Το επταήμερο του Διόδωρου

Πέρυσι ήταν ήρεμα τα πράγματα τέτοια εποχή. Μετά τις εκλογές που μας έφεραν ΠΦΑ, όλοι περίμεναν να έρθει η άνοιξη, να πρασινίσει το λεφτόδεντρο, να δέσουν οι καρποί του, να αρχίσει να μοιράζει ο Βαρουφάκης. «Γιάνη, δώσ’ τα όλα» θα τραγούδαγε ο Αλέξης Τσίπρας συνοδεία νταουλιών και εμείς θα χειροκροτούσαμε τις αγορές που θα χόρευαν.

Χρειάστηκε ένας χρόνος να καταλάβουν οι ψηφοφόροι πως λεφτόδεντρο δεν υπήρχε –τόσο κουτόχορτο είχαν καταναλώσει όλα αυτά τα χρόνια. Και φέτος άλλοι βγήκαν με τα τρακτέρ στους δρόμους, άλλοι με τις γραβάτες, άλλοι με τις φόρμες της δουλειάς, άλλοι κράδαιναν τα κλειδιά των μαγαζιών τους –το πρώτο βήμα για τον σοσιαλισμό έγινε, οι ταξικές διαφορές καταργούνται.

Με αποτέλεσμα να πάθουν σύγχυση οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους: ακόμη και αστυνομικοί έβαλαν τις στολές τους και πήγαν στο Μέγαρο Μαξίμου να παραπονεθούν. «Τρεις κι εξήντα παίρνετε και τον κόσμο δέρνετε» θα φώναζαν στους συναδέλφους τους της πρωθυπουργικής φρουράς αν ήξεραν τα πολύ παλιά συνθήματα. Αλλά αυτοί απλώς κρατούσαν πλακάτ με συνθήματα –«Αλέξη, γιατί σκοτώνεις τον λαό σου;» έγραφε ένα από αυτά.

Αυτός που το κρατούσε πρέπει να είναι από οικογένεια βασιλοφρόνων και θυμάται το «Ισχύς μου η αγάπη του λαού», το μότο στον θυρεό των Γλύξμπουργκ. Αυτό που δεν είχε προσέξει ο αστυνομικός είναι ότι ο βασιλιάς δεν δεσμευόταν πως αγαπούσε και αυτός τον λαό, πως δηλαδή η αγάπη ήταν αμοιβαία· όποιος πιστεύει πως υπάρχει πάντα κάποιος αγαπημένος πατερούλης που αγαπά, τέτοια λάθη κάνει.

• Γιατί αυτό που αγαπούν βασιλιάδες και πολιτικοί είναι η εξουσία, ημερολόγιό μου. Ο λαός στην περίπτωση των βασιλιάδων είναι για να προσκυνά· στην περίπτωση των πολιτικών, οι πολίτες είναι για να ψηφίζουν. Εξι χρόνια τώρα λοιπόν οι πολίτες ψηφίζουν πολιτικούς που σκοτώνουν την οικονομία στο όνομα του λαού.

Για τούτο έξι χρόνια τώρα είμαι κατά των αντιμνημονιακών αγώνων που υποθάλπουν οι πολιτικοί –όχι μόνο οι αντιπολιτευόμενοι, ακόμα και όταν είναι στην εξουσία, όπως συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν χάνει ευκαιρία να χαιρετίσει τους «λαϊκούς αγώνες» εναντίον της κυβέρνησης. Οχι, δεν είναι σχιζοφρενείς: έτσι καλλιεργούν την ψευδαίσθηση πως κάποιοι εχθροί εκεί έξω φταίνε για το χάλι μας. Και οι σύμμαχοί τους, βέβαια, οι κούισλιγκ μερκελιστές, οι προηγούμενοι προδότες που κυβερνούσαν. Τώρα η λαοφίλητη κυβέρνηση απλώς κάνει «έντιμο συμβιδασμό» με τον υπέρτερο εχθρό, που θα έλεγε και ο ταξικός Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Μια απεργία την ημέρα την Ευρώπη κάνει πέρα –αυτό πιστεύω εγώ, ημερολόγιό μου. Ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση πως η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνιέται όπως ως τώρα ούτε οι πολιτικοί να συμπεριφέρονται όπως ως τώρα ούτε η οικονομία να λειτουργεί όπως ως τώρα ούτε να αγωνιζόμαστε όπως ως τώρα. Οχι άλλους αγώνες, όχι άλλες εκλογές –νισάφι πια.

