H εικόνα που παρουσίασε η ΝΔ το βράδυ της Τετάρτης στη Βουλή κατά τη διάρκεια της διαδικασίας συζήτησης για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής, ήταν η χειρότερή της στιγμή στα 6 χρόνια διακυβέρνησής της. Και ήταν η χειρότερή της στιγμή διότι περισσότερο από ποτέ εξευτέλισε τους θεσμούς, καταπάτησε το Σύνταγμα, απαξίωσε τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, τα κοινοβουλευτικά ήθη, συμπεριφέρθηκε ως ένα κανονικό καθεστώς.
Η ΝΔ έβαλε τη σφραγίδα της σε μια μαύρη μέρα για τη δημοκρατία και διέσυρε τους θεσμούς, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους κομματικούς της σκοπούς. Κατέφυγε σε ακραίους τακτικισμούς, προκειμένου να ελέγξει πλήρως τη διαδικασία και να πετύχει να μην ελεγχθούν ποινικά τα στελέχη της, να μη ρισκάρει γαλάζιες διαρροές στην ψηφοφορία και να αποφύγει την ακύρωση της διαδικασίας.
Σε μια από τις σημαντικότερες κοινοβουλευτικές διαδικασίες όπως είναι η συζήτηση για τη σύσταση Προανακριτικής, οι πολιτικοί αρχηγοί είθισται να δίνουν το «παρών», ο Πρωθυπουργός όμως επέλεξε να απουσιάζει. Σε δύσκολη θέση βρέθηκε και ο Πρόεδρος της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης, ο οποίος δεν εμφανίστηκε ποτέ, ώστε να αντιληφθούμε εάν ο ίδιος ήθελε να εγκρίνει ή όχι τη διεξαγωγή της ψηφοφορίας και όλα αυτά, βεβαίως, με βαριά τη σκιά της επιλογής που είχε κάνει ο αείμνηστος Δημήτρης Σιούφας όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε θέσει αντίστοιχα θέματα ακυρότητας της διαδικασίας επί Βατοπαιδίου.
Ενας Πρωθυπουργός κρυπτόμενος και στη μέση η επιστολική ψήφος. 68 βουλευτές της ΝΔ ψήφισαν με επιστολική ψήφο, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν παρόντες την προηγούμενη ή ακόμη και την ίδια μέρα! Να θυμίσουμε εδώ ότι η επιστολική ψήφος προβλέπεται αν οι βουλευτές βρίσκονται σε αποστολή της Βουλή ή αν υπάρχουν σοβαροί λόγοι υγείας. Η επιστολική όμως έδωσε δύο δυνατότητες 1) Η ψήφος είναι φανερή και 2) Μπόρεσαν να συμπληρώσουν την απαρτία. Ομως εδώ μιλάμε για κατάφωρη παραβίαση των κοινοβουλευτικών προβλέψεων. Η ΝΔ όμως δεν δίστασε να καταπατήσει και το Σύνταγμα, το οποίο στο άρθρο 86 παρ. 3 προβλέπει τις 151 ψήφους ως αναγκαία πλειοψηφία προκειμένου να τηρηθούν έστω οι προϋποθέσεις για τη διεξαγωγή καν της ψηφοφορίας.
Κατόπιν όλων αυτών το ερώτημα εδώ προβάλλει πιο επίμονο από ποτέ. Πόσο επικίνδυνη είναι μια κυβέρνηση η οποία δεν σέβεται ούτε θεσμούς ούτε διαδικασίες ούτε καν το Σύνταγμα; Πώς μια τέτοια κυβέρνηση θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα των πολιτών, όταν δεν μπορεί να σεβαστεί τα θεμέλια της δημοκρατίας; Εδώ θα επανέλθω σε όσα έγραψα προ ημερών, ότι η κάθε κυβέρνηση κρίνεται και από την κληρονομιά που αφήνει πίσω της. Από τα πεπραγμένα που αφήνει ως παρακαταθήκη.
