Θέλουμε έναν πολιτισμό αξιών.
Και να που διανύουμε πια τον πέμπτο χρόνο της ύφεσης.
Πέντε χρόνια περικοπών και στον τομέα του πολιτισμού.
Ομως αναρωτιέμαι πόσα χρόνια τώρα –πριν από τη λεγόμενη κρίση –επιμέναμε να απαξιώνουμε τον πολιτισμό;
Ας το παραδεχτούμε: ο πολιτισμός όπως και η εκπαίδευση δεν ήταν ποτέ στις προτεραιότητές μας.
Το να είμαστε αλληλέγγυοι, ανοιχτοί σε νέες ιδέες και προτάσεις, το να μη θεωρούμε τις καλές τέχνες πολυτέλεια, είναι κι αυτό πολιτισμός. Πολιτισμός αξιών.
Τώρα λοιπόν που εξαφανίστηκε εντελώς η βοήθεια του κράτους και των χορηγών, είναι λογικό να «φαίνονται» περισσότερο οι μεμονωμένες προσπάθειες ανήσυχων ανθρώπων που συνεχίζουν να δημιουργούν παρ’ όλες τις δυσκολίες. Αρκούν όμως;
Τώρα ήρθε η ώρα της περισυλλογής για όλους μας. Η ώρα ν’ αναλογιστούμε πώς μπορούμε να δράσουμε, χωρίς παράπονα για «όσα χάθηκαν» και χωρίς νοσταλγία για τις «παλιές καλές εποχές» που μοιάζουν όσο περνά ο καιρός «απολίτιστες».
Τώρα είν’ η ώρα να σκεφτούμε, μιας και το σύστημα κατέρρευσε σαν γυαλιστερός ουρανοξύστης με σαθρά θεμέλια που σωριάστηκε στο χώμα μη αντέχοντας το ίδιο του το βάρος.
Το καλό είναι ότι αφήνει το πεδίο ελεύθερο. Για να χτιστεί κάτι νέο. Κι εγώ θα προτιμούσα να μην είναι ένας γενικός κι αόριστος «πολιτισμός», αλλά ένας πολιτισμός αξιών.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
