Οι κοινοβουλευτικές εκκρεμότητες ολοκληρώθηκαν στα όρια του θεμιτού και στο πλαίσιο της συνταγματικής τάξης. Ευτυχώς. Μετά τις διακοπές θα έχουμε συνέχεια με μια Εξεταστική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και σε βάθος κάποιου χρόνου θα ακολουθήσει μια δίκη για τα Τέμπη.
Από την άλλη κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει ότι οι διαδικασίες αυτές διεκπεραιώθηκαν μέσα σε ένα κλίμα παροξυσμού και αφόρητης τοξικότητας, που πραγματικά αιφνιδιάζει αν αναρωτηθεί κανείς γιατί και πώς δημιουργήθηκε.
Η επιφανειακή εξήγηση είναι απλή.
Προφανώς η αντιπολίτευση πασχίζει με νύχια και με δόντια να σύρει την κυβέρνηση σε κάποια ήττα. Και εξίσου προφανώς η κυβέρνηση ούτε κάθεται ούτε φυσικά θα κάτσει να χάσει.
Εως εδώ κανένα πρόβλημα. Οι θεσμοί δεν πλήττονται από τις κορόνες των καβγατζήδων, ούτε η δημοκρατία τραβάει ζόρι με τις τσιρίδες του ενός ή του άλλου. Κακώς ανησυχούν οι εξ επαγγέλματος «ανήσυχοι».
Θεωρητικά όμως ο παροξυσμός και η τοξικότητα είναι ακατανόητες αντιδράσεις. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν ξεφύγει σε ακραίους χαρακτηρισμούς και εκατέρωθεν κατηγορίες που σπανίως ερμηνεύονται από τα συμφραζόμενα.
Βασικά, τίποτα δεν τις δικαιολογεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δεν υπάρχει καν ουσιαστικό αντικείμενο. Και κυρίως κανείς δεν ωφελείται από αυτές.
Αποτέλεσμα; Ολες οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν μια εύλογη φθορά της κυβέρνησης μετά από έξι χρόνια εξουσίας. Αλλά την ίδια στιγμή σχεδόν στο ίδιο μέτρο φθείρεται και η αντιπολίτευση.
Οπως συμβαίνει άλλωστε στη δημοκρατία, καμία κυβέρνηση δεν μπαίνει πραγματικά σε πολιτική δοκιμασία αν δεν βρεθεί κάποιος να διεκδικήσει πειστικά όχι τη φθορά της αλλά τη θέση της.
Κι αυτή τη στιγμή και οι δημοσκοπήσεις και οι απλοί πολίτες αντιλαμβάνονται ότι ουσιαστικός διεκδικητής της εξουσίας δεν προκύπτει.
Για την ακρίβεια, υπάρχει μια πανσπερμία μικρομεσαίων διεκδικητών που περισσότερο απειλούν την καθημερινή σοβαρότητα παρά την κυβέρνηση. Και των οποίων οι διαγκωνισμοί εξηγούν σε μεγάλο βαθμό τον παροξυσμό και την τοξικότητα που λέγαμε. Κανείς δεν θέλει να υπολείπεται σε φιγούρα του διπλανού του.
Ολα αυτά θα ήταν απολύτως εύλογα και κατανοητά, αν δεν έμεναν 18-19 μήνες έως τις εκλογές. Και αν εν τω μεταξύ βλέπαμε κάποιον ικανό να ελέγξει το παιχνίδι.
Βεβαίως υπάρχουν πρώην πρωθυπουργοί που δηλώνουν διάθεση επιστροφής στα κοινά. Μόνο που με τα σημερινά δεδομένα κανένας δεν φαίνεται να γεμίζει το κοστούμι.
Διάβασα κάπου ότι ο πολύπειρος Αντώνης Λιβάνης έλεγε παλιά πως για να κάνεις κόμμα χρειάζονται τρία πράγματα. Αρχηγός, χρήματα και αρχεία.
Φοβούμαι απλώς πως προσπερνούσε το σημαντικότερο: χρειάζονται και οπαδοί.
