Στον μακρινό Μάρτιο του 1950 είχαν λάβει χώρα βουλευτικές εκλογές, οι οποίες -έστω και σε καθεστώς ελεγχόμενης απλής αναλογικής- απέφεραν δεκακομματική Βουλή. Από τα κόμματα που εκπροσωπούνταν στη Βουλή περίπου τα μισά άνηκαν στο τότε Κέντρο και τα λοιπά στη δεξιά παράταξη. Σχεδόν όλα τα κόμματα -με την εξαίρεση του πρωτεύσαντος Λαϊκού κόμματος υπό τον Τσαλδάρη (προγόνου της ΕΡΕ και μετά της ΝΔ) και της Δημοκρατικής Παράταξης (υποστηριζόταν τότε από το εκτός νόμου ΚΚΕ)- ήταν μονοδιάστατα αρχηγικά. Πλαστήρας, Παπανδρέου, Σοφοκλής Βενιζέλος, Ζέρβας, Μαρκεζίνης, πωλούσαν απλώς το όνομα, την ιστορία, την εν γένει υπόστασή τους. Το βουλευτήριο που προήλθε κατακερματισμένο από τις εκλογές αυτές, άντεξε μόνον για δύο έτη και απέδωσε έξι βραχύβιες, μετέωρες και αναποτελεσματικές κυβερνήσεις. Και μετά, διαμέσου Παπάγου, ξεπήδησε, ευτυχώς, ο Καραμανλής.
Το 2027 -κατά πάσα πιθανότητα- θα διεξαχθούν ξανά βουλευτικές εκλογές. Η αντιστοιχία με το παρελθόν τρομάζει. Η Βουλή προβλέπεται να έχει τουλάχιστον επτά (ίσως και εννέα) κόμματα όλων των αποχρώσεων. Με την εξαίρεση του ολοένα και πιο αποστασιοποιούμενου από τα ουσιώδη ΚΚΕ, το σύνολο των σχηματισμών πρεσβεύουν το αξίωμα «αρχηγού παρόντος…». Ακόμη και αυτή η ΝΔ, έχοντας συμμορφωθεί πλήρως με το ιδεολογικό πρόταγμα του Πρωθυπουργού. Κατά τα λοιπά, μετράμε από δεξιά προς τα αριστερά, κόμμα Βελόπουλου, κόμμα Νατσιού, κόμμα Λατινοπούλου, κόμμα Ανδρουλάκη, κόμμα Κωνσταντοπούλου, κόμμα (;) Τσίπρα …
Ακόμη κι αν δεν κατέλθουν έτεροι κομματικοί-κινηματικοί σχηματισμοί (βλ. Σαμαρά, Καρυστιανού), η Βουλή που θα προκύψει ήκιστα θα εξυπηρετεί την πολιτική σταθερότητα. Και όλα αυτά ενόψει διόγκωσης των προκλήσεων στο διεθνές στερέωμα, επιδείνωσης των κοινωνικών διαχωρισμών, αποδρομής της ενωσιακής αναπτυξιακής κεφαλαιοδότησης και τερματισμού της περιόδου διευθέτησης του κρατικού χρέους.
Το μεγάλο διακύβευμα που θα προκύψει θα είναι η διασφάλιση της κυβερνησιμότητας, όμως η επίλυσή του θα διέλθει αναπόφευκτα από το Σημείο Μηδέν: την εξασφάλιση της μετοχικής πλειοψηφίας της κεντροδεξιάς παράταξης. Η Νέα Δημοκρατία, έχοντας επιδείξει αξιοσημείωτη ιστορικά ανθεκτικότητα, ιδίως λόγω της ιδιοσυστασίας των ψηφοφόρων της, διατηρεί την πρωταρχία των κινήσεων στην πολιτική σκακιέρα. Έτσι, οι μετεκλογικές εξελίξεις στο κυβερνών κόμμα θα είναι η θρυαλλίδα όλων των λοιπών. Γι’ αυτό, εκεί εστιάζουν, συνωθούνται και διαγκωνίζονται όλοι οι συστημικοί παράγοντες, εξωγενείς και ενδογενείς. Όμως, ο υποβοηθούμενος τεμαχισμός του πολιτικού σκηνικού και ο απροσχημάτιστος ανταγωνισμός των ποικιλόμορφων συμφερόντων δεν προεικάζουν ευοίωνα. Και η αναδιάταξη του πολιτικού τοπίου καθίσταται αναπόφευκτη. Stay tuned …
*Ο κ. Δημήτριος Κ. Ρούσσης είναι Επίκ. Καθηγητής Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Δικηγόρος Αθηνών.
