Περισσότεροι από 40.000 άνθρωποι, κάθε ηλικίας αλλά κυρίως νέοι, συγκεντρώθηκαν το βράδυ του Σαββάτου σε έναν υπαίθριο χώρο δίπλα στο ΟΑΚΑ για να δουν από κοντά έναν καλλιτέχνη που δεν εμφανίζεται στην τηλεόραση, που δεν δίνει συνεντεύξεις, που δεν κάνει promo. Και παρ’ όλα αυτά — ή ίσως ακριβώς για όλα αυτά — έχει εξελιχθεί, χωρίς υπερβολή, σε ένα από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα της σύγχρονης ελληνικής ραπ σκηνής. Ο Bloody Hawk δεν είναι φαινόμενο· είναι ανάγκη. Και αυτό που συνέβη πριν λίγες μέρες ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια επιτυχημένη συναυλία.
Ήταν ένα κάλεσμα. Μια κραυγή ταύτισης. Γιατί αυτό που προσφέρει ο Μπλάντι (όπως τον αποκαλούν οι νεαροί θαυμαστές του) δεν είναι μόνο μουσική για να διασκεδάσεις, αλλά κυρίως στίχοι για να νιώσεις. Και το κοινό, αμέτρητα πρόσωπα στραμμένα προς τη σκηνή αλλά με την ψυχή να βυθίζεται βαθιά μέσα τους, αυτό έμοιαζε πως ήρθε να κάνει.
Φωτό: Ζήσης Τσούμπος
Μόνο ο ΛΕΞ έλειπε από το line-up των συνηθισμένων συνεργατών του – ο οποίος ΛΕΞ θα εμφανιστεί στον ίδιο περίπου χώρο σε λίγες ημέρες και αναμένουμε με περιέργεια να δούμε αν σκοπεύει να στήσει μια τόσο μεγάλη παραγωγή με βιντεοθόνες και πολύ προσεγμένα visuals.
Ήταν όλοι εκεί: από ράπερς μέχρι έντεχνους
Κατά τα άλλα, όλοι ήταν εκεί: ο Toquel με τον οποίο ο Bloody Hawk μοιράζεται τα «Αεροπλάνα» ένα κομμάτι που μετρά ήδη 21 ημέρες στο #1 του ελληνικού Spotify. Ο Dani Gambino και ο Wang, με τους οποίους είχε συναντηθεί για πρώτη φορά στο ιστορικό «The Deal» – το πρώτο ελληνικό EP με τρεις ράπερς σε απόλυτη ισοτιμία. Ο παιδικός του φίλος, Trouf. Ο Νέγρος του Μοριά, με τον οποίο έχουν συμπράξει στο εθιστικό «Κάπως Αλλιώς», με τη συγκινητική μνεία (για εμάς τους Ξανθιώτες τουλάχιστον) στον Μάνο Χατζιδάκι. Ο Mateos Nps. Κι ακόμη, ο πάντα ευγενής Beats Pliz που είχε αναλάβει χρέη MC. Κάπου εκεί, κι η Μαρίνα Σάττι – η οποία έκανε μια εμφάνιση-έκπληξη ερμηνεύοντας μαζί του το πολύ ωραίο «Δε Φοβάμαι».
Φωτό: Ζήσης Τσούμπος
Το κοινό ήταν αρκετά ετερόκλητο. Πολλοί γονείς που συνόδευαν τα έφηβα παιδιά τους έμοιαζαν λίγο χαμένοι, άλλοι είχαν φροντίσει να ενταχθούν επιδέξια στο περιρρέον κλίμα – μερικοί γνώριζαν και πολλά από τα τραγούδα. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους, νέα αστέρια όπως η LILA, αλλά και πιο βετεράνοι καλλιτέχνες όπως ο Κωστής Μαραβέγιας και ο Μίλτος Πασχαλίδης, για τον οποίο ειπώθηκε το αστείο «λες να ακούσει το “Αντιγονιδών” σουρωμένος;» (μια αναφορά στον στίχο που λέει ότι ο Bloody ακούει Πασχαλίδη σε μη νηφάλια κατάσταση). Οι γονείς του (η Ροδούλα και ο Σπύρος, νέοι και όμορφοι) έδωσαν το «παρών», το ίδιο και οι γλυκύτατες (επίσης όμορφες) αδελφές του αλλά και η κοπέλα του την οποία ευχαριστεί πάντα στο τέλος «επειδή τον ανέχεται».
