«Σαν έτοιμος από καιρό» μπορεί να μην ήσουν ακριβώς. Προετοιμάστηκες όμως μεθοδικά για τη δική σου «εκ βαθέων» εξομολόγηση. Δούλεψες σκληρά για να καταθέσεις τη «δική σου αλήθεια». Αλλά να που οι πρώτοι που δυσπιστούν, προτού ακόμη τα απομνημονεύματά σου κοσμήσουν τις προθήκες των βιβλιοπωλείων, είναι οι άλλοτε δικοί σου άνθρωποι. Ούτε πείθονται από τον ghost writer για τις προθέσεις σου ούτε σου πιστώνουν το εξαιρετικό marketing. Στο τέλος θα σου χρεώσουν ακόμη και τις πινελιές λυρισμού που επιστράτευσες για να ντύσεις την αφήγησή σου. Για να σου πουν πως η αλήθεια σου «είναι ένα παραμύθι». Γιατί; Και άλλοι έγραψαν τα απομνημονεύματά τους αλλά δεν σήκωσαν τόση σκόνη. Ούτε ο Φρανσουά Ολάντ με τα «Μαθήματα εξουσίας» ούτε ο Τόνι Μπλερ με το «Ταξίδι» του ούτε και η Ανγκελα Μέρκελ με την «Ελευθερία» της. Γιατί τόσος κουρνιαχτός με την «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα;
Μια εξήγηση είναι πως το βαλκανικό μας ταμπεραμέντο δεν σηκώνει τέτοιου τύπου εκλεπτυσμένα memoirs. Ο Μπλερ έγραφε με την επιβαλλόμενη δόση τρυφερότητας για τα πρωινά του στην κουζίνα της Ντάουνινγκ Στριτ 10 με την Τσέρι. Οκ. Ευγνωμονούσε μελιστάλακτα τον γενικό γραμματέα της κυβέρνησης που κληρονόμησε από τους Τόρις του Μέιτζορ ομολογώντας την απειρία του στη διακυβέρνηση. Οκ. Αποκάλυπτε πως έτρωγε μπανάνες για να ξεπεράσει το άγχος του στους διαξιφισμούς του με τον αντίπαλό του στην αγριεμένη κερκίδα της Βουλής των Κοινοτήτων. Πάλι οκ. Αλλά εδώ, σε αυτή τη γωνιά των Βαλκανίων, πώς να πεις ότι βεβαιώθηκες πως έκανες το σωστό επειδή «απελευθέρωσες ένα παγιδευμένο περιστέρι» χωρίς να προκαλέσεις τις πιο ισχυρές ριπές χλευασμού και ειρωνείας; Απλά, δεν γίνεται.
Υπάρχει όμως και μια άλλη εξήγηση. Λέει πως κανένας από τους αυτοβιογραφούμενους ομολόγους του Αλέξη Τσίπρα δεν συνδύασε την αφήγησή του με την επιστροφή του. Οι άλλοι κατέθεσαν τις αναμνήσεις τους ως βετεράνοι της εξουσίας. Ο Τσίπρας ως κάποιος που, όπως είπε ο ίδιος, «δεν είναι συνταξιούχος». Η αυτοβιογραφία γίνεται έτσι μέρος ενός πολιτικού σχεδίου. Και έτσι το μονοπάτι της επιστροφής γίνεται δύσβατο.
Πιο επικά, ο δρόμος για την «Ιθάκη» θα έχει και Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες. Πιο ρεαλιστικά, το πρόβλημα τέθηκε στο τσιπρικό περιβάλλον υπό τη μορφή ερωτήματος από έναν πραγματιστή: «Είμαστε έτοιμοι για το ξύλο που θα φάμε;». Μένει να φανεί. Σε κάθε περίπτωση, το ερώτημα δεν σχετίζεται μόνο με τις αντοχές των συντρόφων. Σχετίζεται κυρίως με το γεγονός πως η πλάστιγγα μεταξύ διθυραμβολογίας και αρνητικής δημοσιότητας στα τηλεοπτικά στούντιο, στα παραδοσιακά μέσα και στα σόσιαλ μίντια θα γείρει πιθανότατα υπέρ της δεύτερης. Κάτι που δεν έχει και τόσο σημασία για την εκδοτική απόπειρα όσο για την πολιτική.
Με την «Ιθάκη» ο Αλέξης Τσίπρας δεν αποπειράται μόνο να επιστρέψει στην πολιτική αλλά και να δημιουργήσει έναν ελεύθερο βαρών αντιπολιτευτικό πόλο. Ποια αντιπολίτευση όμως βρήκε την τύχη της σε ένα περιβάλλον «σοκ και δέους», όπου πέρα από τους κλασικούς αντιπάλους πυροβολούν αδιακρίτως πρώην σύντροφοι με τη γνωστή χολή τους και τρολ του Διαδικτύου κρυμμένα πίσω από την ανωνυμία τους;
Ο κίνδυνος δεν είναι το «ξύλο που θα πέσει». Είναι το εκδοτικό γεγονός να εκφυλιστεί σε μια πολιτική κλοτσοπατινάδα από αυτές που η Αριστερά επιδίδεται με θέρμη και διασπάται ακόμη και στις πιο μειοψηφικές εκδοχές της. Κίνδυνος για ποιον; Για τους «συντρόφους» ασφαλώς. Κυρίως όμως για ένα πολιτικό σύστημα όπου ο ένας πόλος φθείρεται μέρα τη μέρα και ο άλλος ακόμη αγκομαχά για να στήσει μια «εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης». Αυτό και αν είναι σοκ και δέος.
