Μοιάζει να έχουμε πέσει όλοι και όλες θύματα της περίφημης κινεζικής κατάρας «να ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς». Οπου οι «ενδιαφέροντες καιροί» συνίστανται στο να συμβαίνουν αλλεπάλληλα πολεμικά επεισόδια στη γειτονιά μας, όπου δεν είμαστε καν σίγουροι για τους μετέχοντες, και να μαθαίνουμε ότι έγινε έκτακτη σύσκεψη στο υπουργείο Αμυνας για προστασία από βαλλιστικούς πυραύλους.
Περιλαμβάνουν το να γίνεται μια όχι και τόσο κεκαλυμμένη απόπειρα εξόντωσης ενός λαού μέσω της λιμοκτονίας, κι όσοι προσπαθούν ενεργά να την αναδείξουν να αποκαλούνται σκωπτικά «ινφλουένσερς».
Το πταίσμα
Σε ξεχωριστή θέση σε αυτούς τους ενδιαφέροντες καιρούς βρίσκεται ο πρόεδρος των ΗΠΑ, που άλλοτε θα συμμετάσχει ή δεν θα συμμετάσχει στην επίθεση κατά του Ιράν. Με όλα αυτά μοιάζει πταίσμα ότι ο Ντόναλντ Τραμπ ρωτάει στελέχη ανδρικής ποδοσφαιρικής ομάδας αν θα μπορούσε να παίξει σε αυτή μια γυναίκα. Με έναν μαγικό τρόπο ο μισογυνισμός σχεδόν πάντα καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της μισανθρωπίας.
Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε στην άλλη πλευρά της Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής ή του Ατλαντικού για να βρούμε ενδιαφέροντες καιρούς, μισανθρωπία και μισογυνισμό. Αρκεί να μείνουμε εδώ, στη σχεδόν επιτελεσμένη «Ελλάδα 2.0». Οπου μπορούμε να δούμε ένα ολόκληρο παρασύστημα να επιτίθεται σε μια μάνα που απαιτεί δικαίωση για τη νεκρή κόρη της. Και να σχολιάζει πόσο μέικαπ φοράει και να διακρίνει (κρίνοντας εξ ιδίων) οικονομικά κίνητρα σε κάθε βήμα της.
Οπου μπορούμε να δούμε έναν πρωθυπουργό να κάνει λογοπαίγνια με τα Τέμπη και να θαυμάσουμε έναν υπουργό Δικαιοσύνης να δημοσιοποιεί ονόματα θυμάτων βιασμού, μόνο και μόνο για να πλήξει μια αρχηγό αντιπολιτευτικού κόμματος. Αυτά ζούμε, λοιπόν, και βέβαια δεν βοηθάνε στη χώνεψή τους ούτε οι 30+ βαθμοί Κελσίου, που ξεκίνησαν πάλι από τον Ιούνιο, ούτε τα 14 ευρώ το κιλό που έχει πάει η φέτα.
Πέρα από αυτές τις μεγάλες και όχι τόσο μεγάλες εξελίξεις, υπάρχουμε κι εμείς με τις μικροϊστορίες μας. Με τους ανθρώπους και με τις καταστάσεις που μας κάνουν (και πολλές φορές μάς αναγκάζουν) να μην τα παρατάμε. Με όλα τα στοιχεία που μπορούν να μας χαρίσουν μια «εσάνς» ανθρωπιάς σε έναν επικίνδυνα και κλιμακούμενα απανθρωπισμένο κόσμο. Και δεν θα γράψω καμία αξιοσημείωτη φιλοσοφία ούτε θα πρωτοτυπήσω αν πω ότι αυτά τα στοιχεία βρίσκονται στον πυρήνα της ύπαρξής μας. Είναι η αγάπη, η αλληλεγγύη, η ενσυναίσθηση, η διάθεση για προσφορά.
Αλλά αυτά είναι απλώς ωραίες λέξεις. Οι πράξεις είναι ακόμα ωραιότερες. Οπως το να βοηθήσεις έναν φίλο ή μια φίλη που έχει κάποια ανάγκη. Να ενδιαφερθείς και να μιλήσεις με έναν ημιάγνωστο γείτονα που σου φαίνεται τον τελευταίο καιρό πιο συνοφρυωμένος από ό,τι συνήθως. Να βρεθείς να κάνεις ελαφρές αγγαρείες σε μια κοινωνική κουζίνα για αστέγους. Υπάρχουν λύσεις και για τους αντικοινωνικούς. Μπορείτε να ασχοληθείτε με τα αδέσποτα ζώα στη γειτονιά σας. Με αυτή τη ζέστη, ακόμα και το να αφιερώσετε λίγα λεπτά για να κατεβάσετε ένα μπολάκι με δροσερό νερό σε μια αυλή μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Η ευκαιρία
Είναι προφανές ότι όλα αυτά δεν θα φέρουν την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, δεν θα κάνουν πιο συνεπή (τουλάχιστον με τον εαυτό του) τον Τραμπ, δεν θα αποδώσουν δικαιοσύνη για τα Τέμπη. Αλλά κάτι από αυτά ίσως σας κάνει να αισθανθείτε λίγους πόντους ψηλότεροι, ίσως σας χαρίσει μια ωραία ιστορία να διηγηθείτε τη Δευτέρα στη δουλειά, αν δεν πατήσει κανείς το κουμπί ως τότε, ή ίσως απλά σας δώσει την ευκαιρία να ξεχαστείτε λίγο.
Σε κάθε περίπτωση, εγώ το Σαββατοκύριακο θα πάω σε ένα καταφύγιο στο Χαλάνδρι για να βγάλω βόλτα κάποια σκυλάκια. Εσείς;