Κακά μαντάτα

Αναρωτιέμαι: μετά από αυτά που έγιναν στην Κω, τι να αποφασίσει η Σουηδική Ακαδημία; Νομπέλ στους έλληνες νησιώτες που καλοδέχονται τους πρόσφυγες, πλην Κώων; Η χώρα της Χρυσής Αυγής και των συγκυβερνώντων ΑΝΕΛ θα τιμηθεί ως «χώρα ασύλου»;

• Ηταν εντυπωσιακό: κλειστά τα πάντα στα Λεχαινά και στα περίχωρά τους την Πέμπτη. Στην Αμαλιάδα, στον Πύργο, το ίδιο –έκανα επί τόπου παρατήρηση, ημερολόγιό μου. Τέτοια πάνδημη συμμετοχή σε απεργία δεν έχει ξαναγίνει. Μπα, δεν είναι για το Μνημόνιο, απεργούν οι πάντες γιατί συμβαίνει κάτι το πρωτοφανές: όπως και σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, καταστηματάρχες, αγρότες και ελεύθεροι επαγγελματίες του Νομού Ηλείας έμαθαν ότι στον άδικο τούτο κόσμο υπάρχουν φόροι και ασφαλιστικές εισφορές –και ότι πρέπει να τις πληρώνουν κιόλας! Αν είναι δυνατόν!

Και τα κακά μαντάτα τα έφεραν οι φίλοι του λαού: Τσίπρας, Κατρούγελως, Τσακαλώτος, Αποστόλου. Αυτοί που με νύχια και με δόντια πολεμούσαν την ξένη ακρίδα και τους ντόπιους πράκτορές της, τους φορομπήχτες Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλο, Παπαδήμο, Χαρδούβελη –ποιος δεν θυμάται το εξευτελιστικό και λαοκτόνο «ημέιλ Χαρδούβελη»; Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτη; Το πρόβλημα είναι πως κανείς δεν μαθαίνει τίποτα, ποτέ, σε αυτή τη χώρα.

• Εγώ μαθαίνω να τακτοποιώ λογαριασμούς με το παρελθόν, ημερολόγιό μου. Εδώ που κάθομαι και γράφω με τον Μπούφο πάνω από τον ώμο μου να ελέγχει κάθε λέξη, αντικρίζω στο βάθος, πάνω από την πέργκολα με τις πασιφλόρες το Κάστρο της Ιζαμπώς –παρεμβάλλονται κάτι άθλιοι ηλιακοί θερμοσίφωνες στη γραμμή του βλέμματος αλλά τους αντιπαρέρχομαι. Τι είναι η αισθητική μπροστά στην υπερθέρμανση;

Λογαριάζω λοιπόν πως έχω τελειώσει με την Ιζαμπώ. Δεν της κάνω και δεν μου κάνει. Δεν υπάρχει, δεν θα ασχοληθώ καθόλου μαζί της. Μόνο τον κήπο μου θα περιποιηθώ: λουίζες, δεντρολίβανα, γιασεμιά, αγιοκλήματα, κυπαρίσσια, μαργαρίτες, πασιφλόρες με περιμένουν –πορτοκαλιές, μανταρινιές, λεμονιές, γκρέιπφρουτ δεν έχουν την ανάγκη μου, είναι γεμάτα καρπούς, περιμένουν να τους μαζέψω.

Δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα: χειμώνας είναι, έρχεται δυνατός βοριάς από την Κεφαλλονιά, από τη Λευκάδα για την ακρίβεια. Λίγα ξερά κλαδιά να κόψω, τίποτα άλλο δεν χρειάζονται ο κήπος και το περιβόλι –α, και να καθαρίσω την είσοδο από τα φύλλα της μεσπουλιάς, ή μουσμουλιάς, όπως τη λένε αλλού. Εχουν κάνει στρώμα ολόκληρο που εμένα μου αρέσει να περπατάω πάνω του· αλλά αν έρθει η Ιζαμπώ με τα λεπτεπίλεπτα πασουμάκια της, θα τα λερώσει.

«Χα, εσύ δεν είπες πως έχεις τελειώσει μαζί της;».

Σκάσε, Μπούφε, και πήγαινε στην παλιά σου φωλιά, στην κουφάλα της λεύκας απέναντι. Κακόμαθες πάνω στον ώμο μου, τρεις μήνες τώρα.

• Ουφ, έφυγε πειραγμένος. Κακός μπελάς έχει γίνει αυτό το πουλί.

Αλλά κακούς μπελάδες, ποιος λίγους, ποιος πολλούς, έχουμε όλοι. Ο κοινός μπελάς είναι οι πόλεμοι των πολιτικών και οι αγώνες των πολιτών, ημερολόγιό μου. Ας μαζέψουμε τα συντρίμμια μας και ας καλλιεργήσουμε τους κήπους μας, μήπως και δούμε καρπούς –λεφτόδενρα δεν υπάρχουν. Οχι άλλους αγώνες, όχι άλλες εκλογές. Τέταρτη ευκαιρία οι εταίροι και οι δανειστές δεν θα μας δώσουν.