Η 28η Ιανουαρίου του 2025 αργοχαράζει. Η νεκρική πομπή που μεταφέρει το σκήνωμα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στην αλβανική γη, διασχίζει τα χωριά και τις πόλεις της Ελλάδος, που όργωσε όλη τη δεκαετία του ’50 ως κατηχητής. Και η πατρίδα που τον γέννησε, αποδίδει στον εν αποστρατεία έφεδρο αξιωματικό της, τις στρατιωτικές τιμές που του πρέπουν. Εκεί, στο τελευταίο της προπύργιο στην Κακαβιά, θα ειπωθεί το τελευταίο αντίο…
Το σκήνωμα του άλλοτε Τιτουλάριου Μητροπολίτη Ανδρούσης της Εκκλησίας της Ελλάδος θα παραδοθεί από τον Αντιπρόεδρο της 12μελούς Ιεράς Συνόδου Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο στην Εκκλησία της Αλβανίας, την οποία υπηρέτησε με αυταπάρνηση επί σχεδόν 34 χρόνια. Χρόνια προσφοράς και απόλυτης θυσίας.
Αργυρόκαστρο… Κορυτσά… Τίρανα… Βουλιαρέττες…
Η ίδια διαδρομή. Αυτήν ακολούθησε και στα τέλη Ιουλίου και στις αρχές Αυγούστου του 1992, τότε που ο Τιτουλάριος Μητροπολίτης ενθρονιζόταν στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο της κατεστραμμένης από τον Χότζα και τον Αλία Εκκλησίας της Αλβανίας.
Τότε γλυκοχάραζε η 2α Αυγούστου. Τα ατελείωτα πολυβολεία, ο κατεστραμμένος Ναός, τα τανκς, οι δύο μουσουλμάνοι βουλευτές και η δράκα των οπαδών του καθεστώτος που φώναζαν «έξω» και «ανάξιος», επειδή ήταν Ελληνας, δεν ανέκοψαν τον ενθουσιασμό του ιεραποστόλου της Αφρικής που φώναζε «Χριστός Ανέστη» στα ελληνικά, αλλά και στα αλβανικά, γιατί αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις που έμαθε.
Ηξερε ότι έπρεπε να μιλήσει στην καρδιά και την ψυχή τους, όπως μίλησε και στον μικρό Κωνσταντίνο. Τον γνώρισε στις αρχές του 2000, σε μια λειτουργία στην Αθήνα. «Είσαι Αλβανός; Ντρέπεσαι να μιλήσεις Αλβανικά;», τον ρώτησε, επειδή τον είχαν ενημερώσει ότι το παιδί δε θέλει να μάθει την γονική του γλώσσα. «Ναι» απάντησε το 10χρονο παιδί στα ελληνικά… «Εγώ είμαι ένας Ελληνας που έμαθα να μιλάω Αλβανικά και εσύ ντρέπεσαι να μιλήσεις την γλώσσα σου;», του απηύθυνε το ερώτημα ο Αρχιεπίσκοπος. Ο μικρός Κωνσταντίνος μεγάλωσε, σπούδασε – λογιστής σήμερα – υπηρέτησε τη στρατιωτική θητεία του στην πατρίδα μας και δεν ξεχνάει ποτέ εκείνα τα λόγια, γιατί επιτέλους, μετά από λίγο μπορούσε να μιλάει στο τηλέφωνο με τους λατρεμένους παππούδες του.
«Χριστός Ανέστη» ψέλνουν και σήμερα όλοι, καθώς υποδέχονται το σκήνωμα του Αρχιεπισκόπου, που ανέστησε μια ολόκληρη Εκκλησία από τις στάχτες της. Ο Καθεδρικός Ναός των Τιράνων ισάξιος, μεγαλύτερος και λαμπρότερος από τον Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας, έτοιμος να υποδεχθεί το σκήνωμα του ανθρώπου που τον εμπνεύστηκε, τον σχεδίασε, τον έχτισε…
Κι όλοι έτοιμοι να τον υποδεχθούν γιατί το «Χριστός Ανέστη» κατέκτησε τις καρδιές των Βορειοηπειρωτών, αλλά και των Αλβανών, των χριστιανών Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, αλλά και των μουσουλμάνων. Μαζί τους όμως τον «υποδέχονται» και οι ψυχές εκείνων των κληρικών και των πιστών που διώχθηκαν στα χρόνια της απολυταρχίας, αλλά και των Ελλήνων ηρώων του Αλβανικού μετώπου, που ενταφιάστηκαν μετά από 50 χρόνια.
Ο ίδιος ήταν εκεί για όλους. Τους τάισε, τους έντυσε, τους περιέθαλψε, τους κήδευσε.
«Αίγλη, δε θέλω μεταχειρισμένα ρούχα για τα παιδιά. Τα ρούχα των παιδιών πρέπει να είναι καινούργια, γιατί έχουν ανάγκη το καινούργιο», έλεγε στην αδελφή του Αίγλη Μαστρογιαννίτη και η Αίγλη συγκέντρωνε και έστελνε και οι «Πορευθέντες» – η ομάδα που τον στήριζε – έστελναν κι έστελναν… γιατί ο ίδιος ο Αναστάσιος ήταν Πορευόμενος…
