Ενας καλός φωτορεπόρτερ λειτουργεί με το συναίσθημα ή με τη λογική;«Ενας φωτορεπόρτερ που δουλεύει για το πρακτορείο Reuters και έχει ένα “κοινό” της τάξης του 1 δις. ανθρώπων σε καθημερινή βάση πρέπει να λειτουργεί στο πλαίσιο των βασικών αρχών δεοντολογίας και ηθικής της δημοσιογραφίας. Αφενός όμως και με προσωπικές αρχές που ξεκινούν και τελειώνουν μέσα στο πλαίσιο της ανθρωπιστικής ιδεολογίας και τιμιότητας».
Ποιο είναι το βαθύτερο κίνητρο που σας οδηγεί σε εµπόλεµες ζώνες; «Η απόφαση ζωής να είµαι εκεί για να δείχνω σε όλους τις τραγικές συνέπειες των πολέµων. Είναι ο προσωπικός µου πόλεµος κατά του πολέµου».
Οπότε θεωρείτε ότι µια δυνατή φωτογραφία µπορεί να αλλάξει τον κόσµο; «Ναι, ακόµη πιστεύω ότι στα σωστά χέρια το φωτορεπορτάζ µπορεί να κάνει τον κόσµο ένα καλύτερο µέρος».
Και όµως η ανθρωπότητα δεν µαθαίνει από τα λάθη της. Σκεφθήκατε ποτέ ότι αυτό που κάνετε ίσως τελικά να είναι σε έναν βαθµό µάταιο; «Ναι, έχει περάσει αυτή η σκέψη από το µυαλό µου. Αλλά ακόµη πιστεύω ότι µπορώ να αλλάζω κοµµάτια στο παζλ, οπότε συνεχίζω».
Το 2000 στην αποστολή στη Σιέρα Λεόνε παραλίγο να χάσετε τη ζωή σας, ενώ ο δηµοσιογράφος και καλός σας φίλος Κερτ Σορκ σκοτώθηκε. Δεν σκεφτήκατε να σταµατήσετε; «Εκανα ένα διάλειµµα –περίπου πέντε µηνών –και µετά θέλησα να πάω ξανά για να δω πώς θα νιώσω. Το έκανα και ένιωσα άνετα, οπότε συνέχισα. Αλλωστε, αυτό θα ήθελε και ο Κερτ».
«Ηµουν προετοιµασµένος για τη στιγµή. Ηξερα πως κάποτε θα ερχόταν» είπατε περιγράφοντας εκείνη την περιπέτειά σας και εννοώντας προφανώς τον θάνατο. Πώς µπορεί κάποιος να συµβιβαστεί µε την ιδέα του τέλους; «Στη δουλειά µου ο θάνατος είναι ένας από τους “πρωταγωνιστές”, όχι όµως ο πιο σηµαντικός. Η ανάγκη να είµαι εκεί σαν “µάρτυρας της αλήθειας” είναι πιο δυνατή από τον φόβο του θανάτου».
Οι εικόνες φρίκης που έχετε δει σε ποιο βαθµό έχουν επηρεάσει την ψυχοσύνθεσή σας; Εχετε πάει σε ψυχολόγο; «Με έχουν κάνει απόµακρο και πιο µοναχικό από ό,τι πάντα ήµουν. Η µητέρα µου έλεγε “να πας να ζήσεις πάνω στα βουνά µε τους λύκους”. Εχω πάει σε ψυχολόγο. Eχω φίλους-συναδέλφους που έχουν σοβαρά προβλήµατα. Η γυναίκα µου λέει “για αυτά που έχεις περάσει, καλά είσαι”».
Θα προτιµήσετε να βγάλετε µια φωτογραφία-ντοκουµέντο, η οποία ίσως µπορεί να κινητοποιήσει ανθρώπους ή να κατεβάσετε την κάµερα και να βοηθήσετε κάποιον που κινδυνεύει; «Είναι ένα σενάριο που το έχω ζήσει επανειληµµένως. Αν καταλάβω ότι κάποιος χρειάζεται τη βοήθειά µου θα του τη δώσω χωρίς δεύτερη σκέψη, από ένστικτο, αυτοσεβασµό και ευαισθησία. Πάντως, θυµάµαι τον εαυτό µου να τρέχω να βοηθήσω κάποιον ενώ συγχρόνως τον φωτογραφίζω».
Εχετε βρεθεί στο πεδίο πολλών µαχών. Αισθανθήκατε ποτέ ότι κινδυνεύετε καλύπτοντας µια διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας;
«Δεν θα το έλεγα. Πάντως έχω υποστεί βία σε διαδηλώσεις στην Αθήνα».
«Δεν θα το έλεγα. Πάντως έχω υποστεί βία σε διαδηλώσεις στην Αθήνα».
Πώς σας φαίνονται οι πρώτες πορείες µε άοπλους αστυνοµικούς; Πιστεύετε ότι το µέτρο θα πετύχει; «Αισθάνθηκα συγκίνηση στις 5 Φεβρουαρίου βλέποντας το Σύνταγµα χωρίς αστυνοµικούς (µε διακριτική παρουσία) και χωρίς κάγκελα. Πιστεύω στη “µη βία”».
Με τον Θεό πώς τα πάτε; «Δεν τα πάω! Αλλά σέβοµαι και κάποιες φορές ζηλεύω αυτούς που πιστεύουν. Βλέπετε αυτοί έχουν ελπίδα, έστω αν και για εµένα είναι φρούδα».
Αν µε κάποιο µαγικό τρόπο όλες οι φωτογραφίες που έχετε τραβήξει σβήνονταν και µπορούσατε να κρατήσετε µόνο µία, ποια θα ήταν αυτή; «Δεν έχω τραβήξει ακόµη αυτή τη φωτογραφία».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
