E κανε πάρτι γενεθλίων ένας συμμαθητής του και ήταν προσκεκλημένος. «Πάλι πάρτι; Καλοκαιριάτικα; Αυτός δεν θα πάει διακοπές;». «Τι πάλι, βρε μπαμπά; Ο Γιώργος δεν έχει κάνει ακόμα πάρτι!».
Πράγματι, ο Γιώργος δεν είχε κάνει ακόμα πάρτι, τους τελευταίους όμως μήνες είχαν κάνει πάρτι όλοι οι άλλοι συμμαθητές του – είκοσι έξι τον αριθμό. Σε είκοσι έξι πάρτι είχαν πάει οικογενειακώς, γιατί το παιδί ήταν μικρό και δεν μπορούσαν να το αφήσουν μόνο του.
Δεν θέλω να γίνω ο γραφικός θείος που νοσταλγεί την εποχή που «στα γενέθλιά μας καλούσαμε δύο φίλους, σβήναμε τα κεράκια μας, ανοίγαμε τα δώρα μας και αυτό ήταν», αλλά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως τα παιδικά πάρτι έχουν ξεφύγει.
Τώρα δεν γιορτάζεις με τα φιλαράκια σου αλλά με ολόκληρη την τάξη, δηλαδή και με τα παιδιά που δεν χωνεύεις. Και με τους γονείς όλων των παιδιών! Ποιος το ξεκίνησε αυτό; Και το άλλο με τα δωράκια σε όλους τους καλεσμένους; Tα πάρτι Barbie, τα πάρτι σε escape rooms, τα πάρτι σε παιδότοπους που χρεώνουν δεκάδες ευρώ το κεφάλι;
Ολα αυτά για ποιον λόγο; Για να τσακωθούν τα παιδιά και να σκυλοβαρεθούν οι γονείς. Κάπου εκεί βγαίνει και η πινιάτα, το φαινομενικά αθώο αλλά και τόσο επιθετικό λατινοαμερικάνικο έθιμο που το κάναμε απαραίτητο αξεσουάρ των πάρτι μας, και το κέφι κορυφώνεται: Πάει η Αννούλα να βαρέσει την πινιάτα και μαζί βαράει (κατά λάθος;) τον Γιωργάκη.
Ο Γιωργάκης πέφτει κάτω κλαίγοντας και τα υπόλοιπα παιδάκια, που τρέχουν για να αρπάξουν τις σοκολάτες, τα ζελεδάκια και τις γόμες σε σχήμα σούσι που πέφτουν από τα σωθικά της πινιάτας, ποδοπατούν και τον Γιωργάκη και την Αννούλα. Το είδα σε βιντεάκι στο TikTok. Κατά τα άλλα, τα παιδιά στην επιστροφή γκρινιάζουν από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου γιατί εκείνα δεν είχαν πινιάτα στο δικό τους πάρτι.
Και οι γονείς καταπίνουν τις παρακεταμόλες σαν κουφέτα, για να κατευνάσουν τον πονοκέφαλό τους. Οι ίδιοι γονείς οι οποίοι στη συνέχεια θα δώσουν μια μικρή περιουσία για το πάρτι του δικού τους παιδιού. Κυρίως για να έχουν κλόουν και για να νοικιάσουν κι εκείνοι το μηχάνημα που βγάζει μαλλί της γριάς με γεύση τσιχλόφουσκα.
Με αυτά και με εκείνα, αυτή η πάλαι ποτέ αθώα τελετουργία με την τούρτα, τις λεμονάδες και τα επιτραπέζια παιχνίδια έχει μετατραπεί σε ένα πολυέξοδο πανηγύρι υπερπροσπάθειας και υπερκατανάλωσης.
Τι μαθαίνουμε στα παιδιά με όλα αυτά; Να απαιτούν τα πάντα και να γκρινιάζουν όταν θεωρούν πως δεν τους τα δίνουμε. Να ζηλεύουν όταν δεν είναι στο επίκεντρο και να παθαίνουν meltdown αν το δώρο δεν είναι καλό, αν ο μάγος δεν είναι αρκετά εντυπωσιακός, αν δεν έσπασαν εκείνα την πινιάτα και αν δεν πρόλαβαν το καλύτερο από τα καλούδια που έκρυβε.
Δεν θέλουμε να τα απογοητεύσουμε. Φοβόμαστε μήπως δεν είμαστε αρκετοί, μήπως φανούμε φτωχοί ή σφιχτοί ή αυστηροί. Κι έτσι συνεχίζουμε τις κακόγουστες υπερβολές. Και η παιδική ηλικία γίνεται μια αρένα κατανάλωσης, ανταγωνισμού και εντυπωσιασμού. Ενα πάρτι τόσο βαρετό που δεν βλέπεις την ώρα να τελειώσει για να πας παρακάτω. Πού; Στο επόμενο πάρτι.
