Κάποτε, ο επί χρόνια αρμόδιος για την ασφάλειά μας, υπουργός και σήμερα Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης μιλώντας για την έξαρση της βαριάς εγκληματικότητας είχε πει τη φράση «Καμπούλ γίναμε».
Μια φράση με την οποία επιχειρούσε έναν παραλληλισμό, ακραίο μεν, αλλά εμφαντικό, για να καταστήσει σαφές πως η Αθήνα εμφάνιζε φαινόμενα οργανωμένης εγκληματικής δράσης θυμίζοντας, κατά τον υπουργό, την πολύπαθη πρωτεύουσα του Αφγανιστάν.
Δεν ξέρω στα αλήθεια με ποια εμπόλεμη ζώνη, με ποια πόλη που δοκιμάζεται από πολεμικές επιχειρήσεις και μετρά ανθρώπινες απώλειες μπορεί να συγκριθεί η χώρα μας, όπου κάθε μέρα η επικαιρότητα κατακλύζεται από περιγραφές για θανατηφόρα τροχαία δυστυχήματα, όπου πολίτες όλων των ηλικιών χάνουν τη ζωή τους, οι περισσότεροι χωρίς καν να έχουν ευθύνη, κυριολεκτικώς άφταιγοι, που βρέθηκαν απλώς στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή.
Αυτό που γίνεται με τα τροχαία εν έτει 2025 είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Οι ιστορίες θανάτου στην άσφαλτο, στους δρόμους, μέσα στις πόλεις είναι φρικιαστικές. Αλλοι οδηγούν χωρίς δίπλωμα, άλλοι μεθυσμένοι, άλλοι μιλάνε στο κινητό, και μάλιστα κάνουν ζωντανές μεταδόσεις σε φίλους, άλλοι τρέχουν με ταχύτητες ιλιγγιώδεις – 200 χιλιόμετρα πριν από λίγες ημέρες στην Υμηττού –, εγκληματικές συμπεριφορές, γιατί το παραβάσεις δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, που στέλνουν στον άλλο κόσμο και εκείνους που ευθύνονται και εκείνους που τυχαία βρέθηκαν στον δρόμο των εγκληματιών οδηγών.
Η πολιτεία από την πλευρά της δεν φαίνεται να κάνει κάτι οργανωμένο και ουσιαστικό. Οι αλλαγές που επιτέλους έγιναν στη νομοθεσία μας, όπου πλέον προβλέπεται ότι όσοι σκοτώνουν στους δρόμους δεν θα τιμωρούνται, όπως γινόταν επί χρόνια, για πλημμέλημα, αλλά πλέον θα πηγαίνουν για κακούργημα, και μάλιστα θα κρατούνται και πριν από τη δίκη τους, άρχισαν να εφαρμόζονται δειλά δειλά, αλλά δεν αρκούν.
Οι αυστηρότερες προβλέψεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας δεν ξέρω αν μπορούν να φρενάρουν μια τόσο διαδεδομένη και εμπεδωμένη αντικοινωνική συμπεριφορά που χαρακτηρίζει τους οδηγούς, τους πεζούς και γενικά την οδική μας κουλτούρα.
Μια οργανωμένη καμπάνια ενημέρωσης και με ανάλογες δράσεις σε σχολεία, ίσως θα απέδιδε μακροπρόθεσμα καλύτερα αποτελέσματα μαζί με την αυστηρή εφαρμογή του νόμου και την αυστηροποίηση των μέτρων της Τροχαίας, μήπως και γλιτώσουμε τις θλιβερές ειδήσεις με την απώλεια εκατοντάδων ανθρώπων κάθε χρόνο από τα τροχαία εγκλήματα που αφαιρούν ζωές, βυθίζουν στο πένθος της απώλειας οικογένειες και στέλνουν στα νοσοκομεία εκατοντάδες πολίτες με αναπηρίες εφ’ όρου ζωής.
Το τίμημα αυτών των αντικοινωνικών και εγκληματικών συμπεριφορών είναι τεράστιο. Σε όλα τα επίπεδα. Και κάπου οφείλουν οι αρμόδιοι να δουν τι μπορεί πραγματικά να ανακόψει αυτή τη φρενίτιδα θανάτου στους δρόμους. Για να μην αναφωνήσει και πάλι κάποιος υπουργός «Βαγδάτη γίναμε»…