Δεν υπάρχει ραπ χωρίς αυθεντικότητα
Τις τιμά πάντα τις σταθερές του αξίες ο Bloody Hawk και ίσως για αυτό να φτιάχνει τραγούδια που μπορεί να ακουστούν από έναν 15χρονο με ερωτική απογοήτευση ή παρατεταμένη μελαγχολία αλλά και από έναν ώριμο ακροατή που ξαναπιάνει τον εαυτό του απ’ την αρχή. Η τριλογία «Φθηνά τρικς» που ολοκληρώθηκε πρόσφατα με το «Φθηνά τρικς 3» αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως από τις πρώτες του δουλειές, όπως το «Κομπλεξικό», μέχρι τα πιο πρόσφατα έργα του, αποφεύγει την επιτήδευση και προτιμά την ειλικρίνεια. Οι στίχοι του μοιάζουν με αποσπάσματα από ημερολόγιο. Δεν είναι ρίμες· είναι εκμυστηρεύσεις.
Φωτό: Ζήσης Τσούμπος
Ο Νικόλας Κίτσος από την Ξάνθη, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, δεν έγινε ράπερ για να ανέβει στη σκηνή. Έγινε για να βγάλει από μέσα του ό,τι δεν μπορούσε να κρατήσει άλλο κρυμμένο. Ξεκίνησε έφηβος να μετατρέπει την καθημερινότητα και τον ψυχικό του κόσμο σε στίχους. Και μέσα από μια σχεδόν εμμονική προσήλωση στον ήχο και τον λόγο, έφτιαξε ένα σώμα έργου που λειτουργεί σαν ψυχογραφία μιας ολόκληρης γενιάς. Υπάρχει εδώ πόνος, μοναξιά και αγωνία, πολλά ζόρια, πολλές αντιξοότητες αλλά και αισιοδοξία, η κρυφή ελπίδα ότι «όλα θα παν’ καλά» όπως λέει και στα υπέροχα «Φανάρια».
Η θετική επιρροή του Bloody Hawk
Δεν θα φοβηθώ να ισχυριστώ ότι τον θεωρώ θετική επιρροή για τους νεότερους. Δεν είναι μόνο πως αποτελεί ζωντανό παράδειγμα του ότι αν δώσεις την ψυχή σου σε κάτι, αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, δεν θα συνωμοτήσει το σύμπαν φυσικά για να το αποκτήσεις, απλώς με πολύ μόχθο θα τα καταφέρεις. Είναι και η ενδοσκόπηση που κάνει στα κομμάτια του, μια στοχαστική διαδικασία με την οποία τα νέα ειδικά αγόρια δεν εξοικειώνονται εύκολα.
«Το Eικοσάλεπτο», ας πούμε, είναι από εκείνα τα κομμάτια που, αν σε πετύχουν σε μια ευάλωτη φάση της ζωής σου, όταν ακόμη βρίσκεσαι υπό διαμόρφωση, μπορούν να σε μετακινήσουν ηθικά. Να σου μάθουν μια εκδοχή της ενσυναίσθησης.
«ΕΜΕΙΣ»: το μότο του Bloody Hawk
Αυτού του τύπου οι συναυλίες είναι απόλυτα προσωποπαγείς, δεν υπάρχει ας πούμε μπάντα, μόνο ένας τύπος με το μικρόφωνο του επάνω στη σκηνή και σημασία έχουν αποκλειστικά αυτά που λέει. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ναρκισσισμό όμως ο Bloody φαίνεται να αγαπάει τόσο πολύ τους συνεργάτες και συνοδοιπόρους του, τους το λέει κιόλας, και επιμένει στην κοινότητα, το μαζί, τη γειτονιά, αυτό το «Εμείς» που επαναλαμβάνεται στο ρεφρέν στο «Για την ομάδα και μόνο».
Φωτό: Ζήσης Τσούμπος.
Όποιος θέλει να καταλάβει περισσότερα για αυτόν τον καλλιτέχνη δεν έχει παρά να βυθιστεί στα άλμπουμ του. Ωραία θα ήταν επίσης να βλέπαμε το καλοκαίρι σε κάποιο θερινό σινεμά και το ντοκιμαντέρ «Εμείς: Μια Ταινία για τον Bloody Hawk» των Στέλιου Κοτιώνη και Ορέστη Πλακιά, σε σενάριο της Φαίδρας Βόκαλη και του Κωστή Θεοδοσόπουλου όπου εξηγεί, μεταξύ πολλών άλλων, γιατί είναι τελειομανής και γιατί θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο του λόγου του — κάτι που το επιτυγχάνει πλήρως μέσα από τη μουσική του.
Εκεί είναι όλος ο εαυτός του.
Χωρίς φίλτρα, χωρίς ευκολίες, χωρίς άμυνες. Αυτό που κατάφερε στο ΟΑΚΑ δεν ήταν απλώς το επιστέγασμα μιας ήδη σημαντικής καριέρας. Ήταν η θορυβώδης επικράτηση μιας στάσης ζωής που δεν θέλει να κάνει κρότο με οτιδήποτε άλλο πέραν των τραγουδιών – και της αλήθειας.
