Στο θέατρο Ανεσις παρουσιάζει η εταιρεία θεάτρουDum spiro spero το«De profundis», έναν θεατρικόμονόλογο μιας ώρας και πέντε λεπτών που παντρεύει τη διάσημη –ομώνυμη με την παράσταση –επιστολή που είχε γράψει ο σπουδαίος ιρλανδός συγγραφέαςΟσκαρ Γουάιλντ με το τελευταίο του έργο, την «Μπαλάντα της Φυλακής τουΡέντινγκ».
Τη διασκευή των κειμένων, τη σκηνοθεσία, την ερμηνεία και τα κοστούμια της παράστασης υπογράφει οΣπύρος Κυριαζόπουλος, ο οποίος μας μίλησε για την απόφασή του να μεταφέρει στη θεατρική σκηνή αυτά τα κείμενα. H παράσταση ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15 ως την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου.
Τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον στο «De profundis» και στην «Μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντινγκ», αυτά τα δύο κείμενα του Οσκαρ Γουάιλντ, και αποφασίσατε να συνθέσετε αυτόν τον μονόλογο;
«Το δίπολο θύτης – θύμα που είναι έντονο και στα δύο κείμενα. Ποιος είναι ποιος και πού καταλήγουμε μετά από οποιονδήποτε ρόλο».
Ηταν δύσκολο να αυτοσκηνοθετηθείτε; Πώς δημιουργεί κανείς την απόσταση που χρειάζεται προκειμένου να γίνει ο ίδιος αυστηρός κριτής του εαυτού του;
«Πολύ δύσκολο. Με την αυτοπαρατήρηση και τη μη προσκόλληση στον βαθμό που το κατάφερνα».
Περιοδεύσατε με αυτή την παράσταση σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Ποια είναι η γνώμη σας για το θεατρόφιλο κοινό των επαρχιακών πόλεων;
«Η περιοδεία της συγκεκριμένης παράστασης, μια και δεν πρόκειται για κάποιο κλασικό θεατρικό έργο ιδιαίτερα γνωστό, έμοιαζε σαν καταδικασμένη προσπάθεια. Γνωστός μου όταν το ανακοίνωσα μου είπε χαριτολογώντας: Μα τι θέλεις, να καταστραφείς; Εννοώντας το οικονομικό ρίσκο, μια και εγώ κάνω την παραγωγή της αλλά και το “ιδιαίτερο” της παράστασης. Η παράσταση από το Διδυμότειχο ως το Ηράκλειο Κρήτης αγαπήθηκε, κατανοήθηκε, συγκίνησε και σε διάφορες πόλεις έγιναν extra παραστάσεις λόγω μεγάλης προσέλευσης. Μια γενική μου αίσθηση για το κοινό των επαρχιακών πόλεων είναι ότι έμπαινε λιγότερο υποψιασμένα στην ιστορία της παράστασης, κρατούσε μικρότερη απόσταση και εκδηλωνόταν συναισθηματικά πιο εύκολα».
Θεωρείτε ότι το να κάνει κανείς δουλειές με δική του πρωτοβουλία είναι πλέον ένας ενδεδειγμένος τρόπος για να μένει δραστήριος και δημιουργικός στο σημερινό οικονομικoκοινωνικό περιβάλλον;
«Το θέατρο είναι μια καθαρά ομαδική δουλειά. Αποφάσισα να κάνω την παράσταση μόνος γιατί δεν έβρισκα συνεργάτες συν-οραματιστές. Βρέθηκα να σκηνοθετώ για παράδειγμα γιατί έξι σκηνοθέτες που προσέγγισα δεν μου απάντησαν καν. Επί δύο και παραπάνω χρόνια προσπαθούσα να βρω κάποιον να επικοινωνήσω την ιδέα μου. Οταν έβλεπα ότι δεν έχω ανταπόκριση από πουθενά, από το καλλιτεχνικό ως το άχαρο κομμάτι της παραγωγής, θεώρησα πως για να εκπληρωθεί η ιδέα και το όραμα πρέπει να αναλάβω κι άλλους πολλούς ρόλους. Ενδεδειγμένος τρόπος δεν είναι, αλλά είναι ο μόνος όταν δεν σου δίνεται χώρος και χρόνος».
Ποια φράση από το «De profundis» ξεχωρίζετε και γιατί;
«”Κι όμως καθένας σκοτώνει αυτό που αγαπά και καθένας ας τ’ ακούσει”. Γιατί είναι λυτρωτικό να ξέρεις πως στον έρωτα είμαστε όλοι ένοχοι».
Με ποιες σκέψεις θα θέλατε, ιδανικά, να φεύγουν οι θεατές από την παράστασή σας;
«Με μια σκέψη, όπως λέει και ο Οσκαρ στο τέλος της επιστολής: το νόημα της θλίψης και της ομορφιάς της».
Οι υπόλοιποι συντελεστές
Επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου.
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης.
Πρωτότυπη μουσική: Αλκης Λιβαθινός.
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Κίτσου.
Σχεδιασμός μαριονέτας: Δήμητρα Γιoβάννη.
HeliosPlus
