Τα φαντάσματα των επόμενων εμφανίζονται πάντοτε τυλιγμένα στην ομίχλη. Δεν πρόκειται μόνο για σκηνοθετική προσταγή, αλλά και για την επιθυμία των ίδιων να κρατήσουν τις προθέσεις τους στην γκρίζα ζώνη της αμφισημίας μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και της διαδοχής. Αν φορούν και μαύρη κάπα, είναι απλώς θέμα οπτικής, συγκυρίας και ιδιοσυγκρασίας. Σε κάποιους πολιτικούς ταιριάζουν οι ριζικές λύσεις και σε άλλους οι βελούδινες.
Στη συγκεκριμένη ιστορία, οι ριζικές λύσεις αποκλείονται από τη συγκυρία. Μήνες, ή ακόμα και ολόκληρο έτος πριν από τις εκλογές, εφόσον επαληθευτεί ο δηλωμένος πρωθυπουργικός σχεδιασμός, κανένας δεν θα ανοίξει θέμα ηγεσίας στην κυβέρνηση. Το ρήγμα θα τον καταπιεί αυτούσιο.
Οι πρώην μπορούν να λένε ό,τι πιστεύουν, αλλά ένα στέλεχος πρώτης γραμμής, όπως ο Νίκος Δένδιας, ο δημοφιλέστερος υπουργός της κυβέρνησης και ο θεωρούμενος στο εσωτερικό της ΝΔ ως πιθανότερος διάδοχος του Κυριάκου Μητσοτάκη, θα πρέπει διαρκώς να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί.
Χρειάζεται να διαφοροποιείται προσεκτικά, αλλά καθόλου υπονομευτικά, από τον Πρωθυπουργό, να προσεταιρίζεται την καραμανλική και σαμαρική κληρονομιά με υψηλή κυριότητα, χωρίς δηλαδή να την αποκόπτει από την κυριότητα των παλαιών ιδιοκτητών, και να κλείνει δεξιοτεχνικά τον δρόμο των άλλων διεκδικητών.
Η επένδυση στις Ενοπλες Δυνάμεις αποτελεί διαχρονικά μια εξαργυρώσιμη επιταγή, ειδικά όταν περιτυλίγεται με φιέστες, έστω αμφισβητούμενης αισθητικής. Το μήνυμα περνάει στους ευεπίφορους αποδέκτες. Το προηγούμενο διάστημα ο υπουργός Αμυνας πέρασε από τα λόγια σε δημόσιες πράξεις ανυπακοής.
Η μια ήταν όταν στήριξε το αίτημα του απεργού πείνας και πατέρα θύματος των Τεμπών Πάνου Ρούτσι, κόντρα στη επίσημη γραμμή που έριχνε την ευθύνη στις πλάτες της Δικαιοσύνης, και στη συνέχεια αρνήθηκε να αναλάβει τη συνολική ευθύνη για την προστασία του μνημείου του Αγνωστου Στρατιώτη.
Αποδέχθηκε μόνο τον καλλωπισμό του και «ανέθεσε» τη φύλαξή του στην αστυνομία, η οποία την είχε ούτως ή άλλως. Η δεύτερη και σημαντικότερη αφορούσε την παρουσία του στο Δημόσιο Καπνεργοστάσιο, επειδή έδωσε την αφορμή να εξυφανθούν σενάρια περί εξελισσόμενου σχεδίου αντικατάστασης του Κ. Μητσοτάκη, όταν το ευνοήσουν οι συνθήκες.
Ο Ν. Δένδιας ως έμπειρος πολιτικός επιτρέπει στα σενάρια να καλλιεργούν το έδαφος όσο εκείνος εγκαινιάζει την πρόσοψη του υπουργείου του ή παραλαμβάνει την πρώτη φρεγάτα της νέας εποχής. Η νέα εποχή, όμως, κρύβει εκπλήξεις, όπως η απρόσμενη και ταχύτατη εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη στο Eurogroup. Οι δύο πολιτικοί είχαν αφήσει να δημιουργηθεί η εντύπωση μιας χαλαρής συμμαχίας, η οποία μάλλον εξαϋλώθηκε σιωπηρά, όταν ο υπουργός Οικονομικών άλλαξε πίστα και δεν μπορεί πλέον να λογίζεται ως κάποιου είδους υπαρχηγός κανενός.
