Τα κατάφερε ο Φοίβος Δεληβοριάς κι έφτιαξε έναν θεσμό της καλοκαιρινής Αθήνας που γράφει τη δική του ιστορία τα τελευταία χρόνια. Ο καθένας έχει τα ιδιωτικά του highlights από την Ταράτσα του: προσωπικά δεν νομίζω να ξεχάσω τη Γαλάνη live στο «Κάθε Σεπτέμβρη» ή την πρώτη φορά που συναντήθηκαν επί σκηνής η Μαρία Παπαγεωργίου με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά.
Δεν είμαι σίγουρος τι περίμενα από το φετινό πρόγραμμα, σίγουρα όμως δεν περίμενα ότι αυτή θα ήταν η καλύτερη Ταράτσα που έχω δει ποτέ. Στην τωρινή εκδοχή του δημοφιλούς θεάματος ο Φοίβος Δεληβοριάς πήρε σοφά την απόφαση να γράψει μόνο του τα κείμενα -εντάσσοντας φαντάζομαι στην τελική εκδοχή των επιθεωρησιακών νούμερων τις επιτυχημένες ατάκες και τους αυτοσχεδιασμούς που προέκυψαν κατά τις πρόβες με τους συνεργάτες του- κι αυτό έχει βοηθήσει πολύ στο να αισθάνεσαι μια συνοχή που ενίοτε έλειπε. Έχει δέσει όμως και το γλυκό, πετάει η ομάδα που λέμε και αποπνέει κάτι παρεΐστικο που σε συνεπαίρνει με το που εμφανίζονται όλοι τους επάνω στη σκηνή.
Η πιο πολιτική «Ταράτσα», σκετς που δεν θα ξεχαστούν
Αν υπάρχει ένα μήνυμα φέτος αυτό μάλλον είναι η παράκληση να μην είμαστε αμέτοχοι θεατές, όχι μόνο εκεί στο θέατρο Αλσος, αλλά και στη ζωή, στα κοινά, στην κοινωνία. Ο καναπές ως σύμβολο νωθρότητας και βολέματος αναφέρθηκε αρκετές φορές, το ίδιο και η τηλεόραση ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως φορείς αποβλάκωσης. Τα πολιτικά σχόλια ήταν ευφυή, καίρια και ισορροπημένα χωρίς ευκολίες και συνθηματολογία της πλάκας.
Φωτό: Δημήτρης Μακρής
Κανένα σκετς της Ταράτσας δεν θα ξεπεράσει ποτέ imho τη συνέντευξη του Λευτέρη Παπαδόπουλου στη Βίκυ Φλέσσα, όμως φέτος όλα τα νούμερα είναι αστεία, με τον αστείρευτο Θανάση Αλευρά να αποτελεί το μεγάλο ατού. Η φάση στην οποία παριστάνει τη Βουγιουκλάκη channelling Κατερίνα Λιόλιου είναι ξεκαδιστική. Η Γαλήνη Χατζηπασχάλη και ο Πάνος Παπαδόπουλος είναι απίστευτα χαρισματικά πλάσματα του θεάτρου και η συμβολή τους εδώ αποδεικνύεται καθοριστική.
Η Νεφέλη Φασούλη αυτό το κορίτσι με την υπέροχη φωνή και μια δροσιά που σε αφήνει άναυδο υπηρετεί με άνεση ό,τι άλλο χρειάζεται να κάνει.
Αξίζει μια εύφημος μνεία και στους χορευτές και την Εύη Σούλη που επιμελήθηκε την κίνηση όλων, η μπάντα δεν παίζεται (οι ικανότητες και η εμπειρία τους φαίνονται ξεκάθαρα στο πως προσαρμόζονται στα τερτίπια των καλεσμένων), ενώ και ο Άγγελος Τριανταφύλλου ως σκηνοθέτης έχει αφήσει αυτό το θέαμα να αναπνεύσει με πολύ επιδέξιο τρόπο.
Δεν γίνεται να μην αναφέρω ότι ο ίδιος ο Φοίβος είναι εκπληκτικός ως Άδωνις Γεωργιάδης σε ένα από τα νούμερα -αυτό, ναι, είναι σάτιρα- αλλά και το πόσο μου άρεσε το σκετς κατά των υπερβολών του κινήματος πολιτικής ορθότητας (το οποίο στηρίζω φουλ, μην παρεξηγηθώ) όταν τα βέλη του στρέφονται σε εποχές που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Δεν χρειάζεται να εστιάζουμε εμμονικά στα κακώς κείμενα του παρελθόντος, «the past is still the past the bridge to nowhere» που λέει και ο Sufjan Stevens, το θέμα είναι από εδώ και πέρα τι κάνουμε.
