Μια συνέντευξη με τον Pan Pan χωρίς τη φράση «Ανισόπεδη Ντίσκο»

Η μουσική του Pan Pan γεννά αμέσως εικόνες: μια Μιχαλακοπούλου πιο γλυκιά και από «Μιράντα», ηλεκτροφόρες πίστες που μας ξυπνούν από «τριάντα χρόνια νύστα». Αναμενόμενα μάλλον, αφού εκτός από μουσικός είναι και ένας εγνωσμένος comic artist. Η πιο χαρακτηριστική του εικόνα είναι «στην Κηφισίας, λίγο πριν το δαχτυλίδι», η ανισόπεδη ντίσκο του.

Αυτή όμως είναι η πρώτη και η τελευταία αναφορά στη μεγαλύτερή του επιτυχία, η οποία μετρά πάνω από 8,5 εκ. views στο YouTube και 10 εκ. streams στο Spotify.

Όλοι μας έχουμε τουλάχιστον μια ιστορία με αυτό το τραγούδι. Ο Pan Pan πάντως έχει μια αρκετά δυνατή. «Το τραγούδι ακουγόταν πολύ, όμως η στιγμή που κατάλαβα ότι παίζει παντού είναι όταν το άκουσα στον γυναικολόγο της γυναίκας μου. Είχαμε πάει για την τελευταία εξέταση πριν γεννηθεί το δεύτερο παιδί μας και την ώρα που φεύγαμε, έπαιξε στο ραδιόφωνο. Το θεώρησα ένα καλό σημάδι».

Πολύ συνειδητά η κουβέντα μας δεν πήγε εκεί. Όχι από κάποιου είδους ελιτισμό ή ανωτερότητα, αλλά επειδή αυτό το κομμάτι μπορεί να έχει γραφτεί από τον ίδιο, έχει όμως αυτονομηθεί σε τέτοιο βαθμό που ουσιαστικά έχει πάψει να του ανήκει. Προσωπικά το διαπίστωσα ένα πρωινό όταν ένας ραδιοφωνικός σταθμός το έβαλε back to back με ένα κομμάτι του Νίκου Οικονομόπουλου.

Αναγνωρίζει και ο ίδιος την παγίδα: «Η επιτυχία είναι καλοδεχούμενη και με χαροποιεί, δεν ενδιαφέρομαι όμως να είμαι hot για ένα δευτερόλεπτο», λέει στο ΒΗΜΑ Encore. «Ο σκοπός μας είναι να γουστάρουμε με αυτό που παίζουμε. Η έμφαση είναι στο “παίζουμε”, διότι για ‘μένα όλη αυτή η διαδικασία παραμένει παιχνίδι με την έννοια της ψυχαγωγίας».

Από το δωμάτιο του σπιτιού του στα μεγάλα live

Όταν κυκλοφορήσαν οι «Φαντασμαγορίες» ένιωθες ότι ο Pan Pan είναι ένας μουσικός που γράφει κάτι σπιτικό και χειροποίητο, μα το βλέμμα του είναι στο άπειρο του διαστήματος, σε αστερισμούς, σε γαλαξίες, στον Άρη. Σε λίγες μέρες ετοιμάζεται για μια μεγάλη συναυλία στην Τεχνόπολη, όπου θα ακούσουμε τα νέα τραγούδια του, όπως το «Νιώσιμο» και το «Είναι η αγάπη», αλλά θα παίξει σερί και όλα τα κομμάτια από τη Φαντασμαγορία 1, 2 και 3 σε διαφορετικές ενορχηστρώσεις – οι δίσκοι αυτοί άλλωστε ήταν εντελώς σπιτικοί.

«Θα το κάνουμε για πρώτη και τελευταία φορά». Κάνει μια μικρή παύση: «Καλά, για το “τελευταία” δεν ξέρω».

