Στις 28 Σεπτεμβρίου 1960, σε έναν αγρόκτημα στo Μαντόν, κοντά στη Νίκαια, στη νότια Γαλλία, μια νέα γυναίκα κείτεται αναίσθητη. Έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει, κόβοντας τις φλέβες των καρπών της και έχοντας καταπιεί βαρβιτουρικά. Τη μέρα εκείνη, έκλεινε τα 26. Έχει τον κόσμο στα πόδια της. Λατρεύεται από εκατομμύρια ανθρώπους. Εκείνη όμως αποφασίζει να αφήσει τον κόσμο, και τον γιο της, μόλις εννέα μηνών. Την μεταφέρουν εσπευσμένα στο νοσοκομείο στη Νίκαια. Και να θέλουν, οι γιατροί, δεν μπορούν να αποκρύψουν την ταυτότητά της: είναι η διασημότερη Γαλλίδα και μια παγκόσμια σταρ. Είναι η καλλονή Μπριζίτ Μπαρντό, ηθοποιός του κινηματογράφου και το σημαντικότερο εξαγωγικό προϊόν της χώρας της. Οι ταινίες της έφερναν στη Γαλλία πιο πολλά χρήματα από ότι αυτοκινητοβιομηχανίες όπως η Πεζό.
Γήινη και αέρινη
Η Μπαρντό βρισκόταν στο απόγειο της φήμης της. Στην οποία είχε εκτοξευθεί τέσσερα χρόνια νωρίτερα, το 1956, υποδυόμενη την Ζιλιέτ Αρντί, μία ορφανή κοπέλα σε ένα άγνωστο ψαροχώρι της Κυανής Ακτής, το Σεν Τροπέ. Η γήινη και αέρινη Ζιλιέτ, έκοβε βόλτες στο χωριό ξυπόλυτη, φορώντας ένα εφαρμοστό βαμβακερό φόρεμα με κουμπιά, ένα «τσίτι», γοήτευε τους πάντες στο πέρασμα της, νέους και γέρους, χόρευε έξαλλα μάμπο, έκανε παρέα με μαύρους μουσικούς. Σκανδάλισε τους πεθερούς της, όταν αντί να φάει μαζί τους μετά τον γάμο με τον μικρότερο τους γιο, και φορώντας μόνον τον σακάκι της πυζάμας του γαμπρού, παίρνει έναν δίσκο με φαγητά και ένα μπουκάλι κρασί και ανεβαίνει, με χάρη μπαλαρίνας – τις σκάλες για να του τα προσφέρει, γαμήλιο δώρο μαζί με τον εαυτό της, στο υπνοδωμάτιο τους.
Ζούσε τη ζωή της
Μια κοπέλα που ζούσε τη ζωή της: αυτό ήταν η Ζιλιέτ Αρντί. Αυτό ακριβώς ήταν και η Μπριζίτ Μπαρντό. Πριν από τη σεξουαλική απελευθέρωση των γυναικών τη δεκαετία του 1960 και πριν από την αντισύλληψη, -οι οποίες, σημειωτέον δεν αφορούσαν, για πολλά χρόνια, πολλές γυναίκες- η Μπαρντό, εντός και εκτός των κινηματογραφικών στούντιο, τόλμησε να είναι ο εαυτός της. Να δηλώνει ότι η καλύτερη μέρα της ζωής της ήταν νύχτα: η νύχτα σήμαινε διασκέδαση, χορό, τραγούδια, κρασί, φαγητό, τσιγάρα και σεξ, με άλλα λόγια, «ζωή με χίλια», όπως την επιθυμούσαν εκατομμύρια νέες γυναίκες που άφηναν πίσω τους έναν παγκόσμιο πόλεμο αλλά που δεν μπορούσαν να τη ζήσουν.
Στο διάβολο οι κοινωνικές συμβάσεις
Η Μπαρντό κέρδιζε τη ζωή της δουλεύοντας, γυρίζοντας ασταμάτητα ταινίες και ζώντας όπως ήθελε. Και αν αυτό σήμαινε να αδιαφορεί για τις αυστηρές κοινωνικές συμβάσεις, τόσο το χειρότερο για τις συμβάσεις. Έχοντας λάβει αυστηρή ανατροφή από τη μεγαλοαστική οικογένεια του Παρισιού, στην οποία μεγάλωσε, η Μπαρντό παντρεύτηκε στα 18 της τον σκηνοθέτη Ροζέ Βαντίμ, -του οποίου η πρώτη ταινία ήταν το «Ο Θεός έπλασε τη γυναίκα»-, επειδή τον ερωτεύτηκε με πάθος. Και για να ζήσει μαζί του, ο γάμος ήταν ο μόνος τρόπος, στη Γαλλία του 1952. Όταν έπαψε να είναι ερωτευμένη μαζί του, χώρισαν.
