Ηρωες ή κουρασμένα παλικάρια. Μετρ της μπάλας ή άμπαλοι. Πρότυπα αθλητών ή κακομαθημένα παιδιά. Η στάση της ελληνικής ποδοσφαιρικής κοινής γνώμης για την εθνική ομάδα μοιάζει να ταλαντεύεται από το ένα άκρο στο άλλο. Από την αποθέωση στο ανάθεμα και τούμπαλιν. Από τη λογική του πατριωτισμού της «φουστανέλας» στον μηδενισμό και στην ανθρωποφαγία. Με κοινό παρονομαστή την υπερβολή και το πάθος που γεννά ούτως ή άλλως το ποδόσφαιρο. Παρόμοια και η μοίρα του προπονητή της, κ. Φερνάντο Σάντος, ο οποίος τη μία ημέρα αποθεώνεται ως «αρχιτέκτονας των επιτυχιών» και την άλλη ρίχνεται στα τάρταρα ως ανίκανος, ευθυνόφοβος και αποτυχημένος ισορροπιστής.
Διαχρονικά στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί μια κοινή γνώμη που προσδοκά, αν όχι απαιτεί, από το εποικοδόμημα (εθνική ομάδα) να αυτονομηθεί από τη βάση (ελληνικό ποδόσφαιρο) και να εκφράσει ένα επίπεδο παιχνιδιού αντίστοιχο με αυτό των προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών. Ξεχνώντας ότι την ίδια ώρα, σε χώρες με απίστευτο πλούτο ταλέντων, αθλητικές υποδομές και ποδοσφαιρική τεχνογνωσία, οι διεθνείς τους παρακολουθούν το Μουντιάλ από τον… καναπέ. Υποβαθμίζοντας την πραγματικότητα ότι η συνεχής παρουσία της εθνικής ομάδας τα τελευταία χρόνια σε μεγάλες διοργανώσεις (Μουντιάλ και Euro) συνιστά υπέρβαση που πιστώνεται στα μέλη της (προπονητές, παίκτες, επιτελείο). Την ίδια ώρα, μάλιστα, που οι λυσσώδεις αντιπαραθέσεις μεταξύ των συλλόγων φέρνουν εμπόδια και το οπαδικό δηλητήριο εκ των έξω στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, όπως έδειξε και το πρόσφατο επεισόδιο των Μανιάτη και Τζαβέλλα.
Η εθνική ομάδα με τις επιτυχίες τα τελευταία χρόνια, και παρόλη την υστέρησή της όσον αφορά το στυλ και το επίπεδο ποδοσφαίρου που παίζει, έχει βάλει από μόνη της ψηλά τον πήχη και δικαιούται, αν όχι τον σεβασμό, τουλάχιστον την ανοχή –όχι βέβαια την έλλειψη κριτικής –ακόμη και στις κακές στιγμές της και στα στραβοπατήματά της. Διότι τα πέτρινα χρόνια δεν είναι και τόσο παλιά, ούτε ο κίνδυνος να ξαναγυρίσει εκεί τόσο μακριά…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
