Ας ξεκινήσουμε με έναν χαρακτηριστικό διάλογο ανάμεσα σε μια καλή μητέρα και τον μπερδεμένο γιο της. «Πότε λοιπόν χωρίσατε εσείς οι δυο;» ρωτάει εκείνη. «Ποτέ δεν ήμασταν μαζί» απαντά εκείνος. «Βγαίνατε όμως, έτσι νόμιζα» συνεχίζει εκείνη. «Στο χαλαρό» εξηγεί εκείνος. «Εσείς οι νέοι σήμερα… Οι σχέσεις που κάνετε μου είναι σχεδόν ακατανόητες» σχολιάζει η Λορέιν, την οποία ωστόσο δεν την έχουν πάρει και τα χρόνια, δεν έχει καν σαρανταρίσει η γυναίκα. Αλλά προσπαθώντας να κατανοήσει τι είδους σχέση έχουν αναπτύξει οι δυο τους, ο Κόνελ Ουόλντρον και η Μαριάν Σέρινταν, προβληματίζεται και η ίδια. Επειδή αυτά τα παιδιά, καταπώς λέμε, μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε. Η φράση αυτή συνοψίζει με ακρίβεια τη συμπαθητική αφήγηση που θα μας απασχολήσει σε τούτο το κείμενο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
