Το δίδαγμα του ατυχήματος της Μυκόνου

Ο τραγικός θάνατος ενός 10χρονου αγοριού πριν από λίγες ημέρες στη Μύκονο έφερε με τον πιο δραματικό τρόπο στο προσκήνιο τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τα μικρά παιδιά στις παραλίες της χώρας. Το θαλάσσιο παιχνίδι του μικρού αγοριού με τρεις φίλους του εξελίχθηκε σε τραγωδία, καθώς ο 22χρονος χειριστής του σκάφους προσπάθησε να ανασύρει τον μικρό που έπεσε στο νερό, αλλά μην καταφέρνοντας να προσδιορίσει την ακριβή του θέση τον παρέσυρε με αποτέλεσμα να τραυματιστεί θανάσιμα από την προπέλα του ταχύπλοου. Το δυστύχημα αυτό έχει γεμίσει αγωνία τους γονείς, οι οποίοι συνειδητοποιούν ότι ακόμη και μια βόλτα στην παραλία κρύβει σοβαρούς κινδύνους.

Σε διάστημα μικρότερο του ενός μήνα έχουν σημειωθεί στις παραλίες της χώρας τρία ακόμη ατυχήματα (στο ένα τραυματίστηκε μια 13χρονη) με την εμπλοκή ταχύπλοου σκάφους, ενώ σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας κάθε καλοκαίρι συμβαίνουν κατά μέσο όρο δέκα ανάλογα περιστατικά. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα διατηρεί τη θλιβερή ευρωπαϊκή πρωτιά στους πνιγμούς, με την πρόσφατη μελέτη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης να δείχνει για το 2013 υπερδιπλάσιους πνιγμούς από τον μέσο όρο της προηγούμενης δεκαετίας, συγκεκριμένα 700 θανάτους συνολικά. Μάλιστα ο πνιγμός συνιστά τη συχνότερη αιτία θανάτου για τα παιδιά, με περίπου 35 περιστατικά ετησίως.

Μεγάλο βάρος πέφτει στους ώμους των γονιών και των ενήλικων εν γένει συνοδών, οι οποίοι καλούνται να επαγρυπνούν καθ’ όλη τη διάρκεια παραμονής τους στην παραλία. Οπως περιγράφουν οι ειδικοί, η άγνοια κινδύνου των πολύ μικρών παιδιών οδηγεί σε «σιωπηλό» πνιγμό. Βυθίζονται και βγαίνουν από το νερό χωρίς να ζητήσουν βοήθεια, ενώ οι κινήσεις πανικού θεωρούνται μέρος του παιχνιδιού. Απαιτείται λοιπόν συνεχής επίβλεψη, καθώς μπορούν να πνιγούν σε μόλις λίγα εκατοστά νερού σε λίγα δευτερόλεπτα.

Στα ρηχά λοιπόν οι γονείς είναι αυτοί που θα οριοθετήσουν εξαρχής τον χώρο όπου μπορούν να κινηθούν τα παιδιά, ενώ συνιστάται ένας ενήλικος να στέκεται ανάμεσα στα παιδιά που παίζουν αμέριμνα στην άμμο και στη θάλασσα. Οσο για το κολύμπι, κάθε παιδί θα πρέπει να διαθέτει ατομική συσκευή επίπλευσης. Ασφαλέστερα θεωρούνται τα μπρατσάκια, καθώς τα σωσίβια και ακόμη περισσότερο τα στρώματα παρασύρονται πιο εύκολα από τα ρεύματα. Ακόμη πιο επικίνδυνες θεωρούνται οι πισίνες –τις οποίες φαίνεται να προτιμούν τελευταία οι έλληνες γονείς –λόγω συχνών ατυχημάτων, όπως γλίστρημα, απότομο πέσιμο ή βουτιά με το κεφάλι. Τέλος, οι ενήλικοι είναι αυτοί που θα δώσουν το καλό παράδειγμα αποφεύγοντας να μπουν στο νερό μετά την κατανάλωση φαγητού ή ποτού.

Οσον αφορά τα θαλάσσια σπορ και παιχνίδια αναψυχής, τα οποία αναμφισβήτητα χαρίζουν άλλον τόνο στις διακοπές, η τήρηση των κανόνων ασφαλείας από τους επαγγελματίες σώζει ζωές. Κανόνες που, όπως φαίνεται ως τώρα, δεν τηρήθηκαν στο θλιβερό συμβάν της Μυκόνου. Αρχικά για να λάβει κάποιος άδεια εκμίσθωσης θαλάσσιου μέσου αναψυχής (σκι, αλεξίπτωτου, έλκηθρου –η λεγόμενη μπανάνα -, δαχτυλιδιού κ.ο.κ.), σύμφωνα με το άρθρο 22 του Γενικού Κανονισμού Λιμένα αρ. 20, απαιτείται όχι μόνο άδεια χειριστή ταχύπλοου (σε ισχύ ένα ή δύο χρόνια ανά περίπτωση), αλλά και άδεια προπονητή θαλάσσιου σκι της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού ή πτυχίο ΤΕΦΑΑ με ειδίκευση στο θαλάσσιο σκι.

Οπως αναγράφεται μάλιστα στο σχετικό ΦΕΚ, «για τους βοηθούς των ανωτέρω, εφόσον ασχολούνται ενεργά με τη διενέργεια θαλάσσιου σκι ή αλεξίπτωτου ή έλκηθρου ή δαχτυλιδιού ή άλλου μέσου που προσομοιάζει με αυτά (ελκόμενου από ταχύπλοο σκάφος), απαιτούνται τα ίδια προσόντα». Οι γονείς λοιπόν ας μη διστάζουν να ρωτούν για την άδεια που κατέχει όχι μόνο ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης αλλά και ο χειριστής που κρατά στα χέρια του τη ζωή των παιδιών τους.