Δείτε τώρα πώς λειτουργεί η τέχνη. Σε καμία περίπτωση δεν συγχρονίζονται τα βήματά μου με εκείνα των διαδηλωτών από την Ιερισσό που μάχονται την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Το πρώτο έργο όμως της έκθεσης της Ελλης Μπαρμπαγιάννη «Αρχαία Σκουριά», το οποίο είναι εμπνευσμένο από το ερωτικό τραγούδι μιας ηλικιωμένης διαδηλώτριας απέναντι στα ΜΑΤ, τροφοδοτεί με συγκίνηση μια πράξη που πριν από το άγγιγμα της τέχνης ίσως άφηνε κάποιον αδιάφορο ή και εχθρικά διακείμενο. Αυτό κάνει ολόκληρη η αναδρομική έκθεση της εικαστικού στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάτρας, με επιλογές από το σύνολο της δουλειάς της των 17 τελευταίων χρόνων, η οποία θα λειτουργήσει ως τις 15 Οκτωβρίου, υπό τον τίτλο «Ορέξεις του μακρού χρόνου». Από την «Ενσωμάτωση» και το «Μνημειακό», τα έργα της πτυχιακής εργασίας της στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, ως τους πιο πρόσφατους «Αυτόχειρες», η Ελλη Μπαρμπαγιάννη πασχίζει να ξορκίσει τους δαίμονές μας, περπατώντας διερευνητικά από την κλασική, αφηρημένη ζωγραφική στις πολύ συγκεκριμένες εγκαταστάσεις με έντονα πολιτικά μηνύματα της επικαιρότητας. Ενδιαμέσως κεντά πραγματικά με κλωστές, ζωγραφική και μεγάλη υπομονή και επιμονή έργα που παραπέμπουν και αυτά, όπως και ολόκληρη η έκθεση, στη μνήμη. «Ο,τι κάνω» λέει η δημιουργός «είναι για να ξορκίσω λίγο τον χρόνο και τα πράγματα, να προτάξω το στοιχείο της μνήμης, ως το πιο σημαντικό για την ύπαρξη του ανθρώπου. Είναι γνώση που πρέπει να την κουβαλάς και ο τρόπος που την κουβαλάς καθορίζει ολόκληρη την ύπαρξή σου. Αυτό νομίζω ότι είναι το ενοποιητικό στοιχείο της έκθεσης».
Σε όλη την εικαστική διαδρομή της η Ελλη Μπαρμπαγιάννη επιδίδεται σε «Περιπέτειες της ύλης» και σε ένα «Παιχνίδι με τα άκρα». Η «Συλλέκτρια των δακρύων» και οι άλλοι κεντημένοι πίνακές της πιάνουν από την άκρη της την έννοια του μίτου και Λαβύρινθου –η λύση και το πρόβλημα, το φως και η σκιά. «Εγώ ως καλλιτέχνης προσπαθώ να νικήσω τον χρόνο, αλλά το έργο μου είναι φθαρτό. Είναι ένα ειρωνικό σχόλιο» λέει η εικαστικός. Ετσι προχωρούμε στο παλίμψηστο των προσώπων που νίκησαν τον χρόνο –ο Λόρκα, η Φρίντα Κάλο, ο Ρήγας, η Υπατία, ο Γκόγια: «Και μην ξεχνάς, εμείς ταΐζουμε τον λύκο της δύναμης». Κι ο λύκος είναι ταυτοχρόνως δύναμη κακού αλλά και δύναμη να ξεπεράσεις τον χρόνο. «Η τέχνη είναι λυτρωτική» λέει η δημιουργός. «Είμαστε ατομικές περιπτώσεις, μικρά επεισόδια μέσα στο όλον, όμως έχουμε μια τεράστια σημασία. Πάντα αυτό μού άρεσε πολύ. Οταν κάτι είναι πολύ σημαντικό και θέλω να το εκφράσω, αυτομάτως δεν αφορά μόνο εμένα. Γίνεται τέχνη που θα ακουμπήσουν και άλλοι και επιλεκτική μνήμη».
Η έκθεση είναι το εικαστικό γεγονός του καλοκαιριού στην Πάτρα. Και όπως συμβαίνει με τα περισσότερα εικαστικά συμβάντα στην πόλη, πίσω τους βρίσκεται η λειτουργός της γκαλερί Cube Λιάνα Ζωζά, η οποία είναι η επιμελήτρια της έκθεσης σε συνεργασία με τον ιστορικό της τέχνης Γιάννη Μπόλη. «Η εικαστικός έχει πολύ σύγχρονη ματιά και συνεχώς εξελίσσει τη δουλειά της» λέει η κυρία Ζωζά. «Ετσι δουλεύω κι εγώ. Θέλω να ανεβαίνει συνεχώς ο εικαστικός πήχης όλο και πιο πάνω. Οι πόλεις της Περιφέρειας ενέχουν τον κίνδυνο να εμπλακεί ο επαγγελματισμός με τον ερασιτεχνισμό, λόγω των στενών σχέσεων που υπάρχουν. Είναι πολύ καλό να υπάρχουν ερασιτέχνες και ερασιτεχνικές τέχνες, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να τα διαχωρίζουμε αυτά τα δύο». Με τη μεγάλη εμπειρία των κεντρικών αιθουσών τέχνης της Αθήνας, η Λιάνα Ζωζά τρέχει ήδη στον πέμπτο χρόνο της δικής της γκαλερί, προς το μέλλον, με τον προγραμματισμό της να έχει ορίζοντα ενός ή και δύο χρόνων. Και οι επιλογές της καλύπτουν όλο το εικαστικό φάσμα, από την παραστατική τέχνη ως την εννοιολογική. Η Cube είναι ένα επαγγελματικό βήμα των εικαστικών καλλιτεχνών, καταξιωμένων και νεοφερμένων. «Αρκεί να μπορώ να υποστηρίξω τη δουλειά τους, να πιστεύω ότι έχει κάτι να πει» τονίζει η Λιάνα Ζωζά.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
