Τη θυμάται ο Βιτζέι Αϋερ την προηγούμενη φορά που είχε έρθει στην Αθήνα για να παίξει, και τη θυμόμαστε κι εμείς που τον είχαμε παρακολουθήσει. Του είχε αρέσει πολύ η θέρμη με την οποία τον υποδέχτηκε το ελληνικό κοινό. Αυτό που δεν του αρέσει όμως πολύ είναι να του κάνεις ερωτήσεις σχετικά με τις σπουδές του κι ας διδάσκει μουσική στο Χάρβαρντ, κι ας έχει κάνει το διδακτορικό του στο Μπέρκλεϊ. «Εχω γράψει πολλή μουσική, από τα τέσσερά μου γράφω μουσική, δεν έχουν σημασία οι σπουδές μου, το να καταλαβαίνω πώς λειτουργεί η μουσική με βοηθάει να γράφω μουσική, είναι τόσο απλό», λέει κοφτά.
Ο ινδικής καταγωγής Αμερικανός είναι ένας από τους πλέον χαρισματικούς τζαζ μουσικούς της γενιάς του. Καταπληκτικός πιανίστας και δεινός αυτοσχεδιαστής, θα δώσει μία σόλο συναυλία στο Gazarte Theater Stage στις 29 Ιανουαρίου. «Δεν ξέρω ακόμη τι θα παίξω», δηλώνει. «Αποφασίζω επάνω στη σκηνή. Πάντα υπάρχουν αγαπημένα μου κομμάτια, αλλά κι αυτά ακόμα αλλάζουν κάθε φορά. Σίγουρα θα ακούσετε κάποιες δικές μου συνθέσεις ή συνθέσεις μουσικών όπως ο Τελόνιους Μονκ ή ο Ντιουκ Ελινγκτον. Ωστόσο, μου αρέσει να πιέζω λίγο τον εαυτό οπότε μπορεί και να αυτοσχεδιάσω επί τόπου. Αυτό για το οποίο προσπαθώ πάντα είναι να κάνω ένα ταξίδι μαζί με το κοινό».
Πρότυπά του ήταν ανέκαθεν οι καλλιτέχνες που, σαν τον ίδιο, δεν δέχονταν να τις στενές κατηγοριοποιήσεις και ψάχνονταν συνεχώς. «Ο Τζον Κολτρέιν για παράδειγμα, διάβαζε αχόρταγα, άκουγε πάρα πολλά είδη μουσικής και ήταν ανοιχτός σε πολλές διαφορετικές μεταξύ τους επιρροές, είχε μια παγκόσμια συνείδηση. Ηξερε πολλά για την ινδική αλλά και την κλασική μουσική, είχε σπουδάσει μαθηματικά, φιλοσοφία, τις ασιατικές κουλτούρες, ψυχολογία. Δούλεψα αρκετά χρόνια στην μπάντα του Στιβ Κόουλμαν και είδα ότι είχε κι εκείνος αντίστοιχες ανησυχίες, τον ενδιέφερε η γνώση. Αυτή είναι μια παράδοση και νομίζω ότι απλώς τη συνεχίζω, προσπαθώντας να παραμένω αληθινός απέναντι στον εαυτό μου», εξηγεί.
Τους τελευταίους μήνες γίνονται συχνές αναφορές στην τζαζ μουσική χάρη στην επιτυχία άλμπουμ που έχουν επηρεαστεί από το είδος, όπως το «To Pimp A Butterfly» του χιπ-χόπερ Κέντρικ Λαμάρ ή το «Blackstar» του μακαρίτη του Ντέιβιντ Μπάουι. «Νομίζω ότι τέτοιοι συσχετισμοί φέρνουν θαυμαστές σε συγκεκριμένα ονόματα. Ισως δηλαδή κάποιοι να έμαθαν από αυτές τις δουλειές τον Thundercat ή τον αδελφό του, τον Ρόναλντ Μπρούνερ Τζούνιορ, ακόμη και τον Καμάσι Γουόσινγκτον, όμως αυτό δεν μεταφράζεται σε ένα ευρύτερο ή πιο ουσιαστικό ενδιαφέρον για την τζαζ μουσική». Οσο αφορά το εγγύς μέλλον: «Εχω έτοιμο έναν δίσκο που θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο από την ECM. Πρόκειται για ντουέτα με τον τρομπετίστα Γουαντάντα Λίο Σμιθ. Ο τιτλος του θα είναι “A cosmic rhythm with each stroke”». Αν μη τι άλλο ακούγεται ενδιαφέρων.
