκπομπή σε trash τηλεόραση. Και εκεί όλα μπορούν να συμβούν.

Αφού με ρωτάτε, λοιπόν, αν βρισκόμουν στο πλατό αυτής της συντελειακής εκπομπής τον Δεκέμβριο του 2012, θα ήθελα, προτού γυρίσει τούμπα η Γη και χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, να είχα κάνει: Πρώτον…».

– Το βιβλίο του Μισέλ Φάις «Απ’ το ίδιο ποτήρι και άλλες ιστορίες» κυκλοφορεί αυτή την περίοδο ξανά, έπειτα από 11 χρόνια, σε αναθεωρημένη μορφή.

Ισίδωρος Ζουργός, συγγραφέας

«Αθωνικό ηλιοβασίλεμα φυλλομετρώντας Παπαδιαμάντη»

«Εν όψει της επερχόμενης καταστροφής του κόσμου τον Δεκέμβριο του 2012, όπως αυτή έχει προβλεφθεί από το γνωστό ημερολόγιο των Μάγιας, θα ήθελα να καταθέσω μερικές ταπεινές σκέψεις στους εν ευθέτω χρόνω μακαρίτες αναγνώστες του περιοδικού σας. Βέβαια, έχω μείνει με την απορία πώς εκείνοι οι μακρινοί κάτοικοι της Αμερικής, ενώ είχαν διορατικό χάρισμα, δεν κατάλαβαν πως ο πραγματικός τους όλεθρος θα ερχόταν όταν πρωταντίκρισαν εκείνους τους σιδερόφραχτους ξένους, τους σκιερούς, με τους σταυρούς και τα ροζάρια στο χέρι, εκείνους τους λυσσασμένους για χρυσάφι. Ξεκινώ με το γεγονός αυτό καθεαυτό της καταστροφής που πλησιάζει, που είναι αδιαμφισβήτητο, καθώς συνηγορούν υπέρ του προηγούμενες περιπτώσεις της ανθρώπινης Iστορίας, όταν η συντέλεια ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρη. Ετσι συντελεστήκαμε για τα καλά το 1000 μ.Χ., το 1666 μ.Χ., στις 8/8/1988 μ.Χ. και πάει λέγοντας…

Η αρχική μου παρόρμηση ήταν να αγωνιστώ με τη γραφίδα μου γρατσουνίζοντας στο χαρτί σάτιρες και αστεϊσμούς, τα παραδοσιακά όπλα όλων των γραφιάδων, τα μεγάλα αλεξίλυπα της ψυχής. Σε αυτή την περίπτωση θα συνιστούσα μετά λόγου γνώσεως στους αναγνώστες σας τα εξής: την άνευ καθυστερήσεως καταβολή του ειδικού φόρου ακινήτων, την αποπληρωμή όλων των δανείων τους και την κάλυψη όλων των ακάλυπτων επιταγών (τόνγκες), διότι φημολογείται πως στον άλλο κόσμο υπάρχει μια άλλη (φευ!) τρόικα, τρισυπόστατη και κυρίαρχη, που κρίνει και καταδικάζει με την απειλή της αιώνιας τιμωρίας.

Η ώρα της πλάκας τελείωσε, όμως, διότι το θέμα δεν προσφέρεται – καταστροφή του κόσμου είναι αυτή! Τι θα πρέπει, λοιπόν, να πράξουμε ως τον επερχόμενο τελευταίο Δεκέμβριο;

Οσο διαρκούν τα κρύα και τα χιόνια, ας διαβάσετε όσα κείμενα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σάς έχουν μείνει αδιάβαστα και καθώς θα συνεχίζεται βαρύς ο τελευταίος χειμών, εσείς με καρδία ρημασμένη φυλλομετρήστε τις σελίδες, θυμηθείτε παλιούς έρωτες ατελέσφορους κι όσα χιόνια ξάσπρισαν άδοξα εκείνες τις παλιές μέρες και χάθηκαν.

