Στην Ελλάδα συνήθως ομφαλοσκοπούμε. Αξιολογούμε τις εθνικές μας υποθέσεις με το βλέμμα εντός παραγνωρίζοντας το εξωτερικό περιβάλλον, τη θέση της χώρας στον κόσμο και τις συνθήκες που επικρατούν διεθνώς. Και αντιστοίχως πολιτευόμαστε εντός και εκτός, χωρίς μέτρο, χωρίς πρόνοιες και κυρίως χωρίς κατανόηση των εξωτερικών αντιδράσεων.
Στην παρούσα φάση, για παράδειγμα, πολλοί διερωτώνται γιατί δεν υπάρχει ενεργότερη υποστήριξη από τις ΗΠΑ από τη στιγμή που εκείνες αναγνωρίζουν τη γεωπολιτική αξία της Ελλάδας. Και η απάντηση μπορεί να δοθεί αυτομάτως με ένα ερώτημα: Μπορούν; Το ελληνικό πρόβλημα όλοι γνωρίζουμε ότι δεν μπορεί παρά να βρει τη λύση του εντός της ευρωζώνης στην οποία και συμμετέχουμε. Στην ευρωζώνη, ωστόσο, από τότε που γονάτισε η Γαλλία, η Γερμανία κατέστη κυρίαρχη. Και δεν κατέστη κυρίαρχη επειδή απλώς είναι η πλουσιότερη αλλά επειδή εκπροσωπεί το επικρατήσαν στη Γηραιά Ηπειρο σύστημα. Κακά τα ψέματα, το καθοδηγούν πνεύμα της Ευρώπης είναι γερμανικό.
Με αποτέλεσμα οποιαδήποτε διαφορά στην ευρωζώνη να ανάγεται σε διαφορά με τη Γερμανία καθώς δεν υπάρχουν άλλες χώρες ικανές να εξισορροπήσουν την κατάσταση. Το διπλωματικό απόθεμα των ΗΠΑ δεν είναι αρκετό ούτε ικανό αυτή τη στιγμή να επιβάλει τη θέλησή του στη Γερμανία και να επιδράσει καταλυτικά υπέρ των ελληνικών απόψεων. Είναι και η Ουκρανία και ο μεγαλοϊδεατισμός του Πούτιν που περιπλέκουν την κατάσταση.
Ταυτόχρονα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο αυτό που ο υπουργός Εξωτερικών κ. Ν. Κοτζιάς ονομάζει «δρεπάνι αστάθειας» και το οποίο ορίζεται από την Ουκρανία, το Ιράκ, τη Συρία και τη Βόρεια Αφρική.
Επιπροσθέτως είναι και η σχέση της Γερμανίας με τις ΗΠΑ. Η χώρα της Μέρκελ είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Αμερικής στην Ευρώπη. Δεν είναι αδιάφορη η οικονομική σχέση αλληλεξάρτησης των δύο χωρών. Αντιθέτως, μπορεί να πει κανείς ότι περιπλέκει ή καλύτερα δυσκολεύει την όποια αμερικανική παρέμβαση. Αλλά και η διοίκηση Ομπάμα αμφισβητείται εσωτερικά στη δεύτερη θητεία της. Ο αμερικανός πρόεδρος θεωρείται πολύ αριστερός για τις ΗΠΑ. Μπορεί να συσπείρωσε με τις φιλολαϊκές πολιτικές τους φτωχότερους Αμερικανούς, αλλά αντιμετωπίζεται με εχθρότητα από τα πανίσχυρα λόμπι των πολυεθνικών του φαρμάκου, του πετρελαίου και εσχάτως του αμερικανοεβραϊκού, που αντιτίθεται στα ανοίγματά του προς το Ιράν.
Οπότε μπορεί να στηρίζει και να παρακολουθεί την ελληνική υπόθεση αλλά δεν θα πέσει και στη φωτιά για να μας σώσει.
Υπό αυτή την έννοια, αν τα χαλάσουμε με τη Γερμανία, δεν είναι εύκολο να βρούμε συμμάχους ικανούς να εξισορροπήσουν την αντίθεση με το Βερολίνο. Το Παρίσι, όπως είπαμε, είναι παραδομένο, η Ρώμη, παρά τις καλές κουβέντες του Ρέντσι, στην πράξη κρατάει αποστάσεις, οι Ιβηρες είναι έτσι κι αλλιώς απέναντι και οι Βορειοευρωπαίοι έχουν κουραστεί μαζί μας.
Συμπερασματικά η Ελλάδα οφείλει να κινηθεί με ευελιξία και κατανόηση των διεθνών συνθηκών. Η νέα ελληνική κυβέρνηση αμφισβήτησε σοβαρά τις κυρίαρχες αντιλήψεις στην ευρωζώνη, κατοχύρωσε μια θέση αντιπολιτευτική, αλλά από τη στιγμή που δεν έχει ισχυρές συμμαχίες οφείλει ανασύνταξη.
Τώρα είναι η ώρα της ευελιξίας και της προσαρμογής. Ο κ. Τσίπρας ας κάνει πέντε βήματα πίσω για να κερδίσει πενήντα μπροστά. Αλλιώς κινδυνεύει να σκάσει στη διαδρομή και να χαθεί παρασέρνοντας και τη χώρα στην καταστροφή.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
