Ο Ηρόδοτος έλεγε ότι «στην ειρήνη, οι γιοί θάβουν τους πατεράδες τους. Στον πόλεμο οι πατεράδες θάβουν τους γιούς» .
Δυστυχώς στο απίστευτο έγκλημα των Τεμπών, χωρίς να υπάρχει πόλεμος στη χώρα μας, κάποιοι τραγικοί γονείς έθαψαν τα νέα παιδιά τους, λόγω της ακραίας εγκληματικής συμπεριφοράς ορισμένων προσώπων.
Ωστόσο, ακόμη και μέσα σε αυτή την οδύνη εξοργίζει και απωθεί το γεγονός, ότι κάποιοι δεν θέλουν ή δεν τολμούν- να ανιχνεύσουν έστω- τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες συγκεκριμένων Υπουργών.
Και αυτή η διαπίστωση φέρνει στο μυαλό μου την απίστευτη παρατήρηση την οποία είχε κάνει η Γαλλίδα ανακρίτρια, η οποία είχε διερευνήσει τη μεγάλη υπόθεση διαφθοράς ELF στη Γαλλία.
Έλεγε λοιπόν η ανωτέρω ανακρίτρια (λόγω της πικρής της εμπειρίας από τη σκοτεινή τούτη υπόθεση), ότι η Δικαιοσύνη έχει δομηθεί βάσει ενός υποθετικού άρθρου που προηγείται του Ποινικού Κώδικα και αποτελεί τον ελλείποντα κρίκο της αλυσίδας.
Τι λέει αυτό το άρθρο; Ότι « ο νόμος εφαρμόζεται σε όλους , πλην εκείνων που κατέχουν πολιτική ή οικονομική εξουσία» ( «Ζολύ, Η Δικαιοσύνη είναι υπόθεση όλων μας»).
Έχω την εντύπωση λοιπόν, ότι αυτό το συναίσθημα της ατιμωρησίας των πολίτικών προσώπων βιώνουμε και στην τραγική ιστορία των Τεμπών.
Γιατί κάνω αυτή την αναφορά;
Γιατί η πρόταση του κ. Ανδρουλάκη για τη σύσταση κοινοβουλευτικής επιτροπής η οποία θα διενεργήσει την προκαταρκτική εξέταση για τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες κάποιων Υπουργών θα είναι τραγικά ελλειμματική, αν περιοριστεί μόνο στον τότε Υφυπουργό κ. Τριαντόπουλο και στο πλημμέλημά της παράβασης καθήκοντος, το οποίο ούτως ή άλλως προϋποθέτει δόλο α’ βαθμού και είναι και δύσκολο να αποδειχθεί!
Τι εννοώ;
Είναι λοιπόν κατά την κρίση μου αδιανόητο, ότι δεν θα ανιχνευθεί, έστω, η δια παραλείψεως ποινική ευθύνη στο κακούργημα του άρθρου 291 του Ποινικού Κώδικα (:επικίνδυνες παρεμβάσεις στις συγκοινωνίες) δύο Υπουργών Υποδομών και Μεταφορών.
Του κ. Καραμανλή ο οποίος κατείχε το κυβερνητικό τούτο αξίωμα την ημέρα κατά την οποία συνέβη το έγκλημα και του κ. Σπίρτζη οποίος ήταν Υπουργός Υποδομών το προγενέστερο χρονικό διάστημα (αλλά πάντως μετά το 2014).
Και περαιτέρω :
Μου φαίνεται δύσκολο να αποδεχθώ, ότι δεν θα διερευνηθεί έστω, αν τα παραπάνω πολιτικά πρόσωπα είχαν την ιδιαίτερη νομική υποχρέωση (του άρθρου 15 του Ποινικού Κώδικα) να ελέγξουν για ποιο λόγο δεν είχε υλοποιηθεί το γνωστό σύστημα τηλεδιοίκησης των σιδηροδρόμων , το οποίο εάν υπήρχε θα μπορούσε να αποτρέψει το θάνατο των 57 ανθρώπων, γιατί θα έδειχνε ανάγλυφα ότι τα δύο τραίνα πήγαιναν στην ίδια μοιραία και θανατηφόρα διαδρομή.
Και όλα αυτά ενώ είχαν δοθεί οι απαραίτητοι οικονομικοί πόροι από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την εγκατάσταση του επίμαχου ηλεκτρονικού συστήματος.
