Μα τι είναι αυτό το πράμα, φαγώθηκε η κυβέρνηση να επιβάλλει το πλαστικό χρήμα. Βεβαίως με τις κάρτες θα ελέγχει τις συναλλαγές, υποτίθεται. Μέσα σε λίγες ημέρες ακούστηκαν δυο προτάσεις, εξίσου παράδοξες. Η πρώτη: Να γίνονται με κάρτες όλες οι πληρωμές άνω των 70 ευρώ σε νησιά με περισσότερους από 3.000 κατοίκους_ κάτι που συνιστά διάκριση σε βάρος κατοίκων και επισκεπτών. Η δεύτερη: Να είναι μικρότερος ο συντελεστής ΦΠΑ εάν ο καταναλωτής πληρώνει με πιστωτική ή χρεωστική κάρτα_ κάτι που είναι μπαρούφα ολκής καθώς η κοινοτική νομοθεσία δεν επιτρέπει την ύπαρξη δύο διαφορετικών συντελεστών ΦΠΑ για το ίδιο προϊόν ή υπηρεσία.
Υποτίθεται ότι έτσι θα αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή. Δηλαδή στην ταβέρνα της επαρχίας οι πελάτες θα ζητούν λογαριασμό επειδή αυτός θα εκδίδεται από τερματικό και όχι από ταμειακή και στα δέκα ευρώ θα γλιτώνουν μερικές δεκάρες. Το ίδιο θα ισχύσει, ευελπιστούν, με τον μαραγκό, τον καθηγητή που κάνει ιδιαίτερα και όσους έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο 15% της κάρτας και το 0% της μαύρης πληρωμής.
Να σταθούμε όμως σε μια άλλη παράμετρο. Στο άνυδρο περιβάλλον της ύφεσης δημιουργείται μια νέα, δυναμική αγορά. Εάν υποχρεωθούν όλοι ο επιχειρηματίες της επικράτειας να προμηθευτούν τερματικό για κάρτες, κάποιοι θα έχουν πιάσει την καλή. Το μηχανηματάκι για τις κάρτες κοστίζει από 200 ως 400 ευρώ, όπως τα βρήκαμε με πρόχειρη έρευνα αγοράς. Αν υποχρεωθούν όλοι οι έμποροι και όλοι οι επιτηδευματίες να αγοράσουν τερματικό, μιλάμε για πολύ χρήμα. Ποιοι πωλούν τα τερματικά; Οι τράπεζες. Και κάποια άλλα επίσημα ιδρύματα πληρωμών. Πάει δηλαδή ο ανύποπτος να βρει τερματικό, βρίσκει μια μεγάλη εταιρεία, τη viva payments και, ουπς, πέφτει πάνω στην οικογένεια Λάτση που αποφάσισε να επενδύσει στο κλάδο προ εξαμήνου.
Μια ακόμη παράμετρος. Με την υποχρεωτική χρήση καρτών (στα νησιά) ή με την ενθάρρυνση (μικρότερο ΦΠΑ) οι τράπεζες αποκτούν ελεγκτικό ρόλο σε όλες τις εμπορικές συναλλαγές. Θα εισπράττουν προμήθεια από παντού. Εχει ενδιαφέρον ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε τον Μάρτιο νέο κανονισμό για πλαφόν στις προμήθειες του λιανεμπορίου. Τέθηκε ανώτατο όριο 0,2% της συνολικής ετήσιας αξίας της συναλλαγής για τις εγχώριες συναλλαγές με χρεωστική κάρτα εντός εκάστου συστήματος καρτών πληρωμής. Για τις συναλλαγές μέσω πιστωτικών καρτών, οι διατραπεζικές προμήθειες δε θα υπερβαίνουν το 0,3% της αξίας της συναλλαγής ενώ τα κράτη μέλη θα μπορούν να ορίσουν να ορίζουν χαμηλότερο ανώτατο όριο για τις εγχώριες συναλλαγές με πιστωτική κάρτα. Αυτά σε βάθος πενταετίας.
Να σημειώσουμε ότι οι τράπεζες δεν είναι υποχρεωμένες να συμμορφωθούν με κανένα πλαφόν απλά ο κανονισμός δίνει η δυνατότητα στον μαγαζάτορα να αποκλείσει από το τερματικό του τις κάρτες που δεν συμμορφώνονται. Δηλαδή θα πηγαίνει ο πελάτης, θα του λέει «έχω χρεωστική της Bank du Paradis» και ο έμπορος θα απαντά «αχ, σόρι, τα έχω σπάσει με τον τραπεζίτη σου».
Η επιβολή της κάρτας δίνει επίσης τεράστια περιθώρια για χειραγώγηση της αγοράς. Με το σύστημα πόντων, μπόνους, επιστροφής χρημάτων κάποιοι ευνοούνται. Από την άλλη πλευρά η τράπεζα προσφέρει λογισμικό και προσωπικό στην υπηρεσία των εμπόρων οπότε κάπως θα πρέπει να αποζημιωθεί.
Τούτων δοθέντων χρειάζεται λίγη περισσότερη δουλίτσα από το οικονομικό επιτελείο. Δεν έχουν πει κουβέντα για όλες αυτές τις παραμέτρους…
