Του Αλκη Γαλδαδά algaldadas@yahoo.gr Ενας ακόμη τρόπος να διδάσκονται κάπως πιο ολοκληρωμένα κάποια θέματα στο σχολείο (και τελικά να γίνονται αποδεκτά από τα παιδιά) είναι κατά τη γνώμη αρκετών η ανάμειξη της καθαυτό διδασκόμενης ύλης με τις ζωές των ανθρώπων που μας προσέφεραν τη συγκεκριμένη γνώση. Οι προς διδασκαλία γνώσεις να μην παραδίδονται ομογενοποιημένες και απρόσωπες σαν την οδοντόκρεμα, και να πατάει ο δάσκαλος σε δόσεις κάποιο σωληνάριο για να βγαίνουν από εκεί αδιάφορα ομοιόμορφες. Αλλά να συνδέονται με τα πάθη, τις ταλαιπωρίες και τις αποθεώσεις κάποτε, αυτών που έδωσαν την πρώτη ύλη. Μυθιστόρημα ομοιόθετο με την «Πείνα» του συμπατριώτη του Κνουτ Χάμσουν μοιάζει για παράδειγμα η ζωή του Νιλς Χένρικ Αμπελ που έζησε τον 19ο αιώνα. Το ίδιο θα έλεγα ότι ισχύει και για τον Φάρκας Μπόιαϊ (1775-1856) (στα ουγγρικά γράφεται ως Bolyai αλλά το λ δεν το προφέρουν) και τον ακόμη πιο διάσημο γιο του, τον Γιάνος (1802-1860). Η ανέχεια συντρόφευσε πατέρα και γιο επίμονα σε όλη τους τη ζωή. Το ίδιο όμως και μια επιμονή για μαθηματικές αναζητήσεις και περιπέτειες, που για τον γιο Μπόιαϊ οδήγησε σε παγκόσμια δόξα και αναγνώριση. Ο πατέρας είχε την τύχη να ακολουθήσει τον γιο ενός βαρόνου στην Ιένα της Γερμανίας όπου και μπόρεσε να παρακολουθήσει συστηματικά παραδόσεις Μαθηματικών. Μετά από ένα εξάμηνο βρέθηκαν και τα δύο αγόρια στο Γκέτινγκεν όπου ο Φάρκας έγινε συμφοιτητής αλλά και φίλος με τον Γκάους. Προχώρησε στη μαθηματική επιστήμη και άρχισε να έχει κάποιες πρώτες σκέψεις σχετικά με το λεγόμενο πέμπτο αξίωμα του Ευκλείδη: Από δοθέν σημείο εκτός δοθείσης ευθείας διέρχεται το πολύ μία ευθεία που δεν τέμνει τη δοθείσα. Οι σπουδές τελείωσαν, ο γιος του βαρόνου επέστρεψε και ο Φάρκας ξέμεινε κυριολεκτικά στη Γερμανία. Επέζησε χάρη στη φιλανθρωπία των εκεί ανθρώπων αλλά δεν έπαψε να ασχολείται με τα Μαθηματικά. Μετά από έναν χρόνο ταλαιπωρίας, κάποιος του έστειλε μερικά χρήματα και γύρισε στην πατρίδα του, Ιούλιο του 1799, αλλά με τα πόδια! Η συνέχεια στο επόμενο…