Εχουν γράψει και ερμηνεύουν ζωντανά επί σκηνής την πρωτότυπη μουσική του «Δον Κιχώτη», της επιτυχημένης παράστασης για μικρούς (και μεγάλους) θεατές που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Κάππα από τον θίασο του Ηλία Καρελλά. Κυκλοφορούν το νέο άλμπουμ τους «FantaΘia» με μουσική από την παράσταση, που όμως ακούγεται και αυτόνομα. Και εμφανίζονται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Σάββατο 29 Νοεμβρίου, για να γιορτάσουν τα δέκα χρόνια της δημιουργικής παρουσίας τους.
Είναι οι String Demons, η Λυδία και ο Κωνσταντίνος Μπουντούνης, που παίζουν μουσική αλλά και παίζουν τολμηρά με τη μουσική, δημιουργώντας ένα σύμπαν όπου ο Χέντελ συναντά τους Iron Maiden και το λαϊκό τραγούδι. Αδέλφια που μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον γεμάτο μουσική (γονείς τους είναι οι εξαιρετικοί κιθαριστές Βαγγέλης Μπουντούνης και Μάρω Ραζή), η Λυδία και ο Κωνσταντίνος σπούδασαν βιολί και βιολοντσέλο αντιστοίχως, όχι απλώς για να συνεχίσουν την οικογενειακή παράδοση, αλλά για να χαράξουν τον δικό τους δρόμο· να δημιουργήσουν έναν δικό τους μουσικοθεατρικό τρόπο επικοινωνίας με το κοινό, μελετώντας το κλασικό και το σύγχρονο ρεπερτόριο, αμφισβητώντας, συνθέτοντας και ερμηνεύοντας.
«Υπάρχει μια φλόγα μέσα μας όταν είμαστε πάνω στη σκηνή» λέει ο Κωνσταντίνος μιλώντας στο «Βήμα» για την κοινή τους πορεία, τη σχέση που έχουν ως αδέλφια και τη μουσική ως γλώσσα που τους ενώνει: «Από παλαιότερα μας έλεγαν πως έχουμε έντονη θεατρικότητα, και αυτός είναι ένας τρόπος που μας βγαίνει φυσικά, αβίαστα. Ετσι το ζούμε καλύτερα και αισθανόμαστε πιο ελεύθεροι».
Πώς είναι να συνεργάζεσαι με την αδελφή σου;
«Είναι λίγο μπελάς (γελάει). Αστειεύομαι. Φαντάζομαι ότι συμβαίνει αυτό που συμβαίνει σε όλα τα αδέλφια που έχουν μεγαλώσει μαζί. Κουβαλάμε παρόμοιες αναμνήσεις, μας έχουν διαμορφώσει οι ίδιες επιρροές, έχουμε δικούς μας κώδικες για να επικοινωνούμε από τότε που ήμασταν παιδιά και ας έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Εδώ που τα λέμε, συχνά νιώθω ότι είμαστε για πάντα παιδιά. Οχι μόνο εμείς, όλοι».
Δηλαδή;
«Φοράμε μια στολή ενήλικα για να βγούμε στον κόσμο που έχουμε φτιάξει. Αλλά ουσιαστικά κρύβουμε μέσα μας ένα παιδί, που όταν ήταν μικρό έπαιζε και που κάποια στιγμή τού πήραν τα παιχνίδια του. Αυτό το παιδί, ακόμα κι όταν μεγαλώσει και γίνει ένας επιτυχημένος δικηγόρος ή ένας διάσημος καλλιτέχνης, κουβαλάει ενίοτε μέσα του αυτό το μικρό παράπονο.
Κάπως έτσι η Λυδία και εγώ είμαστε δύο παιδιά που μέσα από αυτό που κάνουμε ψάχνουμε διαρκώς τα πατήματά μας. Οχι όμως με παράπονο, αλλά με διάθεση για δημιουργία, με χαρά και έμπνευση. Ταιριάζουμε πολύ. Το επιβεβαιώνω επειδή κάνουμε παρέα και εκτός σκηνής. Και όσο περνούν τα χρόνια κάνουμε όλο και περισσότερη παρέα. Αυτό δεν συμβαίνει με όλα τα αδέλφια, όσο και αν αγαπιούνται».
Εκτός από την αδελφική σχέση, μήπως έχει παίξει τον ρόλο της και η μουσική ως κοινή γλώσσα;
«Ναι! Θα μπορούσαμε να είμαστε αδέλφια και να μην έχουμε καμία επικοινωνία, να ζούμε “μακριά κι αγαπημένοι”. Εμείς μιλάμε πολύ για μουσική. Είναι ένας από τους κώδικές μας. Παίζουμε μουσική από μικρά παιδιά μαζί, όχι επειδή έτυχε, αλλά επειδή το θέλαμε, επειδή λειτούργησε».
Γεννηθήκατε εξάλλου σε μουσική οικογένεια…
«Πιο πολύ δεν γίνεται!» (γελάει).