Μόλις καλοκαιριάσει (το στερνό μας καλοκαίρι), ας περάσετε ένα ηλιοβασίλεμα στον ρωμαίικο γιαλό στη Μύρινα της Λήμνου. Εκεί, δίπλα στο φουρφούρισμα του πελάγους, καθώς θα παρακολουθείτε τον ήλιο να δύει πίσω από την κορυφή του Αθωνα, μπορείτε να διαλογιστείτε και για το μεγαλειώδες πορφυρό τέλος των δικών μας πεπραγμένων.

Στο τελευταίο σας φθινόπωρο, πάντως, φροντίστε για κάποιους περιπάτους στα ελληνικά βουνά και καθώς κάτω απ’ τα ορειβατικά σας παπούτσια θα τριζοβολούν τα ξερά φύλλα, να σκεφτείτε – στον λίγο πια χρόνο που θα μας απομένει – το πώς θα μπορούσατε πιο συχνά να κλείνετε στην αγκαλιά σας αυτούς που αγαπάτε και να τους το λέτε κάθε μέρα απερίφραστα.

Να μην το ξεχάσω…, σ’ όλες τις εποχές του έτους, με κρύο και με ζέστη, να ζήσουμε όλα τα χρόνια που απομένουν στον καθένα μας σαν να είχαν εκείνοι οι Μάγιας δίκιο και η καταστροφή, το μεγάλο τέλος, να έρχεται πραγματικά. Με άλλα λόγια, να υπηρετήσει ο καθένας την κατάφαση της ζωής, αυτό το ναι στη σχέση μας με τους άλλους. Να ζήσει ο καθένας το μικρό ή μεγάλο κομμάτι της μοίρας του που δημιούργησε, να το ανασκαλέψει, να το ψάξει καλά για να βρει το αγιοβασιλιάτικο φλουρί του.

Αγαπητοί αναγνώστες, η καταστροφή του κόσμου είναι άλλος ένας προς κατανάλωση μύθος όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Η επιπολαιότητα με την οποία εκφέρεται και πουλιέται ας μην επισκιάσει όμως μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, πως η καθημερινή μας ατομική και συλλογική φθορά είναι γεγονός πέραν πάσης αμφιβολίας.

Καλή χρονιά!».

– To μυθιστόρημα «Aνεμώλια» του Ισίδωρου Ζουργού (εκδ. Πατάκη) αναδείχτηκε πρόσφατα το αγαπημένο των αναγνωστών που έλαβαν μέρος στον έβδομο κατά σειρά διαγωνισμό του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου για το Βραβείο Αναγνωστών.

Μαρία Παπαγεωργίου, τραγουδίστρια

«Αποτάξου τα ταμπού»

«Βασάνισα πολύ το κεφάλι μου για να βρω δυο-τρία πράγματα που θα ’θελα να έχω κάνει μέχρι να καταστραφεί ο κόσμος και έτσι συνειδητοποίησα ότι θα φύγω από αυτή τη ζωή χωρίς ιδιαίτερα απωθημένα. Νομίζω πως το πιο ωραίο “τέλος” είναι να ξανανταμώνει κανείς με όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή του. Να κάνει έρωτα χωρίς ενοχές, ταμπού και δεσμεύσεις και να έρθει σε απόλυτη αρμονία με τις επιθυμίες του: από το να ουρλιάξει στον δρόμο, μέχρι να βαδίσει ξυπόλητος. Ετσι θα αφήσουμε πάντα μια απορία στην επόμενη δημιουργία του “Θεού”, αν αυτός ο κόσμος καταστράφηκε μέσα σε μεγάλη τρέλα ή σε απόλυτη ελευθερία».

– Η Μαρία Παπαγεωργίου εμφανίζεται κάθε Σάββατο βράδυ στον Πυρήνα με τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη.

* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο BHMagazino στις 31 Δεκεμβρίου 2011