Οταν έμαθα ότι οκτακόσιοι καρεκλοκένταυροι της Βουλής απαιτούν καμιά διακοσαριά χιλιάρικα ο καθένας επιπλέον της συντάξεώς του, μού ‘ρθε ν’αρπάξω ταβανόβουρτσα και να τους μαντρώσω για τα περαιτέρω στην πλατεία Συντάγματος.

Μετά το ξανασκέφτηκα. Διότι και οι σημερινοί νομίμως εισπράττουν την αύξηση. Διότι η δήλωση του Παπακωνσταντίνου περί προσβολής του δημοσίου αισθήματος είναι μπαλοθιά επικοινωνιακή και άκρως βολική. Και διότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι οκτακόσιοι ανάλγητοι και κυνικοί. Γιατί σου λέει, τι είμαστε εμείς, τα παιδιά μιας κατώτερης Βουλής; Το πρόβλημα έχει να κάνει με όλο το μήκος, το πλάτος και το εύρος της Βουλής. Μια φαγάνα επικών διαστάσεων και ένα θέατρο απροσμέτρητης υποκρισίας. Τα στοιχειώδη που έπρεπε να είχαν πράξει είναι τα εξής:



Πρώτο
, στο μισό η βουλευτική αποζημίωση. Δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα; Να κόψεις το λαιμό σου. Οπως τον κόβει ο λαός σου.

Δεύτερο, να μειωθεί στο μισό το υπαλληλικό προσωπικό που διακοσμεί τους διαδρόμους και τα γραφεία της Βουλής. Οι εκατοντάδες ορντινάντσες και παρατρεχάμενοι που με προνομιακούς όρους και με παχουλά επιμίσθια στολίζουν και διεκπεραιώνουν τους φακέλους, ακόμα και τα ψώνια των εθνοσωτήρων.

Και τρίτο το βασικότερο. Με ταχύτατες διαδικασίες και με συνταγματικές μεταρρυθμίσεις να περιοριστεί από τρακόσους σε μάξιμουμ διακόσιους, ο αριθμός των απρόσωπων εκπροσώπων του Λαού. Ειδικά τώρα σ’ αυτές τις συνθήκες και ακόμα χειρότερα στις επερχόμενες, όπου το γκουβέρνο θα περιέλθει στα χέρια των Γερμανο-αμερικανών, τι να τους κάνουμε τόσους πολλούς. Να τρώνε, να πίνουν, να αμολάνε παρόλες στα κανάλια και να σουλατσάρουν σαν τα γύφτικα σκεπάρνια;

Και τέλος, συμφωνώ και επαυξάνω με την πρόταση της Αλέκας Παπαρήγα. Τέρμα οι συντάξεις σας λεβάντες από τα προνομιακά βουλευτικά ταμεία. Εκανες ας πούμε το καθήκον σου, που δεν το έκανες, τερμάτισε η καρέκλα σου, ορίστε λοιπόν τώρα η σύνταξή σου από το κανονικό επάγγελμά σου.

Είσαι πατριώτης; Ιδού το κόψιμο, ιδού και το πήδημα!