Η τραγουδοποιός, performer και μουσικός παιδαγωγός Lia Hide, με το πρώτο της ελληνόφωνο άλμπουμ «Aristophobia Nervosa», είναι υποψήφια στα εφετινά 68α Grammy που θα απονεμηθούν την 1η Φεβρουαρίου 2026 στο Crypto.com Arena, στο Λος Αντζελες.
Το άλμπουμ πέρασε την ακροαματική διαδικασία της κατηγορίας Spoken Word Poetry Album και εγκρίθηκε ώστε να το ψηφίσουν τα μέλη της Ακαδημίας. Αν το επιλέξουν θα είναι στις υποψηφιότητες που θα ανακοινωθούν στις 7 Νοεμβρίου.
Οι ρίζες της Lia Hide ακουμπούν στην avant-pop και την dark pop, ενώ στο «Aristophobia Nervosa» αναμειγνύει dark pop, fusion και post-rock, δημιουργώντας το τολμηρό της ηχητικό ταξίδι, που «απαιτεί» τολμηρούς ακροατές. Με πέντε αγγλόφωνα άλμπουμ, μουσική για τον χορό και το θέατρο, αλλεπάλληλες περιοδείες στην Ευρώπη και εμφανίσεις στην Αμερική αλλά και στην Κίνα, η Lia Hide έχει ήδη χαράξει το δικό της αποτύπωμα. Παράλληλα έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Κ. Βήτα, Die Krups, Kadebostany, Kovacs, Front242, the March Violets, Blak Uhuru, Karen Souza, Ida Nielsen, Zola Jesus, Tricky, ενώ το «Aristophobia Nervosa» κυκλοφορεί σε συνεργασία με το Institute for Experimental Arts.
Πώς όμως προέκυψε η «Νευρωτική Αριστοφοβία» της Lia Hide; Εξηγεί η ίδια: «Φοβάμαι αυτούς που χρησιμοποιούν τη λέξη με τον πιο χυδαίο και ευτελή τρόπο, που καταντήσαν τη λέξη “αριστεία” να μοιάζει με ύβρη. Οι μουσικές σπουδές (όπως φαντάζομαι πως ειναι οι σπουδές γενικά), η παιδεία, η απόκτηση τίτλων σπουδών με τιμητικούς βαθμούς Αριστείας, για μας που έχουμε σπουδάσει μουσική ήταν κάτι πολύ χρονοβόρο, κοστοβόρο, μας κατασπάραξε την ψυχή, την υγεία, από μυοσκελετικά μέχρι ψυχοσωματικά προβλήματα, από πορτοφόλια άδεια, διπλές δουλειές, δίσκους σερβιρίσματος και βάρδιες σε καφέ, εστιατόρια και μπαρ, ξενύχτια και ξημερώματα μελέτης και κλάματα και πραγματικό μόχθο, μας τα πήρε όλα, για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε ικανότητες και δεξιότητες και τεχνική και γνώση σε αυτό που επιθυμούσαμε, για να υπηρετήσουμε την τέχνη μας.
Και έφτασε να χρησιμοποιείται για κάθε παρατρεχάμενο και διαπλεκόμενο, τη φτύσαμε τη λέξη, τη βιάσαμε και την ποδοπατήσαμε. Ε, αυτούς φοβάμαι. Αυτούς που θα φτάσουν να αλλοιώσουν οτιδήποτε για να πετύχουν τα παραπετάσματα καπνού τους, για να κάνουν εντύπωση, για να κάνουν πάταγο, που όμως δεν έχουν ουσία και σίγουρα δεν σέβονται τίποτα, και σίγουρα το κάνουν για να πετύχουν μιαρούς σκοπούς, να εκμεταλλευτούν και να παραξηλώσουν. Φοβάμαι αυτούς που έφτασαν να ειναι βρισιά η λέξη Αριστεία. (Μην παρεξηγηθώ, όχι, προς Θεού, δεν θεωρώ πως τέχνη κάνει, ή θα έπρεπε να κάνει, μόνο όποιος έχει πτυχία και διπλώματα, ναι;)».
