Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας μοιάζει, φορές, να μην πατάει στο γρασίδι· να το μεταχειρίζεται ως καμβά για να δημιουργήσει πάνω του ποδοσφαιρικές ζωγραφιές. Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης απέναντι στη γαλλική Λιλ, η μπάλα έμοιαζε να αναγνωρίζει το χάδι του, να τον εμπιστεύεται όπως ο παλιός φίλος που ξέρει πως δεν θα προδοθεί.
Ένα γκολ σχεδόν αέρινο, ένα πέναλτι κερδισμένο με την πονηριά του παιδιού που μεγάλωσε παίζοντας σε στενά σοκάκια του Βόλου, εκεί όπου κάθε άγγιγμα της μπάλας ήταν και μια υπόσχεση για το μέλλον.
Μόλις λίγες μέρες πριν, κόντρα στην ΑΕΚ, είχε χαρίσει ένα ακόμη στιγμιότυπο για τα αρχεία της μνήμης. Ένα γκολ-ποίημα, σμιλεμένο με τα δάχτυλα του νου, όχι απλώς των ποδιών. Δεν ήταν η τεχνική που φάνηκε σε αυτή τη φάση, ήταν η στιγμή που η τεχνική υποτάχθηκε στην έμπνευση, που η μηχανική κίνηση έγινε δημιουργία. Ενέργεια που θύμισε στους παλαιότερους την προσποίηση του Πελέ στον Μαζούρκεβιτς.
Σπάνιο άρωμα
Ο Κωνσταντέλιας, παιδί του 2003, μοιάζει να κουβαλά κάτι που δεν διδάσκεται ούτε στα προπονητικά κέντρα, στα οποία βρέθηκε από δέκα ετών, ούτε στα ποδοσφαιρικά εργαστήρια: την έμφυτη ικανότητα να βλέπει τη φάση πριν αυτή γεννηθεί. Στην πορεία του, υπάρχει κάτι από το σπάνιο άρωμα εκείνων των μεγάλων του παρελθόντος. Του Γιώργου Δεληκάρη, με την ανεξήγητη αύρα του, εκείνη την ονειρική σχέση με την μπάλα, σαν να μην την κλωτσούσε αλλά να τη ζωγράφιζε στον αέρα. Και κάτι από τον Γιώργο Κούδα, τον «Μεγαλέξανδρο» της Τούμπας, που έκανε την πάσα να μοιάζει με ψίθυρο προτού γίνει τραγούδι.
Ο Κωνσταντέλιας είναι το νήμα που τους ενώνει στη σύγχρονη εποχή. Δεν έχει το σώμα του τυπικού σύγχρονου ποδοσφαιριστή, μα έχει κάτι πολύ σπανιότερο: τη χάρη του χορευτή που κινείται ανάμεσα σε πόδια και σώματα με την ακρίβεια του ονείρου.
Καθολική απόλαυση
Η διαφορά ανάμεσα στην τεχνική και στην έμπνευση είναι λεπτή, σχεδόν αδιόρατη· όπως η διαφορά ανάμεσα στη ζωγραφική και στην ποίηση. Η τεχνική είναι το εργαλείο αυτό που μαθαίνεται, εξασκείται, τελειοποιείται. Η έμπνευση, όμως, είναι το άγνωστο ρεύμα που περνά από μέσα σου χωρίς να ξέρεις από πού έρχεται. Εκεί, ο «Ντέλιας» κινείται φυσικά και αβίαστα. Το βράδυ απέναντι στη Λιλ, οι θεατές του παιχνιδιού ένιωσαν αυτή τη μετάβαση: από το χειροκρότημα για μια καλή φάση στο σιωπηλό δέος για ένα έργο τέχνης που γεννήθηκε μπροστά στα μάτια τους.
Κι αν η Ελλάδα πάντα είχε ανάγκη από ποδοσφαιριστές που να θυμίζουν ότι το παιχνίδι είναι πάνω απ’ όλα έμπνευση, τότε ο Γιάννης Κωνσταντέλιας είναι το πιο πρόσφατο, πιο φωτεινό παράδειγμα αυτής της αλήθειας. Κι εκεί, μέσα σε αυτό το λεπτό όριο ανάμεσα στην τεχνική και στην τέχνη, ο νεαρός με το χαμόγελο μόνιμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του μας χαρίζει ποδοσφαιρικά κομψοτεχνήματα που ξεπερνούν τα οπαδικά σύνορα και φτάνουν στην καθολική απόλαυσή τους.
