Το Εργατικό Κόμμα μίλησε: ο «κόκκινος» Τζέρεμι Κόρμπιν βρίσκεται πλέον στο τιμόνι του, αποσπώντας το 59% των ψήφων από τον πρώτο γύρο. Είναι ο αρχηγός κόμματος με την πιο ισχυρή εντολή στη βρετανική πολιτική Ιστορία. «Οι αντάρτες έγιναν τώρα αρχηγοί και η παλαιά φρουρά καλά θα κάνει να ακούσει» σχολιάζει δημοσίευμα του Guardian. Ακόμη και όταν ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι η υποψηφιότητά του αποκτούσε δυναμική, πολλοί δυσκολευόντουσαν να πιστέψουν ότι ένας σκληροπυρηνικός αριστερός, για πολλούς μαρξιστής πολιτικός, θα μπορούσε να εκλεγεί στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος.
«Ό,τι και να πιστεύει κανείς σχετικά με το πόσο σοφή ήταν αυτή η επιλογή, η μετασχηματιστική της φύση είναι αδιαμφισβήτητη. Αναβίωσε συζητήσεις για τις εθνικοποιήσεις, την πυρηνική αποτροπή και την αναδιανομή του πλούτου. Ενεργοποίησε τους αποξενωμένους και αποξένωσε το κατεστημένο» γράφει χαρακτηριστικά ο αρθρογράφος Γκάρι Γιουντζ. Και συνεχίζει: «Τέσσερις μήνες αφότου έχασε στις εκλογές, μία σημαντική μερίδα της βάσης των Εργατικών, είναι ενθουσιασμένη με την πολιτική, για πρώτη φορά εδώ και μία γενεά, ενώ μία άλλη βρίσκεται σε απελπισία». Πρόκειται για μία πρόκληση προς το νεο – φιλελεύθερο κατεστημένο; Στις ΗΠΑ, ο αυτοαποκαλούμενος σοσιαλιστής Μπέρνι Σάντερς, προηγείται της Χίλαρι Κλίντον στις δημοσκοπήσεις στις πολιτείες «κλειδιά».
«Το Podemos στην Ισπανία, ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Die Linke στη Γερμανία, όλα συνιστούν σημαντική πρόκληση για τα κυρίαρχα κεντρο – αριστερά κόμματα» προσθέτει το δημοσίευμα. Και πέρα από την Αριστερά όμως, η ικανότητα του Κόρμπιν να απαντάει ξεκάθαρα σε ερωτήσεις προκαλεί εν γένει την πολιτική τάξη. Οι αντίπαλοί του για την αρχηγία του Εργατικού Κόμματος, δεν διέφεραν παρά μόνο ελάχιστα ως προς τις τοποθετήσεις τους – και ακόμη και όταν κάποιος κατάφερνε να αποκωδικοποιήσει τις πλατφόρμες τους, εύκολα θα τις ξεχνούσε στη συνέχεια. Επομένως, υποστηρίζει το δημοσίευμα του Guardian, για οποιοδήποτε μέλος του Εργατικού Κόμματος αποζητούσε κάτι παραπάνω από μία διεκπεραιωτική αρχηγία, ο Κόρμπιν ήταν η ξεκάθαρη επιλογή» τονίζει.
Κανείς, και περισσότερο από όλους ο Κόρμπιν, δεν το είδε αυτό να έρχεται, εκτιμά ο Βρετανός αναλυτής. «Έκανε τη φωνή της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών να ακουστεί – έδειξε ότι το κόμμα έχει ακόμη ρίζες και ας μην φαίνονται. Η υποψηφιότητά του θεωρήθηκε από πολλούς διακοσμητική και ελάχιστοι πίστευαν ότι θα μπορούσε να κερδίσει. «Από τη στιγμή που έγινε ξεκάθαρο ότι αυτή η υπόθεση ήταν λανθασμένη, το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο μετακινήθηκε από τη δυσπιστία στον πανικό, προφανώς μη γνωρίζοντας ότι η αυξανόμενη υποστήριξη προς το πρόσωπό του ήταν ταυτόχρονα απόρριψη των ίδιων. Πρώην ηγέτες των Εργατικών και σχολιαστές υποτίμησαν τους υποστηρικτές του, χαρακτηρίζοντάς τους ανώριμους, εξαπατημένους, αυτάρεσκους και μη ρεαλιστές, μόνο για να εκφράσουν την έκπληξή τους όταν δεν μπόρεσαν να τους πείσουν» γράφει.
Και καταλήγει: «Επί δεκαετίες, οι ηγεσίες του Εργατικού Κόμματος αντιμετώπιζαν με αδιαφορία ή και περιφρόνηση τα διάφορα κινήματα που προέκυπταν κατά καιρούς – κατά της λιτότητας, κατά του πολέμου κατά της ανισότητας. Και η αντίδραση στελεχών του κόμματος στο άκουσμα της νίκης του Κόρμπιν επιβεβαιώνει ότι αυτή η στάση δεν έχει αλλάξει καθόλου. Μπορεί να αποδειχθεί ότι το βρετανικό εκλογικό σκηνικό είναι κατακερματισμένο και ασταθές: αυτό που είναι καλό για το Λονδίνο ή τη Σκοτία να είναι απαγορευτικό για την υπόλοιπη Αγγλία. Η επιτυχία του Κόρμπιν θα εξαρτηθεί από τις επιδόσεις του ως ηγέτης και τον βαθμό που οι υποστηρικτές του θα μπορέσουν να μεταδώσουν σε άλλους τον ενθουσιασμό τους. Είναι ξεκάθαρο ότι πολλοί πίστεψαν ότι ήταν ένα ρίσκο που άξιζε να πάρουν. Όπως είπε ο αμερικανός σοσιαλιστής Γιουτζίν Ντεμπς: “Είναι προτιμότερο να ψηφίζεις για αυτό που θέλεις και να μην το παίρνεις από το να ψηφίζεις για αυτό που δεν θέλεις και να το παίρνεις”».
