Με τον χτεσινοβραδυνό αποκλεισμό του Ολυμπιακού στο Τελ Αβίβ από τη Μακαμπί ολοκληρώθηκε το εφετινό ευρωπαϊκό ταξίδι των ελληνικών ομάδων το οποίο ήταν μικρότερης διάρκειας από κάθε άλλη φορά την τελευταία εικοσαετία. Οι Ερυθρόλευκοι αν και συμμετείχαν στην τρίτη τη τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση, το Τσάλενζ Καπ, δεν κατάφεραν να προχωρήσουν στην προημιτελική φάση. Στο ίδιο ακριβώς σημείο σταμάτησε και η πορεία του Ηρακλή στο Κύπελλο Συνομοσπονδίας ανδρών αλλά και της νιόφερτης στα ευρωπαϊκά κύπελλα ομάδας γυναικών της ΑΕΚ στο Κύπελλο Συνομοσπονδίας.
Η εφετινή πορεία των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη είναι η χειρότερη την τελευταία εικοσαετία και αποκρυσταλλώνει την πτώση του επιπέδου στον ελληνικό φιλέ που ξεκίνησε εδώ και τρία χρόνια. Ετσι σταδιακά το ελληνικό βόλεϊ μετατράπηκε από πρωταγωνιστής των ευρωπαϊκών κυπέλλων σε παρία και κομπάρσο.
Και όμως μόλις πριν από τρία χρόνια ο Ηρακλής διεκδικούσε τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης φθάνοντας μέχρι τον τελικό με αντίπαλο την περίφημη Τρεντίνο ενώ τα κορίτσια του Παναθηναϊκού αγωνίζονταν στον τελικό του Τσάλενζ Καπ. Ακόμη και πρόπερσι ο Ολυμπιακός είχε καταφέρει να φθάσει μέχρι την φάση των «6» του Τσάμπιονς Λιγκ και ο Παναθηναϊκός στη φάση των «12» της ίδιας διοργάνωσης.
Ολες αυτές οι διακρίσεις μοιάζουν πια με όνειρα θερινής νυκτός για το ελληνικό βόλεϊ που σε διάστημα μιας 20ετίας κατέγραψε σημαντικές διακρίσεις. Από το 1992 οι ελληνικοί σύλλογοι είχαν μια σταθερή και σχεδόν συνεχή παρουσία σε φάιναλ φορ ευρωπαϊκών κυπέλλων ενώ κατέγραψαν συμμετοχή σε 13 τελικούς (11 ανδρών και 2 γυναικών). Στην τροπαιοθήκη του το ελληνικό βόλεϊ έχει δύο ευρωπαϊκά κύπελλα με τον Ολυμπιακό να κατακτά το 1996 το Κύπελλο Κυπελλούχων και το 2005 το Τοπ Τιμς Καπ. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν το 1992 υπήρχε μόλις μία ελληνική συμμετοχή σε τελικό, όταν το 1980 ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε την περίφημη Πανίνι Μόντενα στο Κύπελλο Κυπελλούχων.
Την τελευταία τριετία όμως οι ελληνικοί σύλλογοι έχουν πάρει την κατιούσα στην ευρωπαϊκή ιεραρχία, καθώς το οικοδόμημά τους είχε γυάλινα πόδια. Η οικονομική ευμάρειά τους και η επακόλουθη αγωνιστική ανάτασή τους, οφείλονταν κατά κύριο λόγο σε ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες «ευεργέτες» και όχι στα ίδια έσοδα που οι ομάδες τους δημιουργούσαν, προωθώντας σωστά το προϊόν τους και διευρύνοντας την «πελατεία» τους. Ταυτόχρονα παραμέλησαν την αναπτυξιακή πολιτική τους, την οποία αναγκάζονται να θυμηθούν τώρα.
Η οικονομική κρίση βρήκε τις κερκόπορτες των ελληνικών ομάδων ανοιχτές και εισέβαλε φουριόζα για να κατακρημνήσει προϋπολογισμούς και ακριβά ρόστερ, με αποτέλεσμα να προσπαθούν τώρα εκ των ενόντων να αντιμετωπίσουν τις ευρωπαϊκές προκλήσεις, ενώ άλλες (Παναθηναϊκός σε άνδρες και γυναίκες) δεν συμμετείχαν καν στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά ενώ δεν φαίνεται να βελτιώνεται αυτή η κατάσταση τα επόμενα χρόνια.