…και παίζετε από παιδιά με τους γονείς σας. Υπήρχε το περιθώριο να κάνετε κάτι άλλο, ή η μουσική πρόβαλε ως μονόδρομος;
«Ολα στο σπίτι μας ήταν μουσική. Περισσότερο κλασική μουσική, λόγω της εργασίας του πατέρα και της μητέρας μας. Πηγαίναμε στο σχολείο αλλά υπήρχε κι ένα άλλο σχολείο, ο τεράστιος κύκλος των μαθητών των γονιών μας – και ειδικά του πατέρα μας. Ημασταν κι εμείς μέσα σε αυτόν τον κύκλο. Με έναν τρόπο η μουσική είχε προτεραιότητα από το σχολείο.
Την ίδια στιγμή οι γονείς μας ήταν και είναι πολύ ανοιχτόμυαλοι. Δεν μας μιλούσαν μόνο για τον Μπετόβεν, αλλά και για τους Pink Floyd, τους Led Zeppelin και τον Σαββόπουλο. Μας έδειξαν δρόμους αλλά δεν μας επέβαλαν τίποτε. Μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον ευρυμάθειας».
Τι σας έμαθε αυτό; Τελικά η μουσική είναι μία; Ή κάθε μουσικός πρέπει να επιλέγει ένα είδος;
«Καλώς ή κακώς, στην κλασική μουσική υπάρχουν ταμπέλες και κολλήματα, όπως υπάρχουν σε όλα: στην πολιτική, στη θρησκεία… Κάποιοι έχουν ανάγκη να εστιάσουν κάπου και μπορεί να λάμψουν εκεί χωρίς να νιώσουν την ανάγκη να πάνε παραδίπλα. Είναι θέμα προσωπικής ανάγκης. Εμείς θέλαμε πάντα να δοκιμάζουμε και άλλα πράγματα πέρα από το κλασικό ρεπερτόριο. Δεν το υποβαθμίζω το κλασικό ρεπερτόριο – ξέρω πόσο σημαντικό είναι και πόσα όπλα σού δίνει.
Την ίδια στιγμή, καλό είναι να μην κολλάς, να μπορείς να ξεφεύγεις και να δοκιμάζεις και άλλους τρόπους. Στις μέρες μας είναι λίγο πιο εύκολο να ξεπεράσεις τις ταμπέλες, παρότι πάντα εξακολουθούν να υπάρχουν».
Πώς φτιάχνετε μουσική; Ποια διαδικασία ακολουθείτε;
«Προσπαθούμε να κάνουμε μουσική σαν δύο δεκαεφτάρηδες που δεν έχουν τεχνικές γνώσεις. Που απλά μαζεύονται σε ένα υπόγειο για να παίξουν. Μπορούμε βεβαίως να παίξουμε – έχουμε τεχνική, γνωρίζουμε πολύ καλά τα όργανα. Ομως αυτή η αποδόμηση, το να παίζεις σαν να μην ξέρεις τίποτε, με την ορμή και τη διάθεση του παιδιού που ανακαλύπτει τον κόσμο, έχει πάντα εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Και όταν προκύπτει κάτι καλό, έχεις μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας – την ελευθερία που νομίζω πως έχουμε ανάγκη όλοι! Υπάρχει πάντα και η αμφιβολία, ότι μπορεί τελικά να μην το έκανα καλά, αλλά ακόμα και αυτή σε βοηθά να προχωρήσεις. Δεν θα τα κάνεις πάντα όλα καλά· σημασία έχει να τολμάς και να προσπαθείς».
Μια στιγμή που θα χαρακτηρίζατε σημαντική;
«Θυμάμαι, όταν δουλεύαμε το “Σε έχω κάνει Θεό” με την Κατερίνα Στανίση… Είχαμε κοπιάσει πολύ για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα, αλλά ήταν και μια ιδέα που δεν ξέραμε αν θα την αντέξουν πολλοί. Νομίζω ότι τελικά την άντεξαν (γελάει), ότι δεν ξέφυγε το πράγμα, είχαμε ένα καλό αποτέλεσμα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αφοσίωση της Κατερίνας: ήταν πάντα εκεί, κοιτάζοντάς μας στα μάτια, να της πούμε πώς και τι. Ακόμα και όταν ήμασταν ερείπια από την κούραση, επέμενε “να το πάμε μια ακόμα φορά” για να έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα. Η αφοσίωσή της ήταν συγκινητική – μας έβαλε στη διαδικασία να σκεφτούμε πολλά πράγματα».
Πώς σας φαίνεται που γιορτάζετε τα δέκα χρόνια του συγκροτήματός σας;
«Ας πούμε πως είναι μια καλή αρχή και βλέπουμε! (γέλια). Εχουμε διάθεση και όρεξη για ακόμη πιο δυναμική συνέχεια. Τα όργανά μας, το βιολοντσέλο και το βιολί, είναι η ταυτότητά μας. Τα αγαπήσαμε από μωρά, είναι “στοιχεία” με τα οποία μεγαλώνουμε μαζί. Περάσαμε κάποια στιγμή και από τη φάση να τα εγκαταλείψουμε εντελώς, αλλά χτίσαμε τελικά μαζί τους μια σχέση βαθιά και ουσιαστική».
Τι ονειρεύεστε για το μέλλον;
«Εχουμε πολλά όνειρα. Θέλουμε πολύ να γράψουμε μουσική για τον κινηματογράφο. Εχουμε ασχοληθεί λίγο, αλλά θα θέλαμε να το κάνουμε περισσότερο. Ελπίζουμε να μας δοθεί σύντομα η ευκαιρία – θα ήταν πολύ ωραίο!».
