Εχει περάσει πάνω από μισός αιώνας από τότε που η Ελλάδα βούτηξε για πρώτη φορά στα πιο βαθιά νερά της υδατοσφαίρισης. Αν και το 1951 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες της Αλεξάνδρειας, ήταν το 1970 και με τη 10η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βαρκελώνης που δείξαμε ότι ξέρουμε και να κολυμπάμε και να κερδίζουμε.
Από τότε κύλησε πολύ χλώριο στο αυλάκι και το ελληνικό πόλο, τόσο με τους άνδρες όσο και με τις γυναίκες (οι οποίες το 2004, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας επέβαλαν την εγχώρια ισότητα στο άθλημα με το αργυρό μετάλλιο), έγινε μια παγκόσμια δύναμη. Η πρόσφατη κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος από τις γυναίκες και της τρίτης θέσης από τους άνδρες, μας χρίζουν και επισήμως υπερδύναμη, όσο κι αν πονάει το διαρκές γλίστρημα της τελευταίας στιγμής από τους άνδρες, που τους ρίχνει ένα-δύο σκαλιά πιο χαμηλά στο εκάστοτε βάθρο διεθνούς διοργάνωσης. Ας είναι.
Ο πολίστας και η πολίστρια στην Ελλάδα, πάντως, δεν είναι elite athletes στη χώρα μας. Κολυμπώντας μεταξύ ερασιτεχνικού αθλητισμού και επαγγελματικής αφοσίωσης, αθλητές και προπονητές της υδατοσφαίρισης σε κάνουν να απορείς με το πώς συντηρούν μια διαχρονική παραγωγική διαδικασία υψηλού επιπέδου.
Σταθερά στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πολύ συχνά διεκδικήτρια μεταλλίων, η Ελλάδα τόσο με την εθνική ομάδα όσο και με τους συλλόγους της, έχει μετατρέψει το σκουφάκι και το speedo ή ολόσωμο μαγιό του πόλο σε μία από τις πιο υπερήφανες ενδυμασίες της σύγχρονης ιστορίας μας.
Χωρίς μεγάλες κρατικές επιδοτήσεις, δίχως μιντιακή προώθηση, με υποδομές και εγκαταστάσεις που δεν ανήκουν σε αυτή την εποχή και στη σκιά των μεγάλων ομαδικών αθλημάτων, του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ, το ελληνικό πόλο είναι πάντα εκεί, έτοιμο να αρπάξει την επόμενη ευκαιρία για τα 15 λεπτά δημοσιότητάς του.
Σε ένα κράτος όπου η προσήλωση, η συνέπεια, οι αυτοματισμοί και το σταθερό πλάνο θεωρούνται άγνωστες λέξεις και ακόμα πιο απίθανες πράξεις, η ελληνική υδατοσφαίριση δείχνει μονίμως μια άλλη οδό, έναν άλλον τρόπο.
Δεν χρειάζεσαι μια παράνομη επιδότηση από τον ΟΠΕΚΕΠΕ για να φυτρώσουν τα χωράφια σου. Αν δεν οργώσεις, δεν μετρήσεις χιλιόμετρα και πλακάκια πισίνας, δεν μπορείς να περιμένεις δικαίωση, δεν μπορείς να διεκδικήσεις την κορυφή. Και επειδή δεν πρόκειται ούτε αυτή τη φορά να κερδίσει το ελληνικό πόλο τη σταθερή στήριξη που του αξίζει, τώρα που τράβηξε πάλι την προσοχή μας, ας κοιτάξουμε να μας μείνει και κάτι, έστω ως μάθημα, για να μην πηγαίνουν τζάμπα τα χιλιόμετρα των αγοριών και των κοριτσιών.
