Πρόσωπα

Αντρέ Γουότς (20 Ιουνίου 1946 – 12 Ιουλίου 2023) Ο βιρτουόζος πιανίστας Η πρώτη μνήμη του Αντρέ Γουότς ήταν αυτή μια παρτιτούρας – τα βαλς του Στράους που η πιανίστρια ουγγαρέζα μητέρα του συνήθιζε να παίζει τακτικά. Διόλου παράξενο που από την ηλικία των 10 ετών ο γιος του αμερικανού στρατιώτη και της πρόσφυγος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου επελέγη για ένα κοντσέρτο νέων με την Ορχήστρα της Φιλαδέλφειας. Στα 16 του όχι μόνο έπαιξε για τον Λέοναρντ Μπέρνσταϊν, ο οποίος τον πήρε έκτοτε υπό την προστασία του, αλλά και κλήθηκε από τον μεγάλο διευθυντή ορχήστρας να αντικαταστήσει τον κορυφαίο πιανίστα Γκλεν Γκουλντ που λόγω ασθενείας είχε αιφνιδιαστικά ακυρώσει τη συμμετοχή του σε μια παράσταση με τη Φιλαρμονική της Φιλαδέλφειας. Η εμφάνισή του αυτή υπήρξε το διαβατήριο μιας πολύχρονης καριέρας. Βιρτουόζος, χαρισματικός, παίζοντας παθιασμένα, με όλο του το σώμα, σε sold-out αίθουσες, εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο διακεκριμένους κλασικούς πιανίστες. Το αγαπημένο του ρεπερτόριο περιλάμβανε Λιστ, Ραχμάνινοφ, Σούμπερτ και το 5ο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν. Υπήρξε επίσης ένας από τους πρώτους μαύρους πιανίστες που συγκαταλέγονταν στους σούπερ σταρ της διεθνούς σκηνής – αν και ο ίδιος απέρριπτε εξαρχής κάθε διάκριση μεταξύ «λευκού» και «μαύρου»: «Το χρώμα του κάθε ανθρώπου θα έπρεπε να αναγνωρίζεται ως μέσο φυσικής περιγραφής του και αμέσως μετά να ξεχνιέται» έλεγε. Αυτό που δεν ξεχνούσε ο ίδιος ήταν τα δύσκολα χρόνια στη Φιλαδέλφεια, όταν οι γονείς του χώρισαν και η μητέρα του εργαζόταν ως υπάλληλος σε γκαλερί για να τους συντηρήσει: έπρεπε να μετράει τα κέρματά του ακόμη και για να αγοράσει πρέτσελ και από το πιάνο στο οποίο εξασκούνταν έλειπαν 26 χορδές. Ισως αυτό να έτρεφε τελικά και την αγάπη του για τη διάδοση της μουσικής σε μεγάλα ακροατήρια: «Υπάρχει μια ομορφιά σε ένα ολόκληρο κοινό που περιμένει με αγωνία να ακούσει μία και μόνη νότα. Το να παίζω πιάνο είναι ο δικός μου τρόπος να αισθάνομαι μέρος της ανθρωπότητας». Τζέιν Μπίρκιν (14 Δεκεμβρίου 1946 – 16 Ιουλίου 2023) Το σύμβολο των 60s «Οταν πεθάνω, αυτό θα είναι το τραγούδι στην κηδεία μου» είχε πει κάποτε η Τζέιν Μπίρκιν. Στα 21 της, το 1969, είχε προλάβει να εγγραφεί και η ίδια στους θρύλους της δεκαετίας του ’60 χάρη στο ντουέτο «Je T’ aime… Moi Non Plus» με τον 40χρονο σύντροφό της, Σερζ Γκενσμπούρ. Ο Γκενσμπούρ είχε ήδη μια πρώτη εκτέλεση με την Μπριζίτ Μπαρντό, εκείνη όμως είχε αρνηθεί να δώσει τη συγκατάθεσή της για την κυκλοφορία της. Η βραχνή φωνή του Γκενσμπούρ, η αισθησιακή φωνή της Μπίρκιν, οι ερωτικές συνδηλώσεις της ηχογράφησης ανήγαγαν το «Je T’ aime…» σε τεράστια επιτυχία – και προκάλεσαν την καταδίκη του από το Βατικανό και την απαγόρευσή του σε διάφορες χώρες. Μεταξύ αυτών ήταν και η Βρετανία, στην οποία παρ’ όλα αυτά ανέβηκε στο νούμερο 1 των charts, το πρώτo τραγούδι σε άλλη γλώσσα από τα αγγλικά που πετύχαινε κάτι τέτοιο. Πιο πολύ κι από τη μουσική η επιτυχία αυτή άνοιξε διάπλατα τον δρόμο της Τζέιν για τον κινηματογράφο. Με τον Σερζ Γκενσμπούρ δεν έπαψαν να συνεργάζονται ακόμη και μετά τον χωρισμό τους, ως τον θάνατό