Το 24ο Athens Jazz, ανοίγει τις πύλες του στην Τεχνόπολη του δήμου Αθηναίων, την Δευτέρα 26 Μαΐου και ρίχνει αυλαία την Κυριακή 1 Ιουνίου, με ελεύθερη για το κοινό είσοδο. Η φετινή διοργάνωση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του δημοσιογράφου και πολύτιμου συνεργάτη Γιώργου Χαρωνίτη, του ανθρώπου που με τη γνώση και το πάθος του για τη μουσική στήριξε ουσιαστικά το Athens Jazz από τα πρώτα του βήματα και συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής του ταυτότητας.
Για μια εβδομάδα, 21 μπάντες από 19 διαφορετικές χώρες από όλο τον κόσμο θα βρεθούν στη σκηνή της Τεχνόπολης για να παρουσιάσουν από funk, afrobeat και electro grooves μέχρι punk ενέργεια, rave παλμούς, ψυχεδελικά solos και shows.
Enrico Rava © Roberto Cifarelli
Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που θα εμφανισθούν ο Ενρίκο Ράβα , o Ιταλός συνθέτης και τρομπετίστας, από τις εμβληματικές μορφές της ευρωπαϊκής τζαζ. Την Πέμπτη 29 Μαΐου, θα ανέβει στην σκηνή της Τεχνόπολης με το νέο του project, τους Fearless Five. Σε αυτό, ο θρυλικός τρομπετίστας επιλέγει τέσσερα φρέσκα πρόσωπα της ιταλικής τζαζ σκηνής Αυτά τα πρόσωπα δεν είναι άλλα από τους Ματέο Πάγγι στο τρομπόνι, Φρανσέσκο Ποντιτσέλι στο κοντραμπάσο, Evita Polidoro στα ντραμς και το τραγούδι και ο Φρασνέσκο Ντιοντάτιστην κιθάρα.
Ο Ενρίκο Ράβα εμφανίστηκε στη σκηνή της τζαζ στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και σχετικά γρήγορα καθιερώθηκε ως ένας από τους πιο πειστικούς σολίστ της ευρωπαϊκής τζαζ σκηνής. Ποιητικός, λυρικός και συγκινητικός με φρεσκάδα στον ήχο του, ανάμεσα στην πλούσια δισκογραφία του, αξίζουν να μνημονευτούν άλμπουμ όπως τα «Quartet» (ECM 1978), «Rava l’opera Va» (Label Bleu 1993), «Easy Living» (ECM 2004), «Tati» (ECM 2005), «The Words and the Days» (ECM 2007), «New York Days» (ECM 2009), «Tribe» (ECM 2010) και «On The Dance Floor» (ECM 2012). Μακρύς είναι ο κατάλογος των μουσικών με τους οποίους έχει συνεργαστεί, Ιταλών, Ευρωπαίων, Αμερικανών. Μεταξύ άλλων οι Στέφανο Μπολάνι, Τζο Χέντερσον, Τζον Αμπερκρόμπι, Πατ Μέθενι, Άρτσι Σιπ, Μίροσλαβ Βίτους, Τζο Λοβάνο, Ρίτσαρντ Γκαλιάνο, Μαρσιάλ Σολάλ, Στιβ Λέισι, Μάρκε Τάνερ, Τζον Σκόφιλντ κ.λπ.
Μεταξύ πολλών άλλων, το 2011, κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Συναντήσεις με εξαιρετικούς μουσικούς: Η ιστορία της τζαζ μου». Σε αυτό το βιβλίο, ο Ράβα ανατρέχει στην ιστορία της καριέρας του μέσα από συνεχείς συναντήσεις με εξαιρετικούς μουσικούς, από πάντα σουρεαλιστικές και μερικές φορές πικρές ιστορίες.
Στην συνέντευξη του, στο ΒΗΜΑ με αφορμή την εμφάνισή του, στις 29 Μαΐου, στο Athens Jazz, ο Ενρίκο Ράβα θεωρεί ότι η σχέση του με την μουσική ξεκίνησε όταν η μητέρα του ήταν έγκυος σε αυτόν. «Καθώς ήταν πολύ καλή κλασική μουσικός και εξασκούνταν πολύ. Με την τζαζ ξεκίνησα όταν ήμουν 7 ετών και ερωτεύτηκα τους δίσκους του μεγαλύτερου αδερφού μου: Άρμστρονγκ, Μπιξ Μπάιντερμπεκ, Τζέλι Ρολ Μόρτον κ.λπ. Με την τρομπέτα το 1956, όταν ο Μάιλς Ντέιβις έπαιξε στην πόλη μου (σ.σ. Τεργέστη). Ήταν κάτι τόσο δυνατό και όμορφο που μερικές εβδομάδες αργότερα αγόρασα μια τρομπέτα και άρχισα να τη μαθαίνω μόνος μου».
Δεν μιλά πολύ, ο λόγος του σύντομος και κοφτός, πιστεύει ότι μέσα «στα χρόνια έχω παραμείνει ο ίδιος και όσον αφορά την τζαζ και αυτή έχει ακολουθήσει την φυσική εξέλιξη της ζωής». Το βιβλίο του το έγραψε όχι διότι ένιωσε κάποια ιδιαίτερη ανάγκη, αλλά λόγω προτροπής του εκδότη του. «Μου πρότεινε να γράψω ένα βιβλίο για τον εαυτό μου και μου έδωσε μια καλή προκαταβολή. Ξεκίνησα και διαπίστωσα ότι διασκέδαζα πολύ κάνοντας το». Δεν πιστεύει ότι μπορούμε να μιλάμε για τον μεγαλύτερο καλλιτέχνη της τζαζ. «Ο μεγαλύτερος δεν υπάρχει. Ίσως ο Λούις Άρμστρονγκ, αφού εφηύρε πολλά πράγματα και είναι ο πατέρας όλων. Μπορώ να σας πω ποιος είναι ο αγαπημένος μου: ο Μάιλς Ντέιβις. Λόγω του οράματός του για τη μουσική, της δραματουργίας του και του ήχου του.» Σχημάτισε τους Fearless Five, όταν άκουσε τους μουσικούς «τους αγάπησα αμέσως και ένιωσα ότι έπρεπε να φτιάξω ένα νέο συγκρότημα».
Όσον αφορά το πρόγραμμά του στην συναυλία, η επιλογή του εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. «Από την ακουστική, το κοινό, το πώς νιώθουμε κ.λπ. Συνήθως αποφασίζω την τελευταία στιγμή. Τέλος πάντων, έχουμε ένα τεράστιο ρεπερτόριο». Έχοντας συμπληρώσει μισό και πλέον αιώνα παρουσίας στη μουσική ακόμη δεν έχει ανακαλύψει από πού αντλεί δύναμη. «Δεν έχω ιδέα. Στην πραγματικότητα, είναι ένα μυστήριο. Πιθανώς η τεράστια ευχαρίστηση που νιώθω όταν βρίσκομαι στη σκηνή με το συγκρότημα. Όσο για επόμενα σχέδια του, η απάντηση που δίνει το λιγότερο ξαφνιάζει. Στην ηλικία μου (γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου 1939) το μόνο σχέδιο είναι να προσπαθήσω να επιβιώσω μέχρι αύριο».