Και μου προκαλεί επίσης εντύπωση, ότι και ο νέος αρχηγός του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ αντί να αφομοιώσει την ανωτέρω λογική για τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες των δύο Υπουργών, εμμένει περισσότερο στο χρονικό διάστημα μετά την τραγωδία (και στην «επιχείρηση συγκάλυψης» όπως την αποκαλούν πολλοί εκ μέρους της κυβέρνησης).
Όμως αυτό που περισσότερο ενδιαφέρει όλους μας και ιδίως τις οικογένειες των θυμάτων είναι οι αιτίες που οδήγησαν σε αυτό το τραγικό εγκληματικό συμβάν.
Βεβαίως πολλοί ισχυρίζονται, ότι στις Επιτροπές της Βουλής οι οποίες ελέγχουν τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες των πολιτικών προσώπων (σύμφωνα με το άρθρο 86 του Συντάγματος) επικρατεί ακραία κομματική πόλωση και διατυπώνονται συνήθως κατηγορίες οι οποίες δεν θα άντεχαν σε μια σοβαρή νομική θεώρηση στο πλαίσιο της συντεταγμένης ποινικής διαδικασίας.
Ωστόσο και σε αυτό το θέμα υπάρχει λύση (ήδη από το 2011).
Τι εννοώ;
Αν συγκροτηθεί τελικά τις επόμενες ημέρες η ανωτέρω Επιτροπή της Βουλής , τότε θα έχει τη διαδικαστική δυνατότητα να αναθέσει άμεσα τον έλεγχο των στοιχείων της κατηγορίας (π.Χ. της δια παραλείψεως ποινικής ευθύνης των παραπάνω Υπουργών) σε ένα τριμελές γνωμοδοτικό Συμβούλιο το οποίο θα αποτελείται από ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς που γνωρίζουν προφανώς νομικά (άρθρο 5 ν. 3126/2003)
Και θα ήταν ενδιαφέρον τότε να διαπιστώσουμε τι ακριβώς θα συμβεί:
Εάν, δηλαδή, θα συμφωνήσουν οι Βουλευτές όλων των κομμάτων στη χρησιμοποίηση της προκείμενης νομικής δυνατότητας, ώστε να μάθουμε την αλήθεια για την τραγωδία των Τεμπών.
Ή εάν θα «βουτηχτούν» στην παρακμή ενός άγριου κομματικού πολιτισμού, όπως συνήθως συμβαίνει.
Τέλος υπάρχει και ένα άλλο κρίσιμο ερώτημα. Ποιο;
Με άλλα λόγια : Θα τροποποιηθεί κάποτε επιτέλους το άρθρο 86 του Συντάγματος το οποίο προστατεύει υπερβολικά κατά την άποψη μου τα πολιτικά πρόσωπα;
Θυμίζω έτσι ότι σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη, όπως η Πορτογαλία, η ποινική δίωξη εναντίον πολιτικών προσώπων ενεργοποιείται από τις Εισαγγελικές αρχές (και όχι από τη Βουλή, όπως γίνεται στη χώρα μας).
Βεβαίως, η παραπομπή στο αρμόδιο Δικαστήριο διενεργείται με την άδεια της Βουλής και αυτό είχε γίνει με τον πρώην πρωθυπουργό της Πορτογαλίας Ζοζέ Σόκρατες που είχε κατηγορηθεί για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και φοροδιαφυγή.
Υπό το πρίσμα τούτο θεωρώ , ότι είναι εντελώς προβληματικό το να μην επιτρέπεται κατά την ελληνική νομοθεσία η έκδοση ενός εντάλματος σύλληψης εναντίον ενός Υπουργού (άρθρο 10 ν. 3126/2003).
Το συμπέρασμα; Όταν συμβαίνει ένα τραγικό έγκλημα και οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους (χωρίς να βρισκόμαστε σε καιρό πολέμου ) , τότε είναι αδιανόητο , κατά την κρίση μου, κάποιοι να μη τολμούν να ανιχνεύσουν τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες ορισμένων πολιτικών προσώπων!
Υ.Γ Οι εξελίξεις στην υπόθεση των Τεμπών πρέπει να κινηθούν με θεσμικό τρόπο. Είναι άλλο μέγεθος να κάνει κανείς κριτική στις επιλογές του Εφέτη-ανακριτή (αυτό επιβάλλεται στις δυτικές δημοκρατίες) και είναι εντελώς απαράδεκτο και καταδικαστέο μέγεθος να καλεί κάποιος τον κόσμο σε διαδικτυακό «λιντσάρισμα» της ίδιας δικαιοδοτικής αρχής (γιατί είναι και αξιόποινη πράξη).
O κ. Καλφέλης Γρηγόρης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ
