Δεν θυμάμαι πώς το έμαθα. Εκείνο το απόγευμα του Μαρτίου του 1983 στη Λάρισα ήταν συνηθισμένο, με κρύο μνημειώδες – η πόλη χλευάζεται διαχρονικά για τους παγωμένους χειμώνες της και τον αφόρητο λίβα το καλοκαίρι. «Θα παίξει ο Σαββόπουλος στον Γαλαξία, σήμερα το απόγευμα, έλα!». Ναι, καλά, σιγά μην έρθει ο Σαββόπουλος μια Τετάρτη απόγευμα να παίξει ξαφνικά στη Λάρισα.
Τον Σαββόπουλο τον αγαπούσα ήδη. Είχα αγοράσει με το χαρτζιλίκι μου το «Περιβόλι του τρελού», τον «Μπάλλο», το «Φορτηγό», τη «Ρεζέρβα», ήξερα τέλος πάντων όσα μπορούσε να ξέρει ένα δεκαπεντάχρονο για εκείνον. Μου άρεσαν τα τραγούδια του, ροκ γαρ, αλλά τον θεωρούσα λίγο κλέφτη: αντέγραφε τον Ντίλαν και αυτό στα μάτια και στα αφτιά μου ήταν ασυγχώρητο.
Δεν ήταν μόνο το ρεφρέν του «Ιt ain’t me babe» που το είχε ενσωματώσει στο «Βιετνάμ γιε γιε». Η «κλεψιά» που δεν του συγχωρούσα ήταν «η πράσινη ζακέτα του Βιβάλντι», φράση στο οπισθόφυλλο του «Φορτηγού», αυτούσια μεταφρασμένη από τα liner notes – σημειώσεις του οπισθόφυλλου – του δίσκου του Ντίλαν «Highway 61 Revisited».
Η αίθουσα του κινηματοθεάτρου Γαλαξίας ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Στάθηκα όρθια, με την πλάτη στον τοίχο, δίπλα σε μια πόρτα που ανοιγόκλεινε. Περίμενα να αρχίσει η συναυλία. Και άρχισε. Και δεν αναγνώριζα κανένα τραγούδι γιατί όλα ήταν καινούργια.
Ο Σαββόπουλος είχε βγάλει καινούργιο δίσκο, «Τα τραπεζάκια έξω», και τον δοκίμαζε στο κοινό της Λάρισας. “Εχω ξανάρθει σε εσάς” είπε, και άρχισε να παίζει. Το κοινό ενθουσιώδες, χειροκροτούσε παρακολουθώντας ένα θαύμα, από αυτά που εκείνος έστηνε. Στο σκοτάδι της αίθουσας, ο Σαββόπουλος φωσφόριζε όπως το κορίτσι του, στο «Περιβόλι».
Τον Δεκέμβριο του 2016, στο τέλος της παράστασης για τα 50 χρόνια από την κυκλοφορία του «Φορτηγού», στην αίθουσα του Παρνασσού, τόλμησα να του διηγηθώ πώς την είχα κοπανήσει τον Μάρτιο του 1983 από τα διαβάσματα για να τον δω για πρώτη φορά στη σκηνή.
Χαμογέλασε, πήρε έναν μαρκαδόρο και έγραψε «Ετη πολλά, Καλές γιορτές» στο εξώφυλλο του «Περιβολιού», για τον γιο μου, εξίμισι ετών τότε, που στεκόταν δίπλα μου όλος χαρά.
Τον περασμένο Ιανουάριο, στην παρουσίαση του βιβλίου του στο Μέγαρο Μουσικής, όταν αποκάλυψε ότι το όνομά του δεν είναι προς τιμήν του Αγίου Διονυσίου της Ζακύνθου, αλλά του λιγότερο γνωστού, του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω, ένιωσα περήφανη για το ότι ο Σαββόπουλος είναι και επισήμως, τέκνο του Ολύμπου. Ολύμπιος.
