Το έχω γράψει στο παρελθόν και ενδεχομένως θα το γράψω ξανά στο μέλλον. Εφέτος στις Κάνες, είναι πραγματικά εντυπωσιακό το ενδιαφέρον που δείχνουν οι ξένοι συνάδελφοι για την κατάσταση που ζει αυτή την εποχή η Ελλάδα. Οχι μόνον για τις αστειότητες της Χρυσής Αυγής αλλά για την ζωή στην κοινωνία, στην καθημερινότητα, στα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα.

Με κοιτάζουν όταν τους απαντώ με μάτια ορθάνοιχτα και κουνούν το κεφάλι. Ανησυχούν όλοι πια. Ολοι. Μου αρέσει λοιπόν που από τις συζητήσεις που κάνω αντιλαμβάνομαι ότι σε πολύ κόσμο επικρατεί πια η αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος σε μια εποχή που όλη η υφήλιος είχε και εξακολουθεί να έχει πρόβλημα.

Συντάκτης μεγάλης ισπανικής εφημερίδας μου είπε ότι στην πραγματικότητα το απίστευτα μεγάλο ποσοστό της ανεργίας στην Ισπανία (το 50 % του πληθυσμού) φέρνει την Ελλάδα σε πολύ καλύτερη θέση από εκείνη των Ισπανών. «Όχι μόνον καταφέραμε να σας φτάσουμε» μου είπε ο Χουάν «αλλά πια σας έχουμε ξεπεράσει!»

Στην Αγγλία τα ίδια. Μιλώντας με τον γεννημένο στο Μπέρμινγχαμ Κύπριο σκηνοθέτη Μάρκο Μάρκου ο οποίος παρουσίασε στην αγορά των Κανών την πρώτη μεγάλου μήκους πολύ ενδιαφέρουσα ταινία του, «Papadopoulos & Sons» συγκράτησα το εξής πολύ σωστό. «Ο εύκολος στόχος πάντοτε μεγιστοποιείται και ο εύκολος στόχος, αυτή την περίοδο είναι η Ελλάδα. Το πρόβλημα στην Αγγλία είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας.»

Αυτές είναι δηλώσεις ανθρώπων που βιώνουν σαν όλους εμάς την καθημερινότητα από πρώτο χέρι. Δεν είναι παπαγαλάκια πολιτικών και δεν έχουν συμφέροντα. Μιλούν από την καρδιά τους, όπως έκανε ο Μάρκος Μάρκου με την ταινία του, στην οποία ένας επιτυχημένος έλληνας της διασποράς (Στίβεν Ντιλέιν) βλέπει την κολοσσιαία επιχείρησή του να καταρρέει αλλά παρ’ όλ’ αυτά βρίσκει την λύση επιστρέφοντας στο μικρούλι Fish and Chips κατάστημα που διατηρούσαν κάποτε οι δικοί του στο Λονδίνο.

Επιστρέφει στο μικρό και οικογενειακό, αυτό που με πάλη μπορεί να σταθεί στο μεγάλο και το πολυεθνικό από το οποίο ούτως ή άλλως ξεκίνησε το πρόβλημα. Και τα καταφέρνει.

Δεν ξέρω αν αυτή η στροφή είναι λύση και πολύ περισσότερο αν σε μια οικονομία που καταρρέει, μπορεί όντως να εμπνεύσει. Μιλώντας όμως με τον Μάρκου μου άρεσε που τον άκουσα να λέει ότι η λύση βρίσκεται στον «σοσιαλισμό της καρδιάς» και όχι της πολιτικής. Ισως αν ακολουθήσουμε την καρδιά μας απελευθερωμένοι απ’ όλα τα υπόλοιπα, ίσως μόνον τότε να βρούμε το φως.

Αλλά για να το κάνουμε πρέπει πρώτα να σιγουρευτούμε ότι έχουμε καρδιά.