Διαφορετική ενορχήστρωση σημαίνει μια προσέγγιση που θα ταιριάζει σε ένα μεγάλο stage όπως αυτό στην Τεχνόπολη. Θα εμφανιστεί με full band, δηλαδή όπως εξηγεί «με πολλά σύνθια, πολλά όμως, ντραμς, ηλεκτρική κιθάρα, βιολί. Στις φωνές θα βρίσκονται η VASSIŁINA και η Καλλιόπη Μητροπούλου».

Είναι μονόδρομος, για τον ίδιο, η επιστροφή στο υλικό με πρόθεση να το «πειράξει», να το κοιτάξει με μια άλλη ματιά: «Δεν θα μπορούσα να παίζω κομμάτια που έχω γράψει πριν 5-6 χρόνια ακόμα με τον ίδιο τρόπο. Κατ’ αρχάς θα είχα βαρεθεί εγώ ο ίδιος να τα παίζω» και προσθέτει πως κάθε φορά που γράφει ένα κομμάτι το φαντασιώνεται πώς θα αναπνεύσει (αυτή είναι η λέξη που χρησιμοποιεί) μπροστά στο κοινό.

«Όταν γράφω μουσική πάντα ονειρεύομαι πώς θα ακουστεί ένα τραγούδι live. Είναι όπως όταν παίζαμε ποδόσφαιρο ή μπάσκετ μικροί και φανταζόμασταν ότι σημειώναμε ένα δύσκολο γκολ στον τελικό του Μουντιάλ ή ένα απίθανο καλάθι στην εκπνοή του χρόνου».

Συναυλίες Pan Pan: ένα safe space γεμάτο συναισθήματα

Όσοι έχουν βρεθεί σε συναυλίες του Pan Pan γνωρίζουν για τί μιλάμε, όσοι θα το επιχειρήσουν για πρώτη φορά να είναι προετοιμασμένοι όχι μόνο για ένα πάρτι, αλλά για μια καταιγιστική σύνδεση του κοινού με τους μουσικούς και τους καλλιτέχνες που θα βρίσκονται στη σκηνή. Δημιουργείται ένα safe space εντός του οποίου βιώνεται μια βεντάλια συναισθημάτων.

«Δεν πρόκειται για πάρτι με την έννοια του ξεφαντώματος. Δεν την αρνούμαι τη χαρά, αλλά υπάρχει και μελαγχολία και οργή και ξεσπάσματα», λέει.

Τα live του είναι σαν ιστός αράχνης: πολλά πράγματα μπορούν να πιαστούν πάνω του. «Υπάρχει μια δουλεμένη δομή, ένα σχέδιο, υπάρχουν όμως και τρύπες ώστε να βρουν χώρο πράγματα που δεν έχουμε υπολογίσει».

Αυτός ο ιστός ανοίγεται και στο κοινό που τον παρακολουθεί κάτω από τη σκηνή. «Δημιουργείται ένα δίκτυο πλέον στα live. Ταξιδεύω σε πόλεις και πλέον ξέρω ότι θα βρω συγκεκριμένους ανθρώπους από κάτω. Υπάρχει αυτό το δίκτυο και όλο και πυκνώνει και γεννά κάτι που είναι ζωντανό και παλλόμενο -αυτή είναι η στιγμή για μένα που κρίνει την επιτυχία μιας συναυλίας».

Περίπου ένα χρόνο πριν, στη συναυλία του στο Floyd, την ώρα που έπαιζε το κομμάτι-που-έχουμε-πει-ότι-δεν-θα-αναφέρουμε εμφανίστηκε στην οθόνη ένα τεράστιο «Όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια». Επικράτησε παροξυσμός -τη στιγμή που έπαιζε την πιο μεγάλη του επιτυχία, έπαιρνε μια ξεκάθαρη πολιτική θέση.

«Δεν μπορώ να γίνω φωνή άλλων. Μπορώ όμως μέσα στη δική μου φωνή να ακούω τους άλλους ανθρώπους γιατί έτσι κι αλλιώς αυτό κάνω ως δημιουργός. Ακούω τι γίνεται γύρω μου, άλλους ανθρώπους, καταστάσεις, οτιδήποτε», εξηγεί.