Η επιλογή ελληνικών στίχων
Ποταμός η Lia Hide στην απάντησή της, όπως ποταμός είναι και το concept για το οποίο επέλεξε ελληνικό στίχο. «Στην αρχή το φοβόμουν, ναι. Φοβόμουν να μην την υπηρετήσω λάθος τη γλώσσα μας, μη γράψω επιτηδευμένες ατημελησίες και ευκολάκια. Φοβόμουν πώς θα χειριστώ τη φωνητική της ομορφιά, να μη μοιάζει αστεία η εκφορά μου, να είναι αντάξιος αυτών που θαυμάζω ο λόγος μου. Αλλά μας το ζητούσαν συχνά, κυρίως στο εξωτερικό, που άλλωστε κατά κύριο λόγο παίζουμε, και αποφάσισα να το τολμήσω. Και βγήκε σχετικά αβίαστο, η αλήθεια είναι και προς μεγάλη μου έκπληξη, νιώθω οικεία και ασφαλής με τον ελληνικό στίχο».
Με «γιγαντωμένο το άγχος, τόσο πολύ που το νιώθω να έχει θρονιαστεί στην πλάτη μου», η Lia Hide περιμένει την έκβαση των υποψηφιοτήτων των 68ων Γκράμι, με παράλληλη χαρά και «λίγη υπερηφάνεια. Αγχος υπάρχει που εγώ εκπροσωπώ την Ελλάδα σε συνέδρια και φεστιβάλ και αναγκάζομαι να δαγκώνω τη γλώσσα μου κάθε φορά που ανακαλύπτω πόσο τριτοκοσμικά είμαστε εδώ σε θεσμούς και δυνατότητες από την Πολιτεία για τις Τέχνες. Στενοχώρια θα έλεγα. Τι να τους πω ότι κάνει η Ελλάδα για τους καλλιτέχνες;».
Ενα «δύσκολο» μουσικό είδος
Το μουσικό είδος που «παράγει» δεν είναι και το πιο εύκολο ώστε να γίνει ευρύτερα αποδεκτό, αλλά η ίδια συνεχίζει «χωρίς να ξέρω γιατί. Η αλήθεια είναι πως αν δεν ήταν η μπάντα που έχω, τα αγόρια μου, ο Γιώργος Ράδος και o Aki’Base δίπλα μου, μάλλον θα είχα σταματήσει ή θα έκανα κάτι ακόμα πιο δύστροπο, ίσως και επιτηδευμένα απρόσιτο, μιας και η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να με φανταστώ να μην κάνω μουσική. Η αλήθεια ειναι πως εγώ δεν το καταλαβαίνω, πως η μουσική που κάνω ειναι δύσκολη. Εγώ πίστευα πραγματικά πως αυτός ο δίσκος ειναι εύκολος, θα ειναι εύπεπτος και θα τα… πάει καλά με το ελληνικό κοινό και τα ραδιόφωνα – πόσο διαψεύστηκα!».
Η Lia Hide συνεχίζει να γράφει μουσική, να διδάσκει στα παιδιά μουσική, δεν την τρομάζει η είσοδος της Τεχνητής Νοημοσύνης στη μουσική «ήδη η mainstream ποπ κουλτούρα έχει πιάσει δημιουργικό πάτο, η ΑΙ θα την πειράξει;» αναρωτιέται η ίδια, έχει μέσα της «πολύ Χατζιδάκι, αλλά και Γιάννη Χρήστου, και πάρα πολύ Ενιο Μορικόνε αλλά και Ντάνι Ελφμαν. Από την άλλη, όταν χάσαμε τον Κρις Κορνέλ (Soundgarden) και τον Ντέιβιντ Μπόουι έκλαψα σαν να ήταν συγγενείς, και ακόμα το θυμάμαι και δακρύζω, ενώ νομίζω πως αν μια μέρα συστηθώ στη Χαρούλα Αλεξίου θα μείνω στήλη άλατος».
H Lia Hide συνεχίζει και θα συνεχίζει να δημιουργεί τη μουσική που την εκφράζει, αδιαφορώντας για μόδες και κλισέ, να περιδιαβαίνει τους δρόμους της Κυψέλης και να παίρνει ερεθίσματα, να «μυρίζει» τι συμβαίνει γύρω της και δίνει την υπόσχεση «ότι θα συνεχίσω όσο μπορώ να προσπαθώ να με ακούσει ο κόσμος, γιατί πιστεύω πως η μουσική μου μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο…».