Φωτό: Δημήτρης Μακρής
Χθες κόλλησε ωραία σε αυτή τη σκέψη και η εμφάνιση της Κατερίνας Βρανά, η οποία έχει ομορφύνει πολύ και η οποία εστίασε στον casual σεξισμό και μισαναπηρισμό που ακόμη καλά κρατεί στη χώρα μας ειδικά. Αντιρρήσεις έχω μόνο για το σκετς με την πνευματίστρια ονόματι Κόμπρα, κρατάει λίγο παραπάνω από όσο χρειάζεται και σαν μην κολλάνε και όλα τα κομμάτια που χρησιμοποιούνται ως πηγή έμπνευσης – η «LOLA» της Μαρίνας Σάττι με τον τόσο καταιγιστικό ρυθμό δεν προσφέρεται ας πούμε για να κάνεις wordplay, τα λόγια χάνονται.
Κατερίνα Στανίση: ένα guest της «Ταράτσας» που θα μνημονεύουμε για χρόνια
Στην Ταράτσα φυσικά τη διαφορά την κάνει πάντα ο εκάστοτε καλεσμένος και πόσο χαρούμενοι γίναμε όλους η παρουσία της Κατερίνας Στανίση. Ζωντανή φλόγα του λαϊκού τραγουδιού την αποκάλεσε ο Φοίβος (αν δεν κάνω λάθος – ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που δεν κράτησα κάποια σημείωση). Βγήκε παρέα με τον μπουζουξή της (τον Γιώργο Παγώνη) με τον αέρα της έμπειρης τραγουδίστριας που έχει φυσικά ακονίσει το θέμα της άμεσης επικοινωνίας με τους θεατές. Είπε φυσικά τα μεγάλα σουξέ της («Μυστικέ μου έρωτα» και «Σε έχω κάνει θεό» – μεταξύ άλλων), σε ερμηνείες γεμάτες συναίσθημα και με καλή φωνή, αλλά τραγούδησε και παρέα με τον Φοίβο το «Απόψε Φίλα Με».
Φωτό: Δημήτρης Μακρής
Ξέρω ότι γίνεται κατάχρηση της λέξης αυθεντικότητα τα τελευταία χρόνια όμως πώς αλλιώς να περιγράψεις τη στάση και τη συμπεριφορά της; Όσο ψημένη κι αν είναι στη νύχτα κουβαλάει έναν αλλοτινό κώδικα ήθους και αξιών, αυτό που ίσως κάποτε λέγαμε μπέσα, και δεν είναι τυχαίο πως περιγράφοντας την πρώτη επικοινωνία της με τον Φοίβο τον αποκάλεσε επανειλημμένως ευγενέστατο.
Αυτό το θηρίο της πίστας κουβαλάει μια έμφυτη ευγένεια και κάτι ταπεινό, το αναγνώρισε και στον Δεληβοριά κι αυτός νομίζω συγκινήθηκε και την κοίταζε με λατρεία. Η εξωστρέφεια της δεν έχει πάντως τίποτα από την ψεύτικη μαγκιά με την οποία συμπεριφέρονται συχνά νεότερες ντίβες των νυχτερινών μαγαζιών.
Φωτό: Δημήτρης Μακρής
Η Στανίση είπε και το «Στο κουτούκι του Γιαβρή», ένα τραγούδι του Νίκου Καρανικόλα και του Λευτέρη Χαψιάδη από τον τρίτο προσωπικό δίσκο της με τίτλο «Τι να θυμηθώ από σένα», το οποίο κρύβει και μια πολύ συγκινητική ιστορία από πίσω του.
Το άκουγα γράφοντας αυτό το κείμενο και αναλογιζόμουν ότι έχουμε φορέσει οι νεότεροι σε αρκετούς καλλιτέχνες της γενιάς της και με αντίστοιχες πορείες την ταμπέλα του καλτ, κάτι που τους αδικεί. Οι φωνές τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και δεν ταυτίζονται μόνο με τα ξενύχτια της εκτόνωσης ή την καψούρα αλλά και με πολύ πηγαία και μεγάλα συναισθήματα όπως το πένθος. Εξ ου και ο λαός τους λάτρεψε άνευ όρων.