«Φασεϊσμός» και σύνθια

Τα κομμάτια του Pan Pan έχουν συνάφεια με το σήμερα. Αυτό δεν σημαίνει πως σχολιάζουν την επικαιρότητα, θα χάνονταν έτσι στη δίνη του feed, ακουμπάνε όμως σε ζητήματα όπως η αποδοχή, οι ματαιώσεις, οι πολλαπλές ταυτότητες, οι αντιφάσεις της ενήλικης ζωής.

Γεννήθηκαν σε ένα δωμάτιο, ο δημιουργός τους όμως σαν ένα μαγικό πλάσμα κρυφάκουγε στις μεσοτοιχίες, καθόταν αόρατος στο τραπέζι μας, πετούσε στη συχνότητα που ταξιδεύουν τα μηνύματα του inbox μας.

«Ο τρόπος που να διατηρώ μια ζωντάνια είναι αυτός: μέσα από την επαφή με μια σκέψη νεότερη, όχι απαραίτητα ηλικιακά, αλλά προσαρμοσμένη στις ανάγκες του σήμερα, στο τι συμβαίνει. Εκεί που βαλτώνει η σκέψη μου είναι όταν μπλέκω με ανθρώπους που βαριούνται, έχουν κουραστεί και λένε ‘‘Έτσι είναι τα πράγματα’’».

Θα χρησιμοποιήσω μια καθόλου φρέσκια λέξη και θα πω ότι ο Pan Pan έχει κατακτήσει ένα coolness. Η μουσική του ακούγεται πολύ, το τραγούδι-που-δεν-λέμε-τον-τίτλο-του παίζει συνέχεια και ο ίδιος εξακολουθεί να διατηρεί αυθεντικότητα σε όσα κάνει.

«Δεν ξέρω τι αληθινά σημαίνει “είσαι η φάση”. Η φάση έρχεται και φεύγει. Αν υπάρχει κάποιο coolness είναι αυτό: πίστεψα στον εαυτό μου και μάλλον έχει νόημα να πω τα πράγματα που έχω να πω, με τον τρόπο που θέλω να τα πω. Είναι κάτι αμφίδρομο».

Η μεγάλη αγκαλιά με το κοινό

Εξάλλου, ποτέ δεν ήθελε να είναι αυτός ο τύπος που βρίσκεται στη σκηνή, απομονωμένος, και από κάτω είναι το κοινό, επιζητεί την επαφή, τον συντονισμό. «Θέλω πλέον να ερχόμαστε και σωματικά κοντά -πάντα με σεβασμό στο χώρο και τα όρια κάθε ατόμου- το άγγιγμα να αποκτά και φυσική υπόσταση».

Το ίδιο κάνει και με την μπάντα του. Πριν βγουν στην σκηνή, μουσικοί και γκεστς κάνουν μια μεγάλη αγκαλιά για να γίνουν στη συνέχεια «μια μεγάλη αγκάλια με τον κόσμο».

Στο live της Αθήνας θα δοκιμάσει κάτι πολύ συγκεκριμένο πάνω σε αυτή την ιδέα, αλλά προφανώς δεν θέλει να μας αποκαλύψει περισσότερες λεπτομέρειες. Ένα πάρα πολύ αγαπημένο τραγούδι θα το βιώσουμε με έναν ιδιαίτερο τρόπο που πιθανόν να φέρει πολύ κοντά όσους βρισκόμαστε κάτω από τη σκηνή.

Και αν γινόταν κάτω από τη σκηνή να βρεθεί ένας δικός του ήρωας; «Αυτός θα ήταν ο Όπτιμους Πράιμ», λέει Τη Δευτέρα το βράδυ ας ρίξουμε μια ματιά προς τις κόκκινες υψικάμινους της Τεχνόπολης -ποτέ δεν ξέρεις.

*Ευχαριστούμε το Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3, Αθήνα) για τη φιλοξενία.

**Αγοράστε εισιτήρια για όλες τις κορυφαίες εκδηλώσεις στο inTickets.gr.