του, το 1991, η Μπίρκιν όμως δούλεψε περισσότερο με μια σειρά μεγάλων σκηνοθετών: ξεκινώντας από μια αμφιλεγόμενη γυμνή σκηνή στο «Blow Up» του Μικελάντζελο Αντονιόνι (για να πικάρει τον τότε σύζυγό της, συνθέτη Τζον Μπάρι, ο οποίος διατεινόταν ότι δεν θα τα κατάφερνε να την κάνει), συνέχισε με τους Ζακ Ριβέτ, Ανιές Βαρντά, Μπερτράν Ταβερνιέ, Ζαν-Λικ Γκοντάρ, Αλέν Ρενέ, Τζέιμς Αϊβορι. Το νεανικό λουκ της στα τέλη των 60s, άλλη μια εικόνα γοητευτικής θηλυκότητας, έγινε σημείο αναφοράς στη μόδα, αφορμή για την περίφημη (και πανάκριβη) τσάντα Birkin που η Hermès λάνσαρε τη δεκαετία του ’80. Ελεύθερη, δήλωνε, αισθανόταν στην αληθινή ζωή, όχι στην επαγγελματική. «Στην πραγματική ζωή τα κατάφερνα καλύτερα. Μπροστά στην κάμερα ή πάνω στη σκηνή δεν είχα αυτοπεποίθηση. Στην κανονική ζωή, είχα. Μπορούσα να βγω έξω ξυπόλυτη, φορώντας μια καμπαρντίνα. Δεν έδινα δεκάρα». Ραλφ Γουίστλερ (9 Αυγούστου 1930 – 29 Απριλίου 2023) Ο συλλέκτης του ντόντο «Εγώ δεν θα έλεγα ότι είμαι εκκεντρικός. Αλλοι εδώ γύρω το λένε, μελών την οικογένειάς μου συμπεριλαμβανομένων». Κατά καιρούς εισοδηματίας, επιχειρηματίας, ανακαινιστής οικιών, αξιωματούχος της αποικιακής γραφειοκρατίας, περιηγητής, εφευρέτης και ερασιτέχνης ορνιθολόγος, ο Ραλφ Γουίστλερ δεν αντιλαμβανόταν ποτέ γιατί το πάθος του για το ντόντο θα έπρεπε να θεωρείται απόκλιση από τις καθιερωμένες συμπεριφορές. Βέβαια, ήδη στην ηλικία των 12 ετών είχε προλάβει να μετατρέψει μια αγροικία στο κτήμα της οικογένειάς του στο ανατολικό Σάσεξ σε μουσείο του εξαφανισμένου από τον 17ο αιώνα είδους με σχετικά βιβλία, κούπες, πετσέτες, μαγνήτες ψυγείου, πίνακες, χαρακτικά, οστά, αβγά και απολιθωμένες κουτσουλιές. Τα οστά, σημαντικότερο απόκτημα αυτής της συλλογής, αποτελούσαν δώρο του πατέρα του, αξιωματικού της βρετανικής αστυνομίας στην Ινδία και μελετητή της ορνιθολογίας που είχε δημοσιεύσει το 1928 έναν τόμο για τα πτηνά της ινδικής υποηπείρου. Μεγαλώνοντας ο Ραλφ θα σπούδαζε αγρονομία, θα εργαζόταν στον Καναδά, στη Βόρεια Ροδεσία και στις ΗΠΑ και θα ταξίδευε για μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Αυστραλία και στον Καναδά προς αναζήτηση ζωντανών και απολιθωμένων δειγμάτων πουλιών. Ζώντας για αρκετά χρόνια στην αμερικανική ήπειρο θα έχτιζε ένα σπίτι στο Βουνό του Αναρχικού στη Βρετανική Κολομβία γιατί του άρεσε το όνομα της περιοχής και θα αγόραζε μια μεγάλη φάρμα στο Βερμόντ, την οποία θα κατέληγε να νοικιάσει στον μεγάλο αμερικανό συγγραφέα Ρίτσαρντ Φορντ. Εργαζόμενος για την κρατική Επιτροπή Εξοχής τη δεκαετία του ’80 θα επινοούσε ένα ειδικό μπαστούνι που λειτουργούσε ως απορριμματοσυλλέκτης και το οποίο χρησιμοποίησε η Μάργκαρετ Θάτσερ για να μαζέψει σκουπίδια στο Χάιντ Παρκ. Ο ίδιος δεν παρέλειψε να στείλει τα σχέδια στη NASA με την προοπτική να αποτελέσει εργαλείο καθαριότητας σε μελλοντικές αποστολές στη Σελήνη. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του συνέχισε να συλλέγει έναν τεράστιο αριθμό από παραφερνάλια που αφορούσαν το αγαπημένο του πτηνό ανοικοδομώντας ένα ολόκληρο νέο κτίσμα («Οίκος του Ντόντο») για να τα στεγάσει. Ως τα τελευταία του χρόνια δεν έπαψε να ελπίζει ότι η επιστήμη θα μπορούσε να το κλωνοποιήσει.

Πρόσωπα

Περιεχόμενο για συνδρομητές

Τελευταίες Ειδήσεις

Υπερχείλησε ο Ενιπέας: Πλημμύρες στον Δομοκό, διακοπή σιδηροδρομικής συγκοινωνίας Αθηνας-Θεσσαλονίκης

Μπορεί ο Καραγκιόζης να τραγουδήσει Βέρντι;

Αγροτικά μπλόκα: Ποιοι δρόμοι είναι κλειστοί σε όλη τη χώρα

Η Eurovision της μεγάλης φυγής: Γιατί αποχωρούν οι χώρες - τι αλλάζει στην ψηφοφορία

Η αρχιτεκτονική και το πνεύμα της νεωτερικότητας

Pro Quotidiano. Συμμετοχική τέχνη και καθημερινότητα

«Ελληνική νοσταλγία»

Αναζητώντας την ανάγνωση

Η Γη της ελιάς: Τι θα δούμε στα επόμενα επεισόδια - Κυριακή 7 με Πέμπτη 11/12

Ρεάλ Μαδρίτης-Μάντσεστερ Σίτι: Το κορυφαίο ευρωπαϊκό ντέρμπι ζωντανά στο MEGA

Καλώδιο Ελλάδας - Κύπρου: Ανατροπή από τις Βρυξέλλες

250.000 για σίτιση σε μια άδεια Φοιτητική Εστία

ΕΦΕΤ: Ανακαλεί σοκολάτες kinder - Ο λόγος

Goodreads: Τα καλύτερα βιβλία του 2025, σύμφωνα με τα μέλη της πλατφόρμας - Η λίστα με τους νικητές

Δένδιας: Το μήνυμα για Αγίου Νικολάου και Ναυτικό – Τι είπε για Belharra

Σαλαμίνα: Οι τελευταίες κραυγές της 75χρονης πριν την δολοφονία - Νέο ηχητικό

Διακοπή κυκλοφορίας τρένων Λάρισα-Λειανοκλάδι από Hellenic Train λόγω κακοκαιρίας

Google Lens: Το νέο εργαλείο που ξετρυπώνει τις απάτες

Οι μπίζνες του Ντε Νίρο στην Καραϊβική - Το πολυτελές resort και ο σεφ Νοbu

Τι συμβαίνει στο 24ωρο ενός ελαφιού και μίας αγελάδας;

Αλκηστις Πρωτοψάλτη: «Αληθινός πλούτος δεν είναι να προσθέτεις, αλλά να μάθεις να αφαιρείς»

Νίκη Παπαθεοχάρη: «Η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια»

Ειδήσεις

Γνώμες

Νέες Εποχές

ΒΗΜΑgazino

Έντυπη Έκδοση

English Version