Μικρές, αποσπασματικές, διαφορετικής έντασης καταγραφές της τρέχουσας και επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας συνθέτουν τη δημοσιογραφική προσπάθεια να ανασυσταθεί η επικαιρότητα, να πιάσει με το φθινόπωρο πάλι το νήμα, όπως το άφησε πριν από την καλοκαιρινή παύση, τότε που μάλλον ήταν όλα σε μια τάξη, σε μια διαδρομή, όπως αυτή διαμορφώθηκε στον περασμένο μόλις χρόνο. Οι τηλεοπτικές εικόνες – σε ταύτιση απογοητευτική – μοιάζουν οι ίδιες με τις χθεσινές, είτε αυτό το χθες είναι κοντά μας είτε έχει αρκετά απομακρυνθεί.
Σε αυτόν τον μηχανικό τρόπο πρόσληψης και απόδοσης των γεγονότων σε εξέλιξη έχουν προ πολλού προσέλθει οι πολιτικές δυνάμεις. Τυποποιημένη περιγραφή, παραδοσιακές εκφράσεις, συμβατικός λόγος. Η Κυβέρνηση προηγείται στη μέθοδο και την καθορίζει.
Επικοινωνιακός ακτιβισμός επιθετικής κοπής, ισοπεδωτική γλώσσα, ανορθολογική βεβαιότητα για το μέλλον της, απόσταση και αδιαφορία για αυτό που πραγματικά συντελείται στο πεδίο μάχης της καθημερινής ζωής. Αμυντικά, δίπλα η αντιπολίτευση. Εξωτερικά απέναντι, στο υπόστρωμα της άρρητης λειτουργίας σε συμπόρευση και συναποδοχή των μεθόδων και του τρόπου.
Και η δημοσιογραφική απόδοση της πραγματικότητας και η πολιτική αποτύπωσή της από τα κόμματα σκιαγραφούν μια εικόνα επιφανειακή, σε μια κίνηση απελπιστικά επαναλαμβανόμενη. Μοιάζει να μη θέλει κανείς να γνωρίζει ούτε και να μάθει. Στερεοτυπικά, η κάθε μερική εκδοχή της ζωής στη σύγχρονη Ελλάδα περιμένει τη μερική αποδοχή της, σε μια μελλοντική κάλπη, με μια φιλοσοφία συντήρησης αυτού που κέρδισε σκηνοθετικά τη διάρκειά του. Με τον κυβερνητικό μηχανισμό σε βαθμό υψηλής ικανοποίησης για την πρώτη του θέση στη σκηνή.
Αν τα πράγματα μπορούσαν τόσο απλά να περιορισθούν στην κατάκοπη και εξαντλημένη περιγραφή τους, όλα θα ήταν εύκολα. Ενας αντίστοιχος συμβιβασμός των ανθρώπων θα μπορούσε με ήπιες μεθόδους να επιτευχθεί και άκοπα όλα και ανεμπόδιστα να τεθούν υπό τον ευκταίο έλεγχο των δυνάμεων ή των προσωρινών αντιπροσώπων της εξουσίας. Συμβαίνει, δεν συμβαίνει πάντα.
Κάθε περίσταση είναι διαφορετική και συνοδεύεται από την έκδηλη και ορμητική ή τη βουβή και συνειδητοποιημένα σιωπηρή υπόστασή της. Η κατάσταση των πραγμάτων αυτές τις πολιτικές ημέρες που διανύουμε, με τις εντυπώσεις να ψάχνουν στη ΔΕΘ ευκαιρίες να φανούν και την πραγματική και βιωμένη καθημερινά ζωή να οπισθοδρομεί, έχει μακράν της κουρασμένης αποτύπωσής της στις οθόνες, οριστικά πια με τον δικό της τρόπο και το όπλο της εμπειρίας των ανθρώπων στο χέρι, στέρεα διαμορφωθεί.
Αν κανείς δει απάθεια στο κοινωνικό σώμα, παρασυρμένος από την απόσταση και τη σιωπή, σύντομα θα αντιληφθεί την ένταση της αναμονής και τα βήματα συνειδητοποίησης βάθους, που με τρόπο καταλυτικό θα εκφρασθούν στην κάλπη. Σε μια τροφοδοσία εξωτερικά της κρίσης, σε μια προσδοκία ανατροπής και ανασύνταξης μέσα από την κρίση, στην οδό της νέας ισορροπίας της. Ισορροπίας και εξόδου.
Η κατάσταση των πραγμάτων στην κορυφή έχει όλα τα γνωρίσματα της κόπωσης. Περιστροφή γύρω από το γνωστό, εγκλωβισμός σε παραστάσεις ενός νεκρού παρελθόντος. Κάτι βαρύτερο, πολύ βαρύτερο. Είναι κάματος. Ψυχική εξάντληση. Παραίτηση μπροστά στην εποχή. Δεν υπάρχουν οι «βάρβαροι» του Καβάφη και δεν νοείται σήμερα καμία μάταιη προετοιμασία υποδοχής τους. Στο πραγματικό μέτωπο, το κοινωνικό και πολιτικό σώμα, η καθεμία και ο καθένας, με τον δικό του τρόπο, θα εκφράσει στην κάλπη την κατάσταση των πραγμάτων. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Ο κύριος Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