Αυτό έκανε σε όλη της τη ζωή η Μπαρντό: όταν κάτι τελείωνε, είτε ήταν ένας έρωτας, είτε ήταν η κινηματογραφική της καριέρα, την οποία την εγκατέλειψε σε ηλικία 39 ετών, το άφηνε και προχωρούσε. Και αναλαμβάνοντας το τίμημα. Στα 25 της, όταν απέκτησε τον γιο της, δεν είχε καμιά διάθεση να γίνει μητέρα. Έγινε, και το πλήρωσε με βαριά κατάθλιψη και -μια απόπειρα αυτοκτονίας-, και με κακές σχέσεις με τον γιο της για την υπόλοιπη ζωή της.
1968, ένας κόσμος που αλλάζει
Όταν το 1968 η Γαλλία και ο κόσμος, άλλαζαν δραματικά, η Μπαρντό δεν έδειξε να αντιλαμβάνεται -ή δεν θέλησε να αντιληφθεί-, το μέγεθος των αλλαγών. Ο κινηματογράφος την είχε ήδη κουράσει, οι φρενήρεις ρυθμοί της προσωπικής της ζωής, επίσης. Η «μπαρντολατρεία» έδειχνε να κοπάζει. Επί μια δεκαετία ωστόσο, ήταν αδύνατον για τη Μπαρντό να κυκλοφορήσει στο Παρίσι, στο Σεν Τροπέ, στη Νέα Υόρκη ακόμη και στο Ρίο ντε Τζανέιρο, χωρίς ορδές παπαράτσι να την πολιορκούν διαρκώς.
Το επαναστατικό πνεύμα των γεγονότων του 1968, -ο Μάης του 1968 στη Γαλλία, η δολοφονίες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κένεντι στην Αμερική, ο πόλεμος στο Βιετνάμ, η εισβολή των ρωσικών τανκς στην Πράγα-, ξεπέρασε την Μπαρντό, η οποία, για ορισμένους, «είχε γίνει κατεστημένο» σε ηλικία μόλις 34 ετών. Απόδειξη ότι το 1967, την είχε ήδη προσκαλέσει ο Ντε Γκώλ στο Μέγαρο των Ηλυσίων και εκείνη, -η πρώτη προσκεκλημένη στο προεδρικό μέγαρο, η οποία εμφανίστηκε ενώπιον γάλλου προέδρου, φορώντας παντελόνι και βελούδινο σακάκι με σιρίτια -τον είχε προσφωνήσει «Στρατηγέ μου!», μην κρύβοντας τον θαυμασμό της για το άνθρωπο που έσωσε τη Γαλλία από τους ναζί.
Άφησε το πριν σε αφήσει
Η Μπαρντό δεν επανήλθε ποτέ στη απόφασή της να εγκαταλείψει το σινεμά. Καλύτερα να αφήνεις κάτι, πριν αυτό σε αφήσει, είχε πει. Πολλοί υποστήριξαν ότι άφησε τον κινηματογράφο γιατί δεν ήθελε να γεράσει στην οθόνη. Μπορεί, αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι έκανε ξανά, αυτό που ήθελε: θέλησε να αφιερώσει το δεύτερο μισό της ζωής της στην προστασία των ζώων. Το έκανε με πάθος και αποτελεσματικότητα- ψηφίστηκαν νόμοι χάρη στις άοκνες προσπάθειές της κατά της κακοποίησης των ζώων.
Τα τελευταία πολλά χρόνια η Μπαρντό έδινε την εντύπωση ανθρώπου αποκομμένου από τον κόσμο. Ήταν απογοητευμένη από τον κόσμο που δεν καταλάβαινε, έναν κόσμο που θεωρούσε χυδαίο. Η ίδια δεν πίστευε ότι θα ζήσει μέχρι τα 91 και ότι θα δει τόσες αλλαγές. Η φιλία της επίσης με την οικογένεια Λεπέν και η παραδοχή ότι συμφωνεί με ορισμένες από τις ακροδεξιές απόψεις της, της κόστισε- και αυτό το τίμημα, το αποδέχτηκε.
Είναι άδικο ωστόσο, με αφορμή τον θάνατό της, να μην της πιστώνεται το πόσο συνέβαλε στη γυναικεία χειραφέτηση, ακόμη και αν στην ίδια δεν άρεσε ο όρος. Λαμπρές γαλλίδες συγγραφείς-σύμβολα του φεμινισμού, όπως η Σιμόν ντε Μπωβουάρ, η Μαργκερίτ Ντυράς, και η Φρανσουάζ Σαγκάν, δεν ασχολήθηκαν τυχαία μαζί της: με την ύπαρξη της, η Μπαρντό άνοιξε δρόμους για τις γυναίκες, για όλες τις γυναίκες, τους οποίους καμιά σταρ του μεγέθους της δεν τόλμησε ποτέ.