Ο Κ. Πιερρακάκης σκοπεύει, όπως έχει διαμηνύσει αρμοδίως, για εξαντλήσει τα 2,5 χρόνια της θητείας του στην προεδρία του Eurogroup, η οποία του παρέχει κάρτα εισόδου στα κλαμπ των μεγάλων παικτών, όπως οι G7 και οι G20, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Γιατί να αφήσει τα σαλόνια και να ματώνει στα αλώνια μιας δύσκολης διαδοχής, που θα σημαίνει ότι η ΝΔ θα έχει υποστεί μια πικρή ήττα;
Βέβαια, στην τρέχουσα πολιτική τον τελευταίο λόγο έχει η συγκυρία και όχι η Ιστορία, γι’ αυτό όποιος δελφίνος υποψιάζεται ότι θα βρει μπροστά του τον υπουργό Οικονομικών φυλάει τα ρούχα του για να έχει τα μισά, και αυτό έκανε, παραδείγματος χάριν, ο Αδωνις Γεωργιάδης με το πρόσφατο υπερατλαντικό ταξίδι του.
Στην αξιωματική αντιπολίτευση φαίνεται να βρίσκεται σε διαρκή εκκρεμότητα το ερώτημα της διαδοχής, παρά τις περυσινές εσωκομματικές εκλογές. Αναμενόμενο, όσο το ΠαΣοΚ δεν απειλεί εκλογικά τη ΝΔ. Το συνέδριο που αναμένεται να πραγματοποιηθεί τον Μάρτιο του 2026 θα διαμορφώσει τους εσωκομματικούς συσχετισμούς στα όργανα του κόμματος, που θα είναι σημαντικοί γιατί θα αποτελέσουν τη διάταξη των δυνάμεών του στις εκλογές.
Στόχος, η νίκη έστω και με μία ψήφο διαφορά από τη ΝΔ, όπως έχει διακηρύξει ο Νίκος Ανδρουλάκης, και αποτελεί κοινή επωδό όλων των τάσεων. Στη Χαριλάου Τρικούπη, σε αντίθεση με άλλα κόμματα, δεν αποφεύγουν τις δύσκολες συζητήσεις. Αν δεν επιτευχθεί ο στόχος, «η επόμενη ημέρα των εκλογών πιστεύω ότι θα βάλει πολύ μεγάλα διλήμματα συνολικά στο ΠαΣοΚ» δήλωσε η Αννα Διαμαντοπούλου, μεταξύ των οποίων και «θέμα ηγεσίας».
Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι η μία από τους συνολικά έξι διεκδικητές της προεδρίας του κόμματος του 2014 εμφανίζεται ως επισπεύδουσα της μελλοντικής μάχης, για την οποία οι πρώτες μπαταριές θα πέσουν στο συνέδριο, και όλοι οι ενδιαφερόμενοι παίρνουν ήδη θέση.
Ενδεικτικά, ο Παύλος Γερουλάνος ήγειρε ερωτήματα για την κολλημένη βελόνα του ΠαΣοΚ και για το καταστατικό που εμποδίζει το κόμμα να κάνει μια «έκρηξη δημοκρατίας». Ο Χάρης Δούκας, παρότι εκτιμά ότι το ΠαΣοΚ θα πρέπει να ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με τον Αλέξη Τσίπρα και να αποκλείσει τη συνεργασία με τη ΝΔ, είναι ο μόνος που δεν επιτίθεται στον πρόεδρο του κόμματος, ίσως επειδή είναι απασχολημένος με τις συνεχείς αντιπαραθέσεις με την κυβέρνηση, προσφάτως για την ΚΕΔ και τον Αγνωστο Στρατιώτη.
Στο περιθώριο των συστημικών κομμάτων, η Μαρία Καρυστιανού άρχισε να διατυπώνει αιχμηρό πολιτικό λόγο, ο οποίος παραπέμπει σε νέο φορέα με εκείνη «στην πρώτη γραμμή». Ηδη άνθρωποί της εργάζονται επίμονα για την κατάρτιση ψηφοδελτίων σε όλη την Ελλάδα.
Οσο και αν δέχεται πλαγιοκόπημα από τον αλλοτινό συνομιλητή της, Νίκο Καραχάλιο, ο οποίος όψιμα την κατηγορεί ότι καθοδηγείται από μια γερόντισσα που μιλάει αραμαϊκά και έναν αστρολόγο, όσο και αν έχει απέναντί της τους υπόλοιπους συγγενείς θυμάτων των Τεμπών, που δεν θέλουν να αναμειχθεί ο δικαστικός τους αγώνας με την πολιτική, εκτιμάται ότι το κόμμα της θα πάρει ποσοστό που θα το βάλει στη Βουλή.
