Τα θετικά σημεία της τηλεοπτικής ανοιχτής συζήτησης των πολιτικών αρχηγών των επτά κομμάτων ήταν η άρτια οργάνωση και η ακριβόχρονη έναρξη και περάτωσή της. Και τα αρνητικά η δολιχοδρομική αποφυγή, από τον Αλ. Τσίπρα, της συζήτησης για οικουμενική κυβέρνηση. Αλλά, και η επιμονή του, να φορτώνει αναδρομικά και μάλιστα σε βάθος 40ετίας τα δεινά της εθνικής οικονομίας. Και αυτό, μόνον και μόνον για να δικαιολογήσει το πανάκριβο κόστος (86 δις Ευρώ) της επτάμηνης και πραξικοπηματικά λήξασας κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά τα άλλα, οι επικεφαλείς των υπόλοιπων πέντε κομμάτων, εκτός βέβαια του Πάνου Καμμένου, (που ράντισε με αρκετό ρεβανσιστικό, εκδικητικό δηλητήριο τη συζήτηση), σεβάστηκαν την τήρηση του μέτρου, τόσο στην προβολή των θέσεών τους, όσο και στις διαφωνίες με τους αντιπάλους, ή τους εν δυνάμει πιθανούς συναγωνιστές τους. Και από την άποψη αυτή διαφαίνονται, έστω και αμυδρά κάποιες ενδείξεις, για την μετά την 20ή Σεπτεμβρίου, σύμπηξη ευρύτερου διακομματικού κυβερνητικού μετώπου.
Σε διαμετρικά αντίθετους πόλους κινήθηκε η συζήτηση μεταξύ του Ευαγ. Μεϊμαράκη και Αλ. Τσίπρα. Ο πρώτος φαίνεται να έχει αναγάγει, σε «ισχυρό χαρτί», την επιμονή του, για οικουμενική κυβέρνηση. Και αυτό βεβαίως «στριμώχνει» στη γωνία τον παραιτηθέντα πρωθυπουργό, που οι φιλοδοξίες του κυμαίνονται, μεταξύ αυτοδυναμίας και εκλεκτικών συμμαχιών, με εμφανή απόκλιση προς τον πολιτικά έξαλλο ακροδεξιό Πάνο Καμμένο.
Τον πολιτικό απομονωτισμό του Αλ. Τσίπρα ενισχύει και η έμμεση, αλλά σαφέστατη δήλωση της Φώφης Γεννηματά, σύμφωνα με την οποία αξιολογεί τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ «ούτε ως λαθρεπιβάτη στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας».
Η δήλωση αυτή ισοδυναμεί και με κλείσιμο για τον Αλ. Τσίπρα κάθε διόδου για περαιτέρω λεηλασία στο πολιτικό δυναμικό της Χαριλάου Τρικούπη (ΠΑΣΟΚ).
Και κακά τα ψέματα.
Η άγρα νεογενίτσαρων, από το χώρο του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, για τον εμβολιασμό του αρχικού ισχνού δέντρου του 4% του ΣΥΡΙΖΑ, τα μόνα που κατάφερε ήταν:
α) Ο στιγματισμός του ΣΥΡΙΖΑ ως καταφύγιο απόβλητων καιροσκόπων και επικίνδυνων αλλογενών οπορτουνισμού και
β) Από το εκρηκτικό μίγμα (το γνωστό στη χημεία ως «βασιλικόν ύδωρ») αριστερών συνιστωσών-πολιτικών νεογεννίτσαρων-Λαφαζανικής Πλατ-φόρμας, δέχτηκε θανάσιμα πλήγματα η μάλλον επιπολαίως δρώσα προεδρική φρουρά του Αλέξη. Αλλά ουσιαστικά ωφελήθηκε το υπό ανασυγκρότηση ΠΑΣΟΚ, γιατί η εγκατάλειψή του, από τους λιποτάκτες λειτούργησε ως ιδεοπολιτική αυτοκάθαρση στον ιστορικό του χώρο. Να είναι άραγε τυχαία η ένταξη του Κώστα Λαλιώτη (του σημαντικότερου εν ζωή ιδρυτικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ), στο ψηφοδέλτιο του Κινήματος;
Θα ήταν σοβαρή παράλειψη και η μη αναφορά μας στην ευνοϊκή θέση του Σταύρου Θεοδωράκη, που ξεκινά την καριέρα του, με το εύσημο του πολιτικώς πρότερου έντιμου βίου, αλλά και την πλαισίωσή του από έντιμα και διακεκριμένα στελέχη του ακαδημαϊκού και επιχειρηματικού χώρου.
Όπως επίσης παράλειψη θα ήταν η μη αναφορά μας:
α) Στην ισορροπημένη και τεκμηριωμένη επιθετικότητα του Παν. Λαφαζάνη, που ισχυροποιεί και με επίλεκτα στελέχη του αριστερού ευρωσκεπτικισμού (μ’ επικεφαλής τον Μαν. Γλέζο), τη λειτουργία εντός του Κοινοβουλίου μιας πολιτικής τάσης, που εκπροσωπείται σε κάθε σχεδόν πολιτικό forum της ΕΕ.
β) Στην έντιμη και εξίσου σταθερή λειτουργία του ΚΚΕ, υπό την ηγεσία του συμπαθούς συμπατριώτη μου Δημήτρη Κουτσούμπα.
Εάν δεν υπήρχαν οι εγωκεντρικές πολιτικές εμμονές του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, που ακολουθεί το δρόμο μιας προϊούσας υπαίτιας πολιτικής αποσύνθεσης, θα μπορούσαμε να διαβλέπουμε μια, εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος, υποδειγματική οικουμενική κυβέρνηση.
Ας ελπίσουμε, ότι σύντομα θα τελειώνουν τα καλογερίστικα πείσματα ενός 41χρονου διαπρύσιου κήρυκα της τζιχαντικής κατεδάφισης ακόμη και σημαντικών επιτευγμάτων του χτες, αλλά και χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις ρεαλιστικής πολιτικής εφαρμογής για ένα αύριο. Για ένα μέλλον, που φυσικά και δεν στέκει με τις ψηφοθηρικά παρωχημένες φαυλοκρατικές μεθόδους…
Ας προσέχουν λοιπόν οι επιπόλαιοι εικονοκλάστες. Και ας μη παρουσιάζουν ρατσιστικά το νεαρότερον της ηλικίας ως απειλή για τον εγκλεισμό στα νεότερα Γκουλάγκ των ωριμότερων βιολογικά και πνευματικά συνανθρώπων τους. Γιατί τότε οι καινοτόμοι αυτού του είδους θα ισοδυναμούσαν με «γεγηρακότες εκ γενετής», όπως ευφυέστατα αποκαλούσε τους επαναστάτες των καφενέδων ο πολύς Εμμανουήλ Ροϊδης…
