Στις 14 Μαΐου του 1939 η Περουβιανή Λίνα Μεδίνα έφερε στον κόσμο με καισαρική ένα υγιέστατο αγοράκι. «Σιγά την είδηση», θα πείτε, και με το δίκιο σας. Πάνω από 200 παιδιά γεννιούνται κάπου ανά τον κόσμο κάθε λεπτό που περνάει. Η πρωτοτυπία ωστόσο εδώ έγκειται στο ότι, όταν συνέβη η γέννα, η Λίνα ήταν μόλις λίγο πάνω από 5 ετών. Έχοντας περίοδο από τα 2 της, η Λίνα Μεδίνα αποτελούσε και αποτελεί ιατρικό παράδοξο.
Αυτό που δεν αποτελεί παράδοξο είναι ο τρόπος που επετεύχθη η τεκνοποίηση. Αυτός ήταν ο παραδοσιακός σε τέτοιες περιπτώσεις, πράγμα που σημαίνει ότι η πεντάχρονη βιάστηκε. Ποτέ δεν αποκάλυψε από ποιον. Οι λάτρεις της στατιστικής και πάλι δεν θα συγκλονιστούν. Η παιδική σεξουαλική κακοποίηση είναι μια σταθερά στις κοινωνίες μας πιο ισχυρή, θα τολμούσε να πει κανείς, και από τον δείκτη γεννήσεων.
Έναν αιώνα σχεδόν μετά την παράδοξη εγκυμοσύνη της Μεδίνα, η εγκυμοσύνη ως θέμα διατηρεί αμείωτη τη θέση της στα κεντρικά πολιτικά διακυβεύματα. Μπορεί με τον καιρό η ισχυροποίηση του δικαιώματος της γυναίκας να επιλέγει η ίδια τι θα κάνει με το σώμα της να είναι ένα γεγονός, γεγονός παραμένει ωστόσο και το ότι η πατριαρχική επιβολή δεν έχει πάψει να είναι ενεργή.
Μια προφανής τέτοια διάσταση είναι φυσικά όλη η δεξιά και «εναλλακτική» δεξιά (alt-right) ατζέντα περί δημογραφικής απειλής, που εξακολουθεί να οραματίζεται τη γυναίκα ως αναπαραγωγική μηχανή, όσο φυσικά και η ρητορική κατά των αμβλώσεων, θεμελιωμένη -υποτίθεται – στα απαράβατα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού.
Μια άλλη όψη της πατριαρχίας, η οποία δένει όμορφα με το κυνήγι των στόχων και την αποθέωση της αποδοτικότητας, περνά συχνά απαρατήρητη. Πρόκειται για τη μετατροπή της ελεύθερης διάθεσης του σώματος στον καταναγκασμό της επίτευξης κάθε δυνατής εμπειρίας. Σ’ αυτό το αφήγημα, για να ολοκληρωθούν, οι γυναίκες καλούνται να βιώσουν ταυτόχρονα και την επαγγελματική επιτυχία και
τη μητρότητα, καταλήγοντας συχνά εξουθενωμένες σε ένα κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον που δεν μπορεί να συνδράμει παρά μόνο όσες κατέχουν ήδη πλούτο.
Συχνό φαινόμενο είναι οι γυναίκες να στραφούν στη μητρότητα αφού πρώτα συγκεντρώσουν το απαραίτητο οικονομικό και πολιτισμικό κεφάλαιο Με αυτή την καθυστέρηση όμως, η δυνατότητα μιας φυσικής εγκυμοσύνης γίνεται πιο δυσχερής. Έτσι, καταφεύγουν στην ολοένα διογκούμενη βιομηχανία της αναπαραγωγής. Εξωσωματική γονιμοποίηση, πανάκριβη ορμονική θεραπεία και πάνω από όλα ψυχολογική πίεση. Την ώρα που οι εγκυμονούσες σελέμπριτι φωτογραφίζουν τις ιλουστρασιόν εγκυμονούσες κοιλιές τους (και καλά κάνουν), οι μέσες γυναίκες βιώνουν για άλλη μια φορά την ψυχολογική πίεση του «να γίνω μάνα».
Θα μου πείτε βέβαια πως υπάρχει η ύψιστη ανταπόδοση των μεγάλων λόγων, των εντυπωσιακών μπουκέτων και των λυρικών ευχών που συνοδεύουν μία φορά τον χρόνο τη Γιορτή της Μητέρας – το ζήσαμε και φέτος την προηγούμενη μόλις Κυριακή. Αλλά από τη Δευτέρα κιόλας, η ανθοδέσμη μαραίνεται στο βάζο, οι ευχετήριες κάρτες βρίσκουν τη θέση τους σε ένα συρτάρι και οι αγαπημένες μητέρες αντιμετωπίζουν ξανά τη μεγάλη μάχη της καθημερινής επιβίωσης (όταν δεν πέφτουν νεκρές από το χέρι του γιου τους, σε άλλον έναν φόνο που δεν θα αποκληθεί γυναικοκτονία), σίγουρες -αφού όλοι και όλες το λένε- πώς το «θαύμα» της ζωής αντισταθμίζει όλους τους κόπους και τις θυσίες – εξάλλου, επιλογή τους δεν είναι;
Από την πλευρά του, βέβαια, ο μεγάλος ιταλός συγγραφέας και ποιητής Τσέζαρε Παβέζε, έχοντας ίσως στο μυαλό του άλλους κόπους και άλλες θυσίες, είχε πει : «Κι ας λένε ό,τι θέλουν οι ήρωες. Να υποφέρεις είναι βλακεία